Το Ευρώ ως εμπόδιο
Η νομισματική πολιτική της Ευρωζώνης ως πηγή δυστυχίας: Το Ευρώ δεν πρέπει να είναι φετίχ (McWilliams: http://bit.ly/po6oxP)
Γράφει ο David McWilliams
Αυτό που χρειαζόμαστε στην Ιρλανδία δεν είναι αποπληθωρισμός αλλά πληθωρισμός, και μάλιστα όχι οποιουδήποτε τύπου, αλλά στοχευμένος πληθωρισμός. Η ιρλανδική κεντρική τράπεζα πρέπει να δημιουργήσει πληθωρισμό (ακούγεται ιεροσυλία αν έχετε γαλουχηθεί με το δόγμα του μηδενικού πληθωρισμού, αλλά διαβάστε παρακάτω)
Ο απλόχερος πληθωρισμός εξαφανίζει σταδιακά τα χρέη, ενώ ο κόσμος, καθώς βλέπει τον πληθωρισμό να ανεβαίνει, θα επισπεύσει τις δαπάνες του, μειώνοντας τα επίπεδα αποταμίευσης και δημιουργώντας την ανάπτυξη που χρειάζεται για να μειωθεί το βάρος του χρέους.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι οικονομίες ανανίπτουν από τις κρίσεις υπερχρέωσης. Και πως ακριβώς γίνεται;
Οποια χώρα θέλει να κάνει κάτι τέτοιο πρέπει να επιστρέψει στο δικό της νόμισμα και να υιοθετήσει στόχο πληθωρισμού 8% ή 10%. Αλλιώς, μας περιμένουν χρόνια και χρόνια χαμηλής ανάπτυξης, στάση πληρωμών, φυγή νέων ανθρώπων στο εξωτερικό και ανεργία.
Φυσικά οποιοσδήποτε πει ότι ο ελαφρά αυξημένος πληθωρισμός είναι καλό πράγμα θα αντιμετωπίσει τεράστιες αντιδράσεις, παρά το γεγονός ότι οι χώρες με ελαφρά αυξημένο πληθωρισμό τα καταφέρνουν εξίσου καλά με τις χώρες όπου ο πληθωρισμός είναι πολύ χαμηλός- στην πραγματικότητα, στο θέμα της ανάπτυξης τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα.
Ορθώς θα διερωτηθεί κανείς "Μισό λεπτό, αν το νέο νόμισμα πέσει 40% σε σχέση με το ευρώ, δεν θα είναι τα χρέη μας σε ευρώ πολύ πιο δυσβάστακτα; Αυτό είναι αλήθεια, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με την σημερινή πολιτική της "εσωτερικής υποτίμησης". Η πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης, που μειώνει τους μισθούς και τις τιμές σε διάστημα μερικών ετών, έχει σχεδιαστεί ώστε να έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Απλώς, οι μισθοί σε ευρώ θα πέφτουν για μεγαλύτερο διάστημα και θα είναι πάλι αδύνατο να αποπληρωθεί το χρέος σε ευρώ που συνήφθη στις καλές εποχές, όταν το εισόδημα ήταν πολύ υψηλότερο.
Η εσωτερική υποτίμηση είναι η αργή εκδοχή της υποτίμησης που γίνεται εν μία νυκτί. Γιατί να κάνουμε τα πράγματα τόσο αργά και να παρατείνουμε την αγωνία; (...)
Η λύση λοιπόν είναι ελαφρώς ανεβασμένος στόχος για τον πληθωρισμό, σφιχτότεροι δημοσιονομικοί στόχοι και κυβέρνηση που χρηματοδοτείται από εγχώρια έκδοση ομολόγων συνδεδεμένων με τον πληθωρισμό.Αυτό έχει λειτουργήσει σε πολλές χώρες- αλλά για να γίνει πρέπει να αντικαταστήσουμε τα δόγματα με σκέψη και ευελιξία. Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι ο ορισμός της ηλιθιότητας είναι να κάνεις ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα προσδοκώντας διαφορετικά αποτελέσματα. Το αποτέλεσμα της ανοησίας της τελευταίας τριετίας είναι η διαρκής κρίση. Εχει έρθει η ώρα για ένα τελείως διαφορετικό σχέδιο Β.
Αυτό που χρειαζόμαστε στην Ιρλανδία δεν είναι αποπληθωρισμός αλλά πληθωρισμός, και μάλιστα όχι οποιουδήποτε τύπου, αλλά στοχευμένος πληθωρισμός. Η ιρλανδική κεντρική τράπεζα πρέπει να δημιουργήσει πληθωρισμό (ακούγεται ιεροσυλία αν έχετε γαλουχηθεί με το δόγμα του μηδενικού πληθωρισμού, αλλά διαβάστε παρακάτω)
Ο απλόχερος πληθωρισμός εξαφανίζει σταδιακά τα χρέη, ενώ ο κόσμος, καθώς βλέπει τον πληθωρισμό να ανεβαίνει, θα επισπεύσει τις δαπάνες του, μειώνοντας τα επίπεδα αποταμίευσης και δημιουργώντας την ανάπτυξη που χρειάζεται για να μειωθεί το βάρος του χρέους.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι οικονομίες ανανίπτουν από τις κρίσεις υπερχρέωσης. Και πως ακριβώς γίνεται;
Οποια χώρα θέλει να κάνει κάτι τέτοιο πρέπει να επιστρέψει στο δικό της νόμισμα και να υιοθετήσει στόχο πληθωρισμού 8% ή 10%. Αλλιώς, μας περιμένουν χρόνια και χρόνια χαμηλής ανάπτυξης, στάση πληρωμών, φυγή νέων ανθρώπων στο εξωτερικό και ανεργία.
Φυσικά οποιοσδήποτε πει ότι ο ελαφρά αυξημένος πληθωρισμός είναι καλό πράγμα θα αντιμετωπίσει τεράστιες αντιδράσεις, παρά το γεγονός ότι οι χώρες με ελαφρά αυξημένο πληθωρισμό τα καταφέρνουν εξίσου καλά με τις χώρες όπου ο πληθωρισμός είναι πολύ χαμηλός- στην πραγματικότητα, στο θέμα της ανάπτυξης τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα.
Ορθώς θα διερωτηθεί κανείς "Μισό λεπτό, αν το νέο νόμισμα πέσει 40% σε σχέση με το ευρώ, δεν θα είναι τα χρέη μας σε ευρώ πολύ πιο δυσβάστακτα; Αυτό είναι αλήθεια, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με την σημερινή πολιτική της "εσωτερικής υποτίμησης". Η πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης, που μειώνει τους μισθούς και τις τιμές σε διάστημα μερικών ετών, έχει σχεδιαστεί ώστε να έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Απλώς, οι μισθοί σε ευρώ θα πέφτουν για μεγαλύτερο διάστημα και θα είναι πάλι αδύνατο να αποπληρωθεί το χρέος σε ευρώ που συνήφθη στις καλές εποχές, όταν το εισόδημα ήταν πολύ υψηλότερο.
Η εσωτερική υποτίμηση είναι η αργή εκδοχή της υποτίμησης που γίνεται εν μία νυκτί. Γιατί να κάνουμε τα πράγματα τόσο αργά και να παρατείνουμε την αγωνία; (...)
Η λύση λοιπόν είναι ελαφρώς ανεβασμένος στόχος για τον πληθωρισμό, σφιχτότεροι δημοσιονομικοί στόχοι και κυβέρνηση που χρηματοδοτείται από εγχώρια έκδοση ομολόγων συνδεδεμένων με τον πληθωρισμό.Αυτό έχει λειτουργήσει σε πολλές χώρες- αλλά για να γίνει πρέπει να αντικαταστήσουμε τα δόγματα με σκέψη και ευελιξία. Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι ο ορισμός της ηλιθιότητας είναι να κάνεις ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα προσδοκώντας διαφορετικά αποτελέσματα. Το αποτέλεσμα της ανοησίας της τελευταίας τριετίας είναι η διαρκής κρίση. Εχει έρθει η ώρα για ένα τελείως διαφορετικό σχέδιο Β.