Ο Σταύρος ξεκίνησε το κόμμα του με σλόγκαν το «χωρίς κομματικό παρελθόν» και στη συνέντευξη όταν κάποιος τον ρώτησε σχετικά με τις θέσεις του προσέθεσε ότι τα γραπτά του δείχνουν ξεκάθαρα την «οπτική» του. Το πρόβλημα με τον Σταύρο είναι ότι μπερδεύει τους πολιτικούς με την πολιτική και την πολιτική με την άποψη. Γιατί πολιτική δεν είναι μια θέση απέναντι σε κάποιο πρόβλημα. Είναι το ολοκληρωμένο προτεινόμενο σύστημα για να το αντιμετωπίσεις. Πολιτική είναι δηλαδή το ιδεολογικό πλαίσιο + η δράση που απαιτείται, και αυτό δεν εκφράζεται μέσα από 17 ή 30 ή και 100 κείμενα, ακόμα και αν αυτά είναι δημοσιογραφικά.
Όταν ρωτάει όμως ο Σταύρος αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ έχουν στην πραγματικότητα να προτείνουν τίποτα σοβαρότερο σε σχέση με Το Ποτάμι, δεν πέφτει και πολύ έξω. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περισσότερες από μια (εντελώς αντιδιαμετρικές) λύσεις για κάθε πρόβλημα.
Δεν έχει πρόβλημα με τις θέσεις των άλλων κομμάτων ο Σταύρος αλλά με τα νούμερα… αυτά δεν πάνε καλά. Το σχεδόν 6% με όλες τις κάμερες πάνω σου στο peak της δόξας πριν ξεκινήσεις τα λάθη δεν είναι πολύ ενθαρρυντικό.
Το καλό τουλάχιστον με το Σταύρο είναι ότι δεν είναι Mπέπε Γρκίλο. Ο Ιταλός είναι λίγο φασιστάκος και «εθνικαράς» ενώ ο δικός μας είναι ήπιων τόνων και μάλλον συμπαθής για τους περισσότερους. Από τις δημοσκοπήσεις φαίνεται μάλιστα ότι θα κουνήσει και μερικούς από αυτούς που δεν έχουν ψηφίσει ποτέ και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι καλό.
Ξέρετε όμως ποιο είναι το πρόβλημα με το κόμμα του Θεοδωράκη; Σε αντίθεση με όσα λέγονται, προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι αρκετά απολιτίκ.
Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο προσπαθεί να αποκτήσει άποψη για το μνημόνιο (Σταύρο, δεν τελειώνει τον Μάιο) εκτός αν πραγματικά πιστεύει ότι θα του δοθεί εντολή να (συν)κυβερνήσει. Γιατί, αν είναι ειλικρινής, το μόνο που θα έπρεπε να τον ενδιαφέρει είναι να καταγραφεί για κάτι πραγματικά ουσιαστικό και όχι να αναμετρηθεί με φόντο το σκηνικό που υποτίθεται έρχεται να ανατρέψει. Δεν είναι ανάγκη να έχεις άποψη για όλα. Μπορείς να επιλέξεις ένα μόνο στόχο που να έχει νόημα.
Σας έχει τύχει ποτέ να υπολογίζετε πώς θα ξοδέψετε υποθετικά χρήματα που θα είχατε κερδίσει αν η ζωή το αποφάσιζε αλλίως; Τι θα κάνατε αν ήσασταν εσείς ο προπονητής στο ντέρμπι; Πώς αλλιώς θα προχωρούσατε ένα διάλογο που ξέρετε ότι πήγε στραβά αν μπορούσατε να γυρίσετε για λίγα λεπτά μόνο πίσω στο χρόνο;
Ε, λοιπόν, αν εγώ ήμουν ο Σταύρος (όμορφος, πετυχημένος, αναγνωρισμένος) δεν θα είχα κανένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα για να βγούμε από την κρίση. Μόνο θα ήθελα τη διαφάνεια στην πολιτική.
Αν αγαπητοί μου φίλοι ψηφίζατε εμένα και το κόμμα μου, όλες οι συναντήσεις με την Τρόικα θα μεταδίδονταν ζωντανά στην τηλεόραση. Θα επιχειρούσα αλλαγή του Συντάγματος, που θα γραφόταν από τους πολίτες και θα απαγόρευε την αναδρομική αμνήστευση οποιουδήποτε. Κανείς πια δεν θα μπορούσε να νίψει τας χείρας του εφόσον άσκησε εξουσία. Το νέο σύνταγμα θα προέβλεπε δημοψηφίσματα για τον προϋπολογισμό αλλά και για οποιοδήποτε νομοσχέδιο εφόσον υπήρχαν 50.000 υπογραφές. Καμία απόφαση για πάνω από 10.000€ δεν θα μπορούσε να ισχύει αν δεν υπήρχε πρώτα αναρτημένη για ένα μήνα στο διαδίκτυο (με όλα τα στοιχεία και τα έγγραφα που τεκμηριώνουν την ανάγκη για κάθε έργο, την πορεία και την παράδοσή του).
Αν φίλοι μου ψηφίζατε εμένα θα επιχειρούσα απλά να κάνω το σύστημα όσο το δυνατόν πιο δημοκρατικό γίνεται και μετά θα συζητούσαμε και για όλα τα υπόλοιπα. Αν ψηφίζατε εμένα και το κόμμα μου, Το Φράγμα (στην αδιαφάνεια), ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.
Ευτυχώς όμως κατεβαίνει ο Σταύρος και όχι εγώ.