Γνωρίζω το ΕΣΥ καλύτερα απ' την παλάμη μου και μου θυμίζει… τη μάνα μου. Έχω κυριολεκτικά μεγαλώσει στη “ναυαρχίδα” του, τον Ευαγγελισμό, το μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας. Από τριών ετών ξυπνούσα ξημερώματα και η μαμά μου με άφηνε πρώτα στον παιδικό δίπλα στο νοσοκομειο και συνέχιζε για τη δουλειά της. Όταν σχολούσα, ερχόταν να με πάρει με την άσπρη ποδιά, περήφανη θεραπαινίδα της δημόσιας υγείας, και τη συνόδευα στη δουλειά της, ώσπου να τελειώσει τη βάρδια. Θυμάμαι να με χαιρετούν στους διαδρόμους των καταθλιπτικών υπογείων του “καινούργιου” κτιρίου ΑΧΕΠΑ κι αναρωτιόμουν γιατί λένε καινούργιο αυτό το χρέπι.
Μου μιλούσε ο γιατρός, ο νοσηλευτής, ο τραυματιοφορέας, η τραπεζοκόμος, η καθαρίστρια, ο θυρωρός, ο διοικητικός. Ήταν και παράγοντας η μάνα εκεί μέσα. Όλους τους ήξερε. Ανεβαίναμε στον όροφο, στρωνόμουν στο γραφείο και παρατηρούσα τους ανθρωπους ζωγραφίζοντας. Άρρωστοι και προσωπικό στη μάχη με την αρρώστια. Στην πρώτη γραμμή δεν υπάρχει το κλισέ του τεμπέλη δημοσίου υπαλλήλου. Όλοι έτρεχαν. Μια νοσοκόμα για 40 ασθενείς. Μια καθαρίστρια για μια ολόκληρη κλινική. Ένας τραυματιοφορέας για όλο το κτίριο. Αυτό είναι το ΕΣΥ. Οι άνθρωποί του.
Η μάνα μετά από 35 χρόνια προσφοράς συνταξιοδοτήθηκε. Κουράστηκε. Όπως και το ΕΣΥ. Δεν άντεχε πια να δουλεύει καθημερινες, σχόλες, μέρες, νυχτέρια, γιορτές στην πρώτη γραμμή, να κάνει τα αδύνατα δυνατά, να σώζει ζωές, να κλείνει τα μάτια σ’ όποιον δεν τα κατάφερε, χωρίς υποδομές, χωρίς προδιαγραφές, χωρίς βοήθεια από τους αιώνια απόντες πολιτικούς προϊσταμένους. Και πιο πολύ δεν άντεξε τη λαίλαπα της παρακμής των περικοπών.
Κι όμως, αυτή τη μανα με τα πονεμένα πόδια την κρατούσαμε με νύχια και με δόντια να μην δηλώσει εθελόντρια. Στα 63 της θα γυρνούσε οικειοθελώς στη σφαγή.
Όσοι προσπαθούν να καρπωθούν το αποτέλεσμα της τιτάνιας προσπάθειας των εργαζομένων, ισχυριζόμενοι ότι σε εννιά μήνες έφτιαξαν ό,τι γκρέμισαν οι ίδιοι εδώ και δεκαετίες, είναι αδίστακτοι καιροσκόποι, που σήμερα τους έστειλαν τα ΜΑΤ, κι αύριο, μετά τη φουρτούνα, θ’ αφήσουν τα νοσοκομεία και πάλι στο έλεος των λίγων αφανών, απλών, καθημερινών ηρώων, όπως η μάνα με τα πονεμένα ποδάρια.
Η μάνα μου με τα πονεμένα πόδια είναι το ΕΣΥ.
*H στήλη (φιλ≠) ελευθέρως παίρνει θέση σε ζητήματα επικαιρότητας από ριζοσπαστική σκοπιά. Η σύνταξη της στήλης γίνεται συλλογικά από τη συντακτική της ομάδα και είναι ανοιχτή σε κάθε ενδιαφερόμενο. Μπορείτε να βρείτε τα άρθρα της στήλης: εδώ. Για επικοινωνία με τη συντακτική ομάδα της στήλης μπορείτε να μας αποστέλλετε e–mail στο editorial@peernet.gr