Του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

Ο αρχισυντάκτης του Asia Times Πέπε Εσκομπάρ προβλέπει μέσα από τις στήλες του «The Candle» πως μετά την αντίδραση της Μόσχας και την άμεση επέμβαση των ειρηνευτικών δυνάμεων του Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας (ΟΣΣΑ) στο Καζακστάν, «η εποχή των έγχρωμων επαναστάσεων τελείωσε». Ο ίδιος αναφέρει ότι επιχείρηση κινητοποιήθηκε για την ανάσχεση της δράσης ενός «ενιαίου κέντρου» ΗΠΑ-Τουρκίας-Ισραήλ,  το οποίο κατεύθυνε του ταραξίες στο Αλμάτι. Δεν γνωρίζουμε αν η αισιόδοξη πρόβλεψή του θα δικαιωθεί, αλλά σίγουρα οι αναφορές του για τη δράση κατευθυνόμενων από το εξωτερικό πρακτόρων και τζιχαντιστικών ομάδων έχουν βάση.

Μεταφορά τρομοκρατών στο Καζακστάν

Ο Ρώσος αξιωματικός και αναλυτής Σεργκέι Ιστσένκο εξηγεί την ετοιμότητα του ΟΣΣΑ, σε αντίθεση με τις έγχρωμες εξεγέρσεις στη Λευκορωσία ή τη σύγκρουση στο Ναβόρνο Καραμπάχ, στο γεγονός πως η Μόσχα γνώριζε εκ των προτέρων για όλα όσα προετοιμάζονταν τις τελευταίες εβδομάδες και μήνες στο Καζακστάν. Συγκεκριμένα αναφέρθηκε στις προειδοποιήσεις του Γραμματέα του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας Νικολάι Πατρούσεφ τον Νοέμβριο του 2022, σχετικά με το κόστος της αποτυχίας στην περίπτωση που οι νέες αρχές του Αφγανιστάν δεν καταφέρουν να ελέγξουν την κατάσταση. Ο Ιστσένκο παραπέμπει στον Τατζίκο πολιτικό επιστήμονα Πάρβιζ Μουλογιάνοφ, οποίος αναφέρει πως περίπου 7-8 χιλιάδες διεθνείς τρομοκράτες έχουν συσσωρευτεί στο βόρειο Αφγανιστάν, στα σύνορα με τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.

O συγγραφέας Φράνσις Πάικ εξηγεί μέσα από τις γραμμές του «Spectator», ο οποίος δεν φημίζεται για τη συμπάθειά του στη κυβέρνηση του Καζακστάν, προειδοποιεί να μην βιαζόμαστε να απορρίψουμε την αφήγηση της ίδιας και της ρωσικής κυβέρνησης για τη δράση ακραίων ισλαμιστικών στοιχείων που δραστηριοποιούνται σε όλη την Κεντρική Ασία μετά την ήττα του Ισλαμικού Κράτους από τη Συρία και τους συμμάχους της. Διευκρινίζει πως οι μουσουλμάνοι του Καζακστάν είναι ιστορικά μετριοπαθείς, Σούφι και απολιτικοί με μόνο το 10% να πιστεύει στο νόμο της Σαρία (έναντι 43% στο ΗΒ), περισσότερες από 60 επιθέσεις τζιχαντιστών έχουν αποτραπεί στο Καζακστάν την τελευταία δεκαετία. Το Ινστιτούτο του Καυκάσου της Κεντρικής Ασίας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «το πρόβλημα ριζοσπαστικοποίησης του Καζακστάν δεν περιορίζεται πλέον σε δυσαρέσκεια εντός της χώρας».

Μια ομάδα με την ονομασία «Απελευθερωτικό Μέτωπο του Καζακστάν» (KLF) δημοσίευσε ένα βίντεο για να ανακοινώσει την παρουσία της και ισχυρίστηκε ότι πολέμησε σε διάφορες πόλεις, συμπεριλαμβανομένων των Aλμάτι και Ακτό.

Έκθεση του Ινστιτούτου Ειρήνης των Ηνωμένων Πολιτειών τον Ιούλιο του 2021 αναφέρει πως «από το 2013, όταν πολίτες του Καζακστάν ταξίδεψαν για πρώτη φορά στις ζώνες συγκρούσεων στη Συρία και το Ιράκ και σχηματίστηκε η Kazakh Zhamagat (Μουσουλμανική Κοινότητα του Καζακστάν), οι αρχές του Καζακστάν ανησυχούσαν ότι οι πολίτες αυτοί θα επέστρεφαν κάποτε στο Καζακστάν για να διαπράξουν τρομοκρατικές πράξεις και να διαδώσουν την ιδεολογία τους – μια ανησυχία που επιδεινώθηκε περαιτέρω από τη χρήση του Ισλαμικού Κράτους νέων του Καζακστάν σε προπαγανδιστικά βίντεο. Κατά συνέπεια, το κύριο καθήκον των υπηρεσιών ασφαλείας του Καζακστάν εκείνη την εποχή (στα πρώτα χρόνια της στρατολόγησης ξένων μαχητών από το ISIS) επικεντρώθηκε στην αποτροπή της επανεισόδου των ατόμων αυτών στη χώρα από μόνοι τους. Όταν οι τρομοκρατικές οργανώσεις στη Συρία και το Ιράκ άρχισαν να χάνουν τον έλεγχο εδαφών το 2017, το Καζακστάν επέλεξε να προσαρμόσει τις πολιτικές του για να αντιμετωπίσει τη νέα πρόκληση του επαναπατρισμού των πολιτών του από τις ζώνες συγκρούσεων».

Η απειλή του θρησκευτικού φονταμενταλισμού ως 5η φάλαγγα κατά των κρατών του ΟΣΣΑ, επισημαίνεται και από τον πρόεδρο του Τατζικιστάν Ιμομάλι Ραχμόν, ο οποίος δήλωσε ότι η κυβέρνηση του καταπολεμά «ενεργά την προπαγάνδα και το σαμποτάζ των απεσταλμένων των παράνομων οργανώσεων». «Η εξαιρετικά καταστροφική ιδεολογία του θρησκευτικού φονταμενταλισμού προωθείται ενεργά στις χώρες μας και έγινε ένα από τα κύρια όπλα στα χέρια των αντιπάλων μας», προσέθεσε.

Τρομοκρατία, εξτρεμισμός και αυτονομισμός: «Οι τρεις δυνάμεις του κακού»

Ο Παν Γκουάνγκ, ανώτερος εμπειρογνώμονας σε θέματα αντιτρομοκρατίας και αφγανικών σπουδών στην Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών της Σαγκάης, δήλωσε πως «η αναταραχή στο Καζακστάν αποκάλυψε για άλλη μια φορά ότι μερικοί άνθρωποι πληρώνονταν για να συμμετάσχουν σε ταραχές στους δρόμους και πιθανότατα χρηματοδοτήθηκαν από τη Δύση ή τις Τρεις Δυνάμεις του Κακού». Συμπληρώνει ενώ το παραπάνω δεν ήταν η μόνη αιτία για την αστάθεια, προσθέτει πως στην έρευνά του κατέληξαν, «ότι η Jund al-Khilafa βρισκόταν πίσω από αυτό. Η ομάδα, της οποίας οι συμμετέχοντες είναι ως επί το πλείστον νεαροί άνδρες, προσπάθησε να ανατρέψει την κυβέρνηση του Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ και να εγκαταστήσει ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο».

Οι τρομοκρατικές δραστηριότητες στο Καζακστάν βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο από το 2011, εξήγησε η Γιουτίνγκ Ουάνγκ, συνεργάτης ερευνητής στο Ινστιτούτο Μελετών Συνόρων της Κίνας, της Κινεζικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών.« ο 2019, η αστυνομία του Καζακστάν απέτρεψε με επιτυχία τρεις απόπειρες τρομοκρατικής επίθεσης, εξάρθρωσε επτά εξτρεμιστικές ομάδες, συνέλαβε περισσότερους από 140 μαχητές και κατέσχεσε πολλά όπλα, μαχαίρια και εκρηκτικούς μηχανισμούς. Από τον Ιανουάριο έως τον Ιούλιο του 2020, διαπράχθηκαν στη χώρα 33 εγκλήματα που σχετίζονται με την τρομοκρατία», προσέθεσε. Από το 2015 περίπου, ομάδες όπως η «Jund al-Khilafa» σταμάτησαν ως επί το πλείστον να εξαπολύουν άμεσα ταραχές, αλλά έχουν στραφεί στη διάδοση «τζιχαντιστικών» βίντεο στο Διαδίκτυο για τη διάδοση της τρομοκρατίας στον κυβερνοχώρο.

Εκείνη την εποχή, μια παρτίδα υλικού βίντεο στάλθηκε επίσης από το Καζακστάν στην Αυτόνομη Περιοχή Σινγιάνγκ της Κίνας. Κατά τη διάρκεια πολλών τρομοκρατικών επιθέσεων στο Σινγιάνγκ το 2014 και το 2015, ορισμένα βίντεο τζιχαντιστών προήλθαν από το Καζακστάν και την Κιργιζία, σημείωσαν. Τα παραπάνω είναι πολύ ανησυχητικά αν συνδυαστούν με τους πρόσφατους προβληματισμούς των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης, για το γεγονός ότι η «γενοκτονία» των Καζάκων αυτονομιστών στο Σινγιάνγκ δεν έχει κερδίσει την ίδια προσοχή με αυτή των Ουιγούρων, προτείνοντας ότι έπρεπε να υποστηριχθούν περισσότερο οι περσινές διαδηλώσεις στο Ζαναοζέν και το Αλμάτι.

https://twitter.com/ASBMilitary/status/1480600943079133192?s=20&fbclid=IwAR01tXTDbxKolEYuCCbzPzJpKpuFKFx45rjYesRuJKYPDaN8MhKhLbEUBfY

«Ειρηνικοί διαδηλωτές» λαμβάνουν οπλισμό από οχήματα χωρίς πινακίδες

Η δράση ομάδων του οργανωμένου εγκλήματος έχει επισημανθεί από τους Μαρία Ομελίτσεβα και Λόρενς Μάρκοβιτς, οι οποίοι ισχυρίζονται πως «οι οργανωμένοι εγκληματικοί φορείς φαίνεται ότι κινητοποιήθηκαν κατ’ εντολή μιας φράξιας εντός της πολιτικής ελίτ που επεδίωκε να ανατρέψει τον πρόεδρο Τοκάγιεφ». «Παρόλο που στο Καζακστάν δεν έχει παρατηρηθεί απροκάλυπτη διείσδυση εγκληματικών συμφερόντων στην εθνική κυβέρνηση, οι οργανωμένοι εγκληματικοί παράγοντες έχουν επιρροή σε πόλεις και κωμοπόλεις όπου το μεγάλο εμπόριο, οι μεταφορές και οι περιοχές εξόρυξης ορυκτών καυσίμων δημιουργούν προσοδοφόρες ευκαιρίες», εξηγούν. Η έρευνά τους για το Ινστιτούτο Ειρήνης των Ηνωμένων Πολιτειών αναπτύσσει το πώς οι οργανωμένες εγκληματικές ομάδες μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη βία για να πάρουν τα ηνία μιας ειρηνικής κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Η διείσδυση των παρακρατικών εγκληματικών θυλάκων στον κρατικό μηχανισμό απεικονίζεται στη σύλληψη του Ουιγούρου πρώην πρωθυπουργού και εν ενεργεία αρχηγού της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας (KNB) Καρίμ Μασίμοφ. Συνελήφθη για προδοσία με την κατηγορία πως κατά το ξέσπασμα των βίαιων επεισοδίων, διέταξε τις δυνάμεις που φρουρούσαν στον «κέντρο» επιχειρήσεων στο αεροδρόμιο του Αλμάτι να αποσυρθούν. Ο Μασίμοφ έχει συνδεθεί στο παρελθόν με τους Τζο και Χάντερ Μπάιντεν, μέσω του ολιγάρχη Κένες Ρακίσεφ, για την διευκόλυνση των αμερικανικών επενδύσεων στη χώρα. Μεταξύ των συλληφθέντων είναι και ο νεαρός μαφιόζος Γουάιλντ Αρμάν, ως ηγέτης της εξέγερσης στο Αλμάτι.

Ο παράγοντας του εθνιστικού αυτονομισμού είναι επίσης πολύ χρήσιμος στη συνταγή του χάους των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή που κάποτε αποτελούσε το ενωμένο μπλοκ των λαών της ΕΣΣΔ. Οι υποχωρήσεις της κυβέρνησης ενίσχυσαν τους Καζάκους εθνικιστές που ζητούν ρήξη κάθε σχέσης της χώρας με την Ρωσία και την Κίνα. Είναι ενδεικτικό, πως παρά τις εικόνες που γεννιούνται στο φαντασιακό ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς του πρώτου και του δεύτερου κόσμου, η γαλάζια σημαία που κυριαρχεί στις διαδηλώσεις είναι μάλλον η εθνική και όχι αυτή των λαών. Η δε ανάκρουση του εθνικού ύμνου δεν αποτελεί την σύγχρονη διεθνή, ούτε το «Αλλάχου Ακμπάρ» σύνθημα της παγκόσμιας Επανάστασης.

H στάση της Αριστεράς

Είναι ξεκάθαρο πως οι αριστερές και κομμουνιστικές οργανώσεις του Καζακστάν δεν πρωταγωνίστησαν στις κινητοποιήσεις, ενώ διαφοροποιήθηκαν και ως προς την στάση τους προς αυτές. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Καζακστάν (QKP) επανιδρύθηκε το 1991, ενώ το 2015 οι αρχές ανέστειλαν την πολιτική του δραστηριότητα καθώς δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τον νόμιμο αριθμό των 40.000. Το QKP υποστήριξε την εξέγερση, ενώ συνυπέγραψε μια διεθνή «Κοινή Ανακοίνωση Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων» καταγγέλλοντας τον ρόλο των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΣΣΑ πως «διευκόλυνε την καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων από το αστικό κράτος». Η καταγγελίες του QKP δεν επιβεβαιώνονται. Τα στρατεύματα έφτασαν στη χώρα στις 6 Ιανουαρίου με στόχο με στόχο την προστασία του συμμαχικού κράτους από το εν εξελίξει πορτοκαλί πραξικόπημα και άρχισαν να αποσύρονται στις 13 του ίδιου μήνα, αφού η κατάσταση ομαλοποιήθηκε. Μέχρι που ολοκληρώθηκε η απόσυρση στις 19 Ιανουαρίου, τίποτα δεν μαρτυρά πως συμμετείχαν στις συγκρούσεις. Η Ρωσία και οι σύμμαχοί της έχουν κάθε λόγο να συγκρίνουν τη παραπάνω στάση με την ιμπεριαλιστική εισβολή και κατοχή των Ηνωμένων Πολιτειών και των Νατοϊκών συμμάχων τους στο Ιράκ και μέχρι πρόσφατα στο Αφγανιστάν. Όσοι κατηγορούσαν τους κομμουνιστές στην Ουκρανία και τη  Συρία πως «μπαίνουν κάτω από ξένες σημαίες» επειδή συμμετείχαν στα  αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα απέναντι στις -εξοπλισμένες από τις Ηνωμένες Πολιτείες- ορδές των νεοναζί επιγόνων του Παντέρα και τζιχαντιστών αντίστοιχα, αλλά «ανακαλύπτουν» την αντιφατικότητα των λαϊκών εξεγέρσεων στο Καζακστάν, θα πρέπει να γνωρίζουν το αδελφό τους QKP έχει συμμαχήσει 2 φορές εκλογικά με τη «Δημοκρατική Επιλογή του Καζακστάν» (DVK) του εκπαιδευμένου από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες ολιγάρχη Μουχτάρ Αμπλιάζοφ. Μάλιστα, ο καταζητούμενος από την Ιντερπόλ ολιγάρχης, που τα αμερικανικά μίντια ανέλαβαν το ξέπλυμά του προαλοίφοντάς τον ως Καζάκο «Γουαϊδό», φέρεται να βρίσκεται στην φασιστοφωλιά του Κιέβου, από όπου κάλεσε τις χώρες της Δύσης να επιτεθούν με κυρώσεις στη χώρα του.

Ένα άλλο αριστερό κόμμα που στήριξε την εξέγερση και του οποίου οι ανακοινώσεις αναπαρήχθησαν από προοδευτικά μέσα της Δύσης, είναι Σοσιαλιστικό Κίνημα του Καζακστάν. Το κόμμα κατατάσσεται στον χώρο του τροτσκισμού και μέχρι το 2015 να συμμετείχε στην Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (CWI), οπότε ακολούθησε τη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων. Η ίδια η CWI υποστηρίζει με ενθουσιασμό την εξέγερση, συγκρίνοντάς την με την «αραβική άνοιξη». Ο συμπρόεδρος του κόμματος Αϊνούρ Κουρμάνοφ έχει υποστηρίξει αναφερόμενος στις κινητοποιήσεις στο Καζακστάν ότι «δεν πρόκειται για γεγονότα ίδια με εκείνα του Μαϊντάν», υποβαθμίζοντας τον ρόλο των τζιχαντιστικών ομάδων. Ωστόσο, παραδέχεται πως «οι υπάρχουσες αριστερές ομάδες στο Καζακστάν θυμίζουν περισσότερο κύκλους και δεν μπορούν να επηρεάσουν σοβαρά την εξέλιξη των γεγονότων». Αξίζει να επισημάνουμε ως εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός πως η συνέντευξη του Κουρμάνοφ δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα LeftEast, που έχει παραδεχθεί πως λαμβάνει υποστήριξη από το ίδρυμα Φρίντριχ Έμπερτ. Όπως έχει αποκαλύψει η ιστοσελίδα Αβαντγκάρντ, το ίδιο μέσο έχει φιλοξενήσει συνεντεύξεις από τις κινητοποιήσεις υπέρ του Ρώσου ακροδεξιού Αλεξέι Ναβάλνι, ενώ ο συντάκτης του Ίλια Μπουντράιτσκις υπήρξε από τους υποστηρικτές του φασιστικού πραξικοπήματος στο Μαϊντάν, το οποίο παρουσίαζε ως δημοκρατική εξέγερση, όπως και τη τζιχαντιστική εξέγερση που οδήγησε στον βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Συρίας. Η προσφορά του Μπουντράιτσκις αναγνωρίζεται αναγνωρίζεται και από το Open Democracy του Σόρος, στο οποίο θα βρει κανείς αρθρογραφία του καθώς και δεκάδες άλλες αναφορές στο όνομά του. Στο σημείο αυτό επισημαίνουμε, ότι θα αποφύγουμε οποιαδήποτε αναφορά στην Λευκορωσική «αναρχική» ομάδα  Pramen, η οποία καλεί σε στήριξη των κινητοποιήσεων για την ανατροπή όχι μόνο του Τοκάγιεφ … αλλά και του Πούτιν. Θα περιοριστούμε μόνο να υπενθυμίσουμε την περηφάνεια με την οποία τα μέλη της διηγούνταν πως εκπαιδεύτηκαν στα στρατόπεδα εκπαίδευσης των νεοναζί στην Ουκρανία.

Η Οργάνωση Εργαζομένων του Καζακστάν (red yurt) σωστά εντοπίζει το κοινωνικό υπόβαθρο των αρχικών κινητοποιήσεων στη ληστεία του εργατικού πλούτου από την κυβέρνηση. Η ανακοίνωση της, όπου φαίνεται να κρατάει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους δυτικούς ιμπεριαλιστές και χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα, ενώ σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς ως «φιλοκυβερνητική». Είναι όμως ξεκάθαρη στο ότι «δεν μπορούμε ακόμη να καταλήξουμε στην ίδια τη διαμαρτυρία ως οργάνωση. Καταλαβαίνουμε σαφώς ότι δεν έχουμε ευρεία υποστήριξη από τις μάζες, οι οποίες δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει την ταξική φύση των αντιφάσεων που οδήγησαν στη σύγκρουση. Σε αυτό συνέβαλαν και οι δεκαετίες αντικομμουνιστικής προπαγάνδας. Αν βγούμε στους δρόμους τώρα, πιθανότατα θα γίνουμε ένα παιχνίδι στα χέρια των εθνικιστών και των φιλοδυτικών αντιπολιτευόμενων. Οι άνθρωποι που ισχυρίζονται σοβαρά ότι μπορούμε να βγούμε στους δρόμους και να “ανακόψουμε την ατζέντα” είναι ονειροπόλοι». Ακόμα δηλώνει πως «είμαστε κατά των πραξικοπημάτων χωρίς αλλαγή του κοινωνικού σχηματισμού».

Αφήνουμε για το τέλος το Λαϊκό Κόμμα Καζακστάν (QHP), του οποίου η φωνή δεν έφτασε σε αντίστοιχο εύρος στο κοινό των προοδευτικών ανθρώπων της Δύσης, παρότι αποτελεί την τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας και το μεγαλύτερο αριστερό κόμμα με 56.292 μέλη. Ακόμα, συμμετέχει ως παρατηρητής στην Ένωση Κομμουνιστικών Κομμάτων – Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, το οποίο αποτελεί συμμαχία των κομμ. κομμάτων της πρώην ΕΣΣΔ, με επικεφαλής τον γενικό γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) Γκενάντι Ζιουγκάνοφ. Διατηρεί καλές σχέσεις με το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας. Αν και το QHP έχει κατηγορηθεί ως «φιλοκυβερνητικό», ωστόσο στην πραγματικότητα ακολουθεί μια αντιπολιτευτική τακτική αντίστοιχη του ΚΚΡΟ στη Ρωσία, με παράλληλη υποστήριξη της κυβέρνησης απέναντι στις ιμπεριαλιστικής μηχανορραφίες (ολόκληρη η ανακοίνωση μεταφρασμένη).

Το κομμουνιστικό κίνημα έχει το λεπτό καθήκον να διατηρήσει ισορροπία ανάμεσα στις δίκαιες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης που είδε τον πλούτο της να ληστεύεται από τις αστικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν την καπιταλιστική παλινόρθωση στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και παράλληλα να οριοθετηθεί απέναντι στην ιμπεριαλιστική χειραγώγηση που έχει στόχο την πλήρη κατάκτηση ή διάλυση των κρατών αυτών στα πλαίσια της νεοψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης. Γι’ αυτό χρειάζεται μια δική μας γεωπολιτική από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, η οποία αντιλαμβάνεται την κυρίαρχη αντίθεση της εποχής μας απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τους λαούς. Υπενθυμίζουμε, ότι κατά τις πρώτες ημέρες τις Συριακής κρίσης, σωματεία ξεσηκώθηκαν με δίκαια αιτήματα και την συμμετοχή των δύο Κομμουνιστικών Κομμάτων ενάντια στο πρόγραμμα οικονομικής φιλελευθεροποίησης του Άσαντ. Όταν οι κομμουνιστές αντιλήφθηκαν ότι τα δίκαια αιτήματα του παραμερίζονται και οι κινητοποιήσεις χειραγωγούνται από υπερατλαντικό παράγοντα μέσω τζιχαντιστικών και άλλων ομάδων, δεν δίστασαν να αλλάξουν στρατόπεδο και να παλέψουν τον εχθρό μαζί με την κυβέρνηση. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τις κομμουνιστικές οργανώσεις στην Ουκρανία, όπως η Μπορότμπα, οι οποίες δέχθηκαν επίθεση από τους φασίστες όταν επιχείρησαν να παρέμβουν στα γεγονότα της πλατείας Μαϊντάν. Όπου το κομμουνιστικό κίνημα έδειξε καθυστερημένα αντανακλαστικά, είδαμε σφαγές όπως στο Κτίριο των Συνδικάτων στην Οδησσό. Αντίθετα, στην κοιλάδα του Ντομπάς οι αντιφασίστες οπλίστηκαν ενάντια στους νεοναζί συνεργάτες της Δύσης.

Άλλωστε, οι κομμουνιστές δεν είναι με τους εργάτες γενικά και αφηρημένα. Είναι με την εργατική τάξη ως δύναμη επαναστατικής αλλαγής, σε ένα πλαίσιο το οποίο κατανοεί και προτάσσει τις κυρίαρχες αντιθέσεις που μας λένε ότι καμία επαναστατική αλλαγή δεν μπορεί αν συμβεί χωρίς την συντριβή του πλέον επιθετικού πόλου, του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Οποιαδήποτε κατά τόπους «εργατική νίκη» μπορεί να λάβει χώρα σε σύμπλευση με τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του ευρωατλαντισμού, δεν έχει τίποτα χειραφετικό να προσφέρει για την υπόθεση της παγκόσμιας εργατικής τάξης.

Το Καζακστάν και η κατάκτηση της κεντρικής Ασίας