Στην πλατεία Κλαυθμώνος ένωσαν τις φωνές τους ΑΔΕΔΥ, φεμινιστικές οργανώσεις, φορείς, συλλογικότητες και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών για την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, ενώ ακουλούθησε πορεία προς τη Βουλή.

Κάλεσμα στην κινητοποίηση απηύθυνε και το Κέντρο Διοτίμα διεκδικώντας: το δικαίωμα σε μια αξιοβίωτη ζωή με σεβασμό στην αξιοπρέπεια, στην αυτονομία, στον αυτοπροσδιορισμό και στην ελευθερία μας να αποφασίζουμε εμείς για τις εαυτές μας παντού: στο σπίτι, στη δουλειά, στο σχολείο, στον πολιτικό στίβο, στον συνδικαλισμό, στην τέχνη, στις προσωπικές σχέσεις.

Το 2021 μάς έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο τις τεράστιες διαστάσεις που έχει λάβει το φαινόμενο. Είναι Νοέμβριος και από την αρχή του έτους μετράμε 13 γυναικοκτονίες. Όχι δε τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε. Δε του όπλισε η ζήλια το χέρι. Δεν ήταν η κακιά στιγμή. Ήταν γυναικοκτονία, η πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας. Πριν την πιο ακραία, υπάρχουν κι άλλες. Τα βιώματα, πολλά. Σιωπή. Σήμερα μας μιλούν οι γυναίκες.

Είμαστε στον πάτο της Ευρώπης στην ισότητα των φύλων, αν θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το δούμε.

Τα αιτήματα που θέτει η Συνέλευση 8 Μάρτη:

• Νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας στον Ποινικό Κώδικα

• Κατάργηση του ν. 4800/21 (νόμου Τσιάρα για την τροποποίηση του οικογενειακού δικαίου) που προωθεί την ενδοοικογενειακή βία

• Άμεση εκδίκαση υποθέσεων έμφυλης βίας (ενδοοικογενειακής ή άλλης) από ειδικά επιμορφωμένες/ους δικαστίνες/δικαστές ώστε να διασφαλίζονται όροι σεβασμού στα θύματα με στόχο να μην αντιμετωπίζονται αυτά ως κατηγορούμενα.

• Οι καταγγελίες που γίνονται στην αστυνομία να παραπέμπονται άμεσα και υποχρεωτικά σε κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους καθώς οι αστυνομικές αρχές δεν έχουν τις γνώσεις, την κοινωνική ευαισθησία και συχνά ούτε καν τη θέληση να τις διαχειριστούν σωστά και αποτελεσματικά.

• Δημόσιες, δωρεάν, προσβάσιμες σε όλες/ους δομές υποδοχής, όπου θα μπορούν να καταφεύγουν τα θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας για να καταγγείλουν σεξιστικές και κακοποιητικές πράξεις σε βάρος τους και να λάβουν ψυχολογική, νομική, πρακτική βοήθεια.

• Το δίκτυο των δομών στήριξης, για να είναι αποτελεσματικό, πρέπει να έχει αδιάλειπτη λειτουργία, κατάλληλο και μόνιμο
προσωπικό, πόρους που θα εξασφαλίζουν πολύπλευρη και μακροχρόνια στήριξη στα θύματα – για παράδειγμα, όχι μόνο
ολιγόμηνη φιλοξενία σε ξενώνες αλλά ένταξη σε προγράμματα εξασφάλισης στέγης και εργασίας.

• Συνεχή και συστηματική διοργάνωση σεμιναρίων ισότητας, σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης βιωματικών εργαστηρίων
(workshops) σε γειτονιές και ιδιαίτερα σε χώρους όπου συχνάζουν, εργάζονται, περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους οι ευάλωτες κοινωνικά ομάδες (προσφύγισσες/μετανάστριες) αντί για διαφημιστικού τύπου καμπάνιες ευαισθητοποίησης που έχουν επετειακό χαρακτήρα (με ‘λαμπερά πρόσωπα’ – π.χ. του θεάματος) με ευθύνη των δήμων και κρατικών φορέων.

• Τα συνδικάτα να αναλάβουν πρωτοβουλίες δημιουργίας εσωτερικών διαδικασιών και σημείων επαφής όπου θα καταφεύγουν οι εργαζόμενες για να καταγγείλουν περιστατικά κακοποίησης, τόσο στο χώρο εργασίας όσο και εκτός αυτού, με βάση το πνεύμα αλληλεγγύης και με επιδίωξη να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των θυμάτων και να ευαισθητοποιηθούν τα μέλη τους σε θέματα ισότητας των φύλων.

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση.

Η Ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο.