του Θάνου Καμήλαλη
Συνεννοήθηκαν λοιπόν ευρωβουλευτές/τριες από την ομάδα του Renew Europe (Φιλελεύθεροι), την Αριστερά, τους Πράσινους και τους Σοσιαλιστές και συσκέφθηκαν. Έπεσε η ιδέα στο τραπέζι:
– Πρέπει να κάνουμε προπαγάνδα κατά δύο χωρών ενόψει ευρωεκλογών. Ας ανοίξουμε τον χάρτη και ας διαλέξουμε χώρες, στην τύχη
– Ουγγαρία και Ελλάδα
– Πολύ ωραία, αυτούς θα συκοφαντήσουμε
Αν αυτό το σενάριο σας μοιάζει λίγο τραβηγμένο, να ξέρετε ότι αυτό υποστηρίχθηκε στα σοβαρά (και λίγο πιο «θεσμικά») από την ευρωομάδα της ΝΔ. Η Ελίζα Βόζενμπεργκ, για παράδειγμα, έκανε λόγο για «κακόβουλη συζήτηση». H κ.Ασημακοπούλου για «κάποιους που εμμονικά επιμένουν να δυσφημούν την Ελλάδα». Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος για «έργο σκηνοθετημένο από την ίδια ομάδα ευρωβουλευτών» και προτεινε «να αλλάξετε το έργο σας γιατί οι θεατές σας έχουν γυρίσει την πλάτη». Προσέθεσε το επιχείρημα του «41%» (που αν είναι δυνατόν να λείπει). Aπό την πλευρά του, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, είδε «μειοψηφίες προερχόμενες από έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο να δυσφημούν την Ελλάδα».
Βέβαια, όταν σε κατηγορούν για συνεχιζόμενη διολίσθηση του Κρατους Δικαίου, η καταφυγή στην κατά κανόνα ακροδεξιά τακτική της συνωμοσιολογίας δεν είναι η πιο πειστική απάντηση. Το ίδιο είχε συμβεί και σε προηγούμενες συζητήσεις. Τότε, ένα επιχείρημα της ΝΔ ήταν ότι «μας κατηγορείτε γιατί έρχονται εκλογές». Ο τότε υπουργός Επικρατείας, Γεραπετρίτης, είχε υποστηρίξει σε ντροπιαστική επιστολή του προς την επιτροπή LIBE του Ευρωκοινοβουλίου ότι η επίσκεψη της στην Ελλάδα είναι «παρέμβαση στην προεκλογική περίοδο». Οι εκλογές δεν είχαν ακόμα προκηρυχθεί. Τώρα, το επιχείρημα αντικαταστάθηκε με το «μας κατηγορείτε γιατί έρχονται ευρωεκλογές».
Η τραγική ειρωνεία εδώ είναι ότι αυτές οι κραυγές, αλλά και η σιωπή, προέρχονται από το κόμμα και το ευρύτερο στρατόπεδο του υποκριτικού «Μένουμε Ευρώπη»
Nα σημειώσουμε ωστόσο ότι απαντήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο έχει δώσει και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Απαντήσεις που συνοψίζονται στο παρακάτω στιγμιότυπο, όταν έδειχνε πρωτοσέλιδα εφημερίδων λέγοντας ότι «δείτε, υπάρχουν εφημερίδες στην Ελλάδα που μου ασκούν κριτική»:
Δύο λοιπόν είναι τα σενάρια: Ή υπάρχει αυτή η ευρωπαϊκή συνωμοσία δυσφήμισης της χώρας, γιατί συνεννοήθηκαν ευρωπαίοι πολιτικοί και αποφάσισαν στην τύχη να στοχοποιήσουν την Ελλάδα, ή, η Ελλάδα είναι στα μαύρα παραδείγματα της Ε.Ε. σχετικά με τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου, μία χώρα όπου επικρατεί «συστηματική καταστρατηγηση του Κράτους Δικαίου», που «επιδεινώνεται σταθερά, με καταστρατήγηση θεμελιωδών δικαιωμάτων», όπως επεσήμαναν εκπρόσωποι των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων αντίστοιχα. Διαλέγετε και παίρνετε ό,τι σας φαίνεται πιο λογικό.
Την ώρα που το Ευρωκοινοβούλιο συζητούσε το Κράτος Δικαίου στην Ελλάδα, στην Εξεταστική για το έγκλημα των Τεμπών, η πλειοψηφία της ΝΔ βάζει στο στόχαστρο τον νεκρό μηχανοδηγό. Το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων είναι γνωστό και τεκμηριωμένο πάνω από ενάμιση χρόνο, με παραδοχή Μητσοτάκη για «λάθος», αλλά χωρίς καμία δίωξη εναντίον των πρωταγωνιστών του. Αντίθετα, ο ανιψιός του Πρωθυπουργού, Γρηγόρης Δημητριάδης, νιώθει αρκετά δυνατός για να εκτοξεύει εξοντωτικές αγωγές κατά των δημοσιογράφων που αποκάλυψαν το σκάνδαλο και η κυβέρνηση άλλαξε πραξικοπηματικά τα μέλη της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Εικοινωνιών, στοχοποιώντας και τον Πρόεδρό της. Για τη δολοφονία Καραϊβάζ διαβάσαμε πριν μήνες για κάποιες «συλλήψεις» και έκτοτε ουδέν νεότερο. Για το ναυάγιο της Πύλου υπάρχουν συνεχείς καταγγελίες, όπως αυτή του Συνηγόρου του Πολίτη και αυτή της Διεθνούς Αμνηστίας, για προβλήματα στην δικαστική έρευνα. Στην Ελευθεροτυπία είμαστε στη θέση 107 στην παγκόσμια κατάταξη και το γεγονός ότι η συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο για την Ελευθεροτυπία στην Ελλάδα δεν θα παίξει στη συντριπτική πλειοψήφια των ΜΜΕ είναι η καλύτερη απόδειξη του προβλήματος.
Η αλήθεια είναι ότι μια συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο, ή ένα ψήφισμα σε λίγες εβδομάδες, έχουν συμβολικο χαρακτήρα. Οποιαδήποτε αλλαγή θα έρθει πρώτα και κύρια από το εσωτερικό. Τα ζητήματα Δημοκρατίας δεν είναι πολυτέλεια, αντίθετα, είναι αρρηκτα συνδεδεμένα με προβλήματα που μοιάζουν, επιφανειακά, πιο «πρακτικά». Ένα κράτος που δεν είναι Δικαίου πώς θα καταπολεμήσει την αισχροκέρδεια και την κερδοσκοπία σε βασικά αγαθά, προστατεύοντας τους πολίτες του; Σε μία χώρα με χαμηλά επίπεδα ελευθεροτυπίας, πώς θα ενημερωθούν οι πολίτες για τα ζητήματα που επηρεάζουν τις ζωές τους;
Δεν απαντώνται όλα τα ζητήματα με το «41 τακατό». Αλλά αναμφίβολα, έχει προκύψει μία νέα πρόκληση: Να μην παρασυρθούμε στην απάθεια, στη μηδενιστική αδιαφορία. Η απάθεια αυτή έχει ομολογουμένως κάτι το γοητευτικό. Είναι ίσως προστατευτική, ένας τρόπος διαχείρισης. Αλλα εντείνει όλα τα προβλήματα.