του Άρη Τέρου

Σε δεύτερο, πιό ουσιαστικό επίπεδο, εκφράζει την στρατηγική επιλογή της δημιουργίας ευρύτατων συναινέσεων, εφαρμόζοντας τα νέα μαθηματικά της αριστεράς, την αναζήτηση των ελάχιστων κοινών παρονομαστών που μπορούν να συσπειρώσουν τις μέγιστες κοινωνικές δυνάμεις σε κοινούς στόχους.
Με δεδομενο οτι ο Αλέξης Τσίπρας αναζητουσε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας προσωπο απο την κεντροδεξια, έντιμο, με πολυδιάσταστη προσέγγιση στα εθνικά θέματα και δηλωμενη αντιμνημονιακη σταση, μαλλον δεν βρισκοταν αλλος από τον Προκόπη Παυλόπουλο.

Λίγοι σήμερα θυμούνται πώς ο Προκόπης Παυλόπουλος ήταν ο πολιτικός και νομικός στυλοβάτης της προσπάθειας εφαρμογής του συνταγματικού πλαισίου στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με τον περίφημο νόμο περί “Βασικού Μετόχου”. Παρεμπιπτόντως εκεί διασταυρώθηκαν τα -νομικά- ξίφη με τον έτερο συνταγματολόγο και υποψήφιο για το αξίωμα του ΠτΔ, τον Νίκο Αλιβιζάτο… Εκείνη την περίοδο ο Π. Παυλόπουλος αντιμετώπισε τεράστιες πιέσεις και από το εσωτερικό μέτωπο και από παράγοντες των Ευρωπαϊκών θεσμών, για να υποχωρήσει αλλά συνέχισε ανένδοτος μέχρι την τελική “δικαίωση” στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το 2011. Είναι ενδιαφέρον ότι και σήμερα εμφανίζεται προσπάθεια απαξίωσης του Π. Παυλόπουλου βασισμένη στα ίδια επιχειρήματα που παρουσιάστηκαν πριν από 9 χρόνια, όταν ήταν στην κορύφωσή της η υπόθεση του Βασικού Μετόχου…

Λιγότερο γνωστή είναι η συμβολή του, μαζί με τον Πέτρο Μολυβιάτη στη διαμόρφωση της πολυδιάσταστης εξωτερικής πολιτικής της περιόδου Καραμανλή, της “Διπλωματίας των Αγωγών” και το τολμηρό βέτο της Ελλάδας, το 2008 στο Βουκουρέστι, ενάντια στην ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
Ακόμη λιγότερο γνωστή στην αριστερά είναι η εκτενής αρθρογραφία του ενάντια στις επιπτώσεις του μνημονίου, για την αντισυνταγματικότητα πολλών εφαρμοστικών νόμων αλλά και στα θέματα των Γερμανικών αποζημιώσεων και του Κατοχικού δανείου.

Για αυτούς τους λόγους ο Προκόπης Παυλόπουλος, μπορεί να διαφέρει από τον άχρωμο, αμέτοχο Πρόεδρο που επιτελεί δημόσιες τελετουργίες. Μπορεί, να είναι ο Πρόεδρος που με το κύρος και τη δημοκρατική του συνείδηση θα βοηθήσει αποφασιστικά σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία τον λαό και τη χώρα, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα το έργο της μεγάλης κοινωνικής αλλαγής που αυτή η κυβέρνηση έχει καθήκον να φέρει σε πέρας.