του Θανάση Καμπαγιάννη
Όμως η Ρωσία απελευθερώθηκε από τα δεσμά του “σοβιετικού δεσποτισμού” τριάντα χρόνια τώρα. Ο δημόσιος πλούτος ξεπουλήθηκε, η χώρα απέκτησε τους δισεκατομμυριούχους της, υπάρχουν κόμματα και κοινοβούλιο. Αυτά δεν ειναι τα στοιχεία που λείπανε, σύμφωνα τουλάχιστον με το φιλελεύθερο αφήγημα, για να γίνει η Ρωσία μια “κανονική δημοκρατία”;
Στην πραγματικότητα, η εξέλιξη του ρωσικού πολιτικού συστήματος αποδεικνύει – αν χρειαζόταν ακόμα μία απόδειξη – ότι η δημοκρατία δεν είναι το φυσικό επακόλουθο του καπιταλισμού και της αγοράς. Είναι μάλιστα δυνατόν να έχεις και κοινοβούλιο και κόμματα και πολλές χρωματιστες εφημερίδες και πολλά ιδιωτικα κανάλια. Και να μην έχεις δημοκρατία. Αυτό που λείπει από την καχεκτική δημοκρατία της χώρας του Πούτιν είναι η οργάνωση των από κάτω, για λόγους που ξεπερνούν το σκοπό αυτής της ανάρτησης.
Για να το πούμε απλά: η δημοκρατία στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης μοιάζει διαφορετική από αυτή της Ρωσιας γιατί φέρει το αποτύπωμα των οργανώσεων του εργατικού κινήματος, των κομμάτων της Αριστεράς σε όλες της τις μορφές, κοκ. Δεν είναι η φυσική εξέλιξη της πολιτικής ιστορίας του καπιταλισμού: είναι ένας ιστορικά καθορισμένος και αναγκαίος συμβιβασμός που οι αστικές τάξεις και τα κράτη αποδέχτηκαν στην πορεία του 20ού αιώνα. Και που τώρα εκ νέου επιχειρούν να αμφισβητήσουν.
Και εδώ κολλάει, κατά τη γνώμη μου, η κατάληψη Rosa Nera που η κυβέρνηση Μητσοτάκη-Γεωργιάδη εκκένωσε χτες στα Χανιά βάζοντας τον Χρυσοχοϊδη να στείλει τα ΜΑΤ. Η δράση της συγκεκριμένης κατάληψης αποτυπώνεται στη μαζικότητα των χτεσινών διαδηλώσεων προς υπεράσπισή της, γι’ αυτό και δεν θα απαριθμήσω τα επιτεύγματά της. Μόνο ένα θα πω: αν στα κατάβαθα της κρίσης, η ελληνική κοινωνία δεν κατέληξε στην αγκαλιά του φασισμού/ναζισμού, αυτό δεν έχει να κάνει με την απροθυμία του πολιτικού της προσωπικού να συνδιαλλαγεί με το ναζιστικό μόρφωμα, αλλά με την ύπαρξη κοινωνικών συλλογικοτήτων όπως η Rosa Nera, που οργάνωσαν μαζί με πολλούς άλλους την αντίσταση της δημοκρατίας και – κρίσιμα – την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Γι’ αυτό και η εκκένωση της Rosa Nera γίνεται κατανοητή από χιλιάδες ανθρώπους ως χτύπημα στη δημοκρατία. Και δεν αρκεί μια αντίθεση που λέει “να γίνει ο χώρος φοιτητική εστία και όχι ξενοδοχείο”. Χρειάζεται να πούμε την αλήθεια, έστω και αν αυτό μας φέρει σε αντίθεση με το “αυτονόητο” του σεβασμού στην ιδιοκτησία.
Η Rosa Nera – και κάθε Rosa Nera – είναι ο λόγος που η δημοκρατία μας δεν έχει βυθιστεί ακόμα στον βόθρο των Μιχαλολιάκων και στον βούρκο των Μπέων. Η εξόντωση τέτοιων κοινωνικών εγχειρημάτων, προάγγελος μιας γενικής επίθεσης στις οργανώσεις του εργατικού κινήματος, θα σημάνει την οριστική μετατροπή της δημοκρατίας σε παραμάγαζο των ολιγαρχών και των “επενδυτών”, χωρίς καμία δυνατότητα αντίστασης. Τάσεις, που τις βλέπουμε στο σήμερα, θα μετατραπούν οριστικά σε καθεστώς. Και τότε δεν θα μπορούμε εύκολα να καγχάσουμε το δηλητήριο του Πούτιν, γιατί αυτό θα είναι το status quo.