Αυτό συνέβη ύστερα από αθέτηση της συμφωνίας από τον συνεντευξιαζόμενο που αποφάσισε να κάνει το δημοσιογράφο να τον περιμένει για 5 ώρες. Ας υποθέσουμε ότι η συνάντηση κανονίστηκε ύστερα από αίτημα του δημοσιογράφου το οποίο ο δεύτερος απλώς αποδέχτηκε. Και πάλι.
Η όλη συνθήκη θα προσέλκυε κάποιο αίσθημα ανεκτικότητας εκ μέρους μου εάν δε συνοδευόταν από χαρακτηριστικά κατάλοιπα της ελληνικής κοινωνίας ως προς το status quo των επαγγελματικών και διαπροσωπικών σχέσεων.
Ας ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό ότι στην υπάρχουσα υπόθεση η καθυστέρηση και αναμονή που προκλήθηκε από το συνεντευξιαζόμενο δε μπορεί να οφείλεται σε απλή αμέλεια, καθώς σ’ αυτήν την περίπτωση θα μιλούσαμε για εξαίρεση και δε θα υπήρχε λόγος σχολιασμού. Η συνάντηση αποτελούσε κάτι προσυμφωνημένο και γνωστό για πάνω από 24ώρες και αν τυχόν προέκυψε κάτι που την καθιστούσε αδύνατη η ενημέρωση με αίτημα την αναβολή ή ακύρωση της θα ήταν απολύτως δεκτή. Η αναμονή όμως χωρίς διάθεση εξήγησης είναι απλά κατάλοιπο.
Κατάλοιπο μιας συνθήκης όπου ένας δημοσιογράφος έξω από ένα γραφείο δεν πειράζει να περιμένει για 5 ώρες. Είναι μέρος της δουλειάς του; Όχι. Είναι συνυφασμένο της τάξης του καθώς είναι κατώτερη από του συνεντευξιαζόμενου. Από τη στιγμή που το πρόσωπο που ζητάει να δει έχει κάποιο κοινωνικό κύρος μεγαλύτερο από τον ίδιο αυτό τον καθιστά εν δυνάμει αδιάφορο στοιχειώδους ευγένειας.
Κατάλοιπο μιας δεύτερης συνθήκης στην οποία ο συνεντευξιαζόμενος πέρα από κοινωνικό κύρος έχει και οικονομική ισχύ, έξτρα μπόνους για το βαθμό που μπορεί να αδιαφορήσει για τις χαμένες ώρες του δημοσιογράφου, καθώς το μεροκάματο έχει προ καιρού εκλείψει από το λεξιλόγιο του πρώτου και αδυνατεί να θυμηθεί τι σημαίνει η έκφραση τα προς το ζην.
Κατάλοιπο μιας τρίτης συνθήκης όπου ο συνεντευξιαζόμενος πέρα από κύρος, λεφτά και ύφος κατέχει και μια πολιτική θέση η οποία τον καθιστά ικανό να προκαλέσει αναμονή σε έναν κατά τα άλλα ασήμαντο δημοσιογράφο. Νομίζω ότι δε θα αργούσε στην περίπτωση που εκείνος ήταν παρουσιαστής σε κάποιο τηλεοπτικό σόου και τον δεχόταν στο στούντιο του για να του κάνει κάποιες ερωτήσεις και να περάσει στο επόμενο θέμα.
Αλλά εμείς ας μείνουμε στο παρόν θέμα. Τα κατάλοιπα αυτά που συχνά εμφανίζονται στην ελίτ της ελληνικής κοινωνίας θα έπρεπε να στιγματίζονται και σίγουρα να μην είναι η εικόνα που συναντάει ένας ξένος δημοσιογράφος όταν έρχεται να καλύψει τις εξελίξεις στη χώρα μας. Το κυριότερο όμως είναι ότι κατάλοιπα οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής ισχύος δεν θα έπρεπε να υπερτερούν της ουσίας που είναι ο ανθρώπινος παράγοντας. Ο άντρας αυτός που δέχτηκε αυτή τη συνάντηση με το δημοσιογράφο θα έπρεπε να θέλει και να επιδιώκει να συμπεριφερθεί ως άνθρωπος απέναντι σ’ έναν άλλο άνθρωπο και όχι ως νόμισμα, ως ελίτ ή ως θεσμός. Ο άντρας αυτός βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται εκπροσωπώντας εμάς και είναι λάθος, αν όχι χυδαίο, να φέρεται έτσι εκ μέρους μας. Δε νομίζω ότι έχει τη συγκατάθεση κανενός αλλά βασίζεται στην άγνοια μας σε τέτοια περιστατικά.
Ας υποθέσουμε ότι χθες ήμουν σ’ ένα τραπέζι με δικούς μας και ξένους δημοσιογράφους και ένας άντρας από το Βερολίνο με ρώτησε τι περιμένω από την πολιτική στη χώρα μου. Ας υποθέσουμε ότι του είπα ότι από την πολιτική ζητάω περισσότερη ανθρωπιά, από τους πολιτικούς περιμένω ανθρώπους.