Γράφουμε πολλά για την κατάλυση του Συντάγματος, για τα προεδρικά διατάγματα και την επιδεικτική παραβίαση του Νόμου, αλλά τι μπορείς να πεις για την αναλγησία ενός κρατικού μηχανισμού που συλλαμβάνει τη μητέρα που έχασε μόλις το παιδί της, επειδή δεν είχε νόμιμα χαρτιά παραμονής;
Τα κυβερνητικά συνεταιράκια ζητάνε από το ΣτΕ να επιτρέψει νόμους που αντίκεινται στο γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος και της δικαιοσύνης με τη δικαιολογία της έκτακτης ανάγκης, αλλά όταν πρόκειται για τη «νομιμότητα» δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.
Κι αν το Σύνταγμα γράφει στις πρώτες του γραμμές ότι το κράτος οφείλει να προσφέρει τα ελάχιστα κοινωνικά αγαθά, κι αν ακόμα το ανώτατο δικαστήριο της χώρας έχει συμπεριλάβει την παροχή ρεύματος σ' αυτά, η κοινωνία μας θεωρεί φυσιολογικό να σου κόβουν το ρεύμα όταν δεν έχεις να το πληρώσεις.
Ο θάνατος του μικρού κοριτσιού δεν είναι καν είδηση. Έρχεται να προστεθεί στους δύο νεκρούς φοιτητές της Λάρισας που δεν είχαν να πληρώσουν πετρέλαιο και άναψαν αυτοσχέδιο μαγκάλι, στο παιδί που σκοτώθηκε όταν έπεσε (;) έξω απ' το τρόλεϊ επειδή δεν είχε πληρώσει εισιτήριο, στους εκατοντάδες μετανάστες που πνίγονται κάθε χρόνο προσπαθώντας να ξεκινήσουν μια νέα ζωή και στους χιλιάδες που αυτοκτόνησαν στα χρόνια της κρίσης.
Σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν η κηδεία της δεκατριάχρονης μετανάστριας θα μετατρεπόταν σε μεγαλειώδες συλλαλητήριο ενάντια σ' αυτούς που διοικούν διά πυρός και σιδήρου. Σε έναν άλλο χρόνο η ελευθερία θα ήταν σύνθημα και απαίτηση. Στο εδώ και τώρα η Ελευθερία είναι μια φίλη μας που γιορτάζει στις 15 Δεκεμβρίου.
Δεν ξέρω αν το «δόγμα του σοκ» λειτουργεί με αυτό τον τρόπο. Αν δηλαδή έχει στηθεί έτσι ώστε ο κόσμος σοκαρισμένος από το ασύμμετρο χτύπημα να παραμένει άλαλος μπροστά στην ύψιστη αδικία. Ένας φίλος μου πάντως που δεν ζει πια έλεγε ότι δεν φτάνει να σοκαριστείς από το σοκ αν δεν μπορείς να θυμώσεις κι από το θυμ.