Το ενδιαφέρον της Suez για το νερό και τη διαχείριση αποβλήτων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη υπάρχει εδώ και χρόνια, ενώ μάλιστα αναθερμάνθηκε με το πρόσφατο ταξίδι του γάλλου προέδρου στην Αθήνα. Μαζί του Μακρόν είχε μια στρατιά στελεχών γαλλικών επιχειρηματικών ομίλων, μεταξύ των οποίων και ο διευθύνων σύμβουλος της Suez, Jean Louis Chaussade.

Η Suez (που κατέχει ήδη το 5% της ΕΥΑΘ) εμφανίζεται ως «ειδικός», στην «παροχή βιομηχανικών υπηρεσιών και λύσεων στους τομείς της ασφάλειας και προστασίας των φυσικών πόρων και παρέχει στους πελάτες του εξειδικευμένες λύσεις για την αντιμετώπιση προβλημάτων στους τομείς της διαχείρισης υδάτινων πόρων, της ανακύκλωσης και της διαχείρισης αποβλήτων».

Μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο τον Σεπτέμβριο, ο διευθύνων σύμβουλος της Suez, Jean Louis Chaussade, ήταν ιδιαίτερα συγκεκριμένος για τις προθέσεις της εταιρείας του

«αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να αγοράσουμε το μάνατζμεντ αυτών των εταιριών. Συνήθως μπορούμε να αγοράσουμε ένα μικρό ποσοστό των μετοχών, περί το 23% – 20%, αλλά αυτό που θέλουμε είναι να βελτιώσουμε το μάνατζμεντ, (την διαχείριση) αυτό στο οποίο είμαστε καλοί. Αυτό λοιπόν που θέλουμε από τους Έλληνες εταίρους μας είναι να δούμε εάν θέλουν να αποκτήσουν πρόσβαση στο είδος της νέας τεχνολογίας που μπορούμε εμείς να προσφέρουμε.»

» Είναι κάτι που είναι σημαντικό. Το να μπορείς να φέρεις τεχνολογία, νέα τεχνολογία, μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα του μάνατζμεντ, του δικτύου διανομής, της σχέσης με τους πελάτες, όπως κάνουμε παντού και είμαστε καλοί σε αυτό. Εάν η κυβέρνηση επιθυμεί να κάνουμε αυτό, θα είμαστε πολύ ευτυχείς να το προσφέρουμε».

Ενώ το 2016, ανάλογες δηλώσεις είχε κάνει ο ο Ερίκ Γκεμπαλί, Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος του ομίλου SUEZ: «Θέλουμε να επενδύσουμε στην Ελλάδα σε διάφορους τομείς για περιβαλλοντικά θέματα, όπως η διαχείριση των αποβλήτων, η διανομή ύδατος και έχουμε κινητοποιηθεί με στόχο να διατηρήσουμε και να αυξήσουμε τις επενδύσεις μας στην Ελλάδα, τόσο στον ενεργειακό, όσο και στον περιβαλλοντικό τομέα»,

Την ίδια περίπου χρονική περίοδο με το ταξίδι του Μακρόν, όταν δηλαδή η Suez εμφανίστηκε ξανά ως «μνηστήρας» για τις μεγαλύτερες εταιρείες ύδρευσης της χώρας, και ενώ στην Ελλάδα ολοένα και συχνότερα τίθενται το ζήτημα της ανάθεση της διαχείρισης των απορριμάτων σε ιδιώτες η πόλη της Καζαμπλάνκα στο Μαρόκο λάμβανε μια πολύ σημαντική απόφαση. 

Το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, όπως αναφέρει η HuffIngton Post αποφάσισε στα μέσα Σεπτεμβρίου να διακόψει τη σύμβαση που είχε υπογράψει με την Sita Blanca, θυγατρική της Suez, λόγω παραβιάσεων στη σύμβαση παραχώρησης. Όπως σημειώνει το bankingnews.gr, ένα σοβαρό παράδειγμα παραβίασης  αποκαλύφθηκε όταν μετά από ελέγχους των αρμόδιων αρχών έγινε γνωστό  ότι αυτή συνέλεγε και αδρανή απόβλητα, όπως χαλίκια, προκειμένου να αυξήσει το βάρος των απορριμμάτων και ως εκ τούτου τα έσοδα της. Μάλιστα της επέβαλαν και πρόστιμο – ρεκόρ ύψους 7 εκατ. ντίρχαμ. 

Η Sita Blanca διαχειριζόταν τα οικιακά απόβλητα στην πόλη της Καζαμπλάνκα από το 2004, ενώ η σύμβαση είχε ανανεωθεί το 2014. Στην ψηφοφορία της δημοτικής αρχής της Καζαμπλάνκα, 68 μέλη ψήφισαν υπέρ της ακύρωσης της σύμβασης  και 8 ήταν απόντες. Πριν την ψηφοφορία, ο αντιδήμαρχος Μοχάμεντ Χαντάντι τόνισε ότι αιτία της διακοπής είναι η «σημαντική επιδείνωση [σ.σ. της ποιότητας] λόγω σοβαρών δυσλειτουργιών στη διαχείριση των οικιακών απορριμμάτων και η μη συμμόρφωση της Sita με τις δεσμεύσεις που ανέλαβε». Ο δήμαρχος της Καζαμπλάνκα, Αμπντελαζίζ ελ Ομαρί, περιέγραψε την απόφαση αυτή ως «ιστορική και τολμηρή».

Μπορεί λοιπόν πριν από κάθε ιδιωτικοποίηση δημοσίων υπηρεσιών οι υποσχέσεις να είναι πολλές, η διεθνής εμπειρία όμως δείχνει όλο και περισσότερο ότι, όχι μόνο αυτες δεν εκπληρώνονται, αλλά τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Η Suez και οι άλλες μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες διαχείρισης υδάτων και αποβλήτων δεν κάνουν σχεδόν πουθενά αυτά που υπόσχονται και δεν είναι καλοί (για τους πολίτες) σε αυτό. Αυτό αποδεικνύεται με μια ματιά στην τάση που επικρατεί από την αρχή του αιώνα, ειδικά στην Ευρώπη, και την ευρύτατη αποδοχή που γνωρίζει η «επαναδημοτικοποίηση», η επαναφορά δηλαδή, υπηρεσιών που είχαν ιδιωτικοποιηθεί υπό δημοτικό έλεγχο, ειδικά μάλιστα όταν οι υπηρεσίες αυτές αφορούν την ύδρευση.

Σύμφωνα με την έρευνα του Transnational Institute, που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Ιούνιο, παγκοσμίως έχουν σημειωθεί 835 επαναδημοτικοποιήσεις δημοσίων υπηρεσιών. Οι υπηρεσίες ύδρευσης βρίσκονται στην πρώτη θέση, με 267 παγκοσμίως, ενώ έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 31 περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησεις της διαχείρισης απορριμάτων και αποβλήτων. Η χώρα στην οποία σημειώνεται η μερίδα του λέοντος των επαναδημοτικοποιήσεων του νερού είναι (κατά… σατανική σύμπτωση) η Γαλλία, η «πατρίδα» δηλαδή μερικών από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες εκμετάλλευσης του νερου και των αποβλήτων, της Veolia και της Suez και «γενέτειρα» της ίδεας για ιδιωτικοποιήσεις σε αυτούς τους τομείς. Ενώ η χώρα με τις περισσότερες επαναδημοτικοποιήσεις στη διαχείριση απορριμάτων και αποβλήτων είναι η Γερμανία…

Όπως σημειώνει η έρευνα, η Γαλλία ήταν στο παρελθόν ο «πρωταθλητής των ιδιωτικοποιήσεων», ωστόσο από το 2000 κι έπειτα η κατάσταση αλλάζει δραστικά, ειδικά στον τομέα της ύδρευσης. Η έρευνα καταγράφει 106 περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησης του νερού, από μεγάλες πόλεις, μέχρι τοπικούς δήμους. Σε κάθε περίπτωση τα αίτια είναι κοινά. Οι υποσχέσεις των εταιρείων που ανέλαβαν τη διαχείριση του νερού δεν εκπληρώθηκαν, με την κατάσταση να γίνεται σημαντικά χειρότερη, όσον αφορά την ποιότητα και το κόστος. Για τις πολυεθνικές βέβαια η «επένδυση» αποδεικνύεται ιδαίτερα επικερδής, αφού συσσωρεύουν κέρδη, μεταφέροντας τα βάρη στους πολίτες, ενώ λόγω των όρων στις συμβάσεις που είχαν υπογραφεί, η λύση της «συνεργασίας» ενώ δήμου με μία εταιρεία απαιτεί την καταβολή μεγάλης αποζημίωσης από τον πρώτο στη δεύτερη.

Το ότι όλο και περισσότεροι δήμοι παγκοσμίως αποδεικνύονται πρόθυμοι, ακόμα και να πληρώσουν για να προχωρήσουν σε επαναδημοτικοποιήσεις, δείχνει πολλά. Και η Καζαμπλάνκα είναι ακόμα ένα παράδειγμα σε μία πολύ μακρά λίστα.