του Marwan E. Toubassi, Πρέσβη του Κράτους της Παλαιστίνης στην Ελλάδα

 

Δεν ξέρω πώς θα προχωρήσει η νομική προσπάθεια του ΔΠΔ, αλλά ξέρω ότι δεν προέκυψε εξ ουρανού αλλά βασίζεται στα κατάφωρα και προφανή εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν από το Ισραήλ.

Από την άλλη πλευρά, αυτό που συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία 10-15 χρόνια είναι πολύ σημαντικό. Αν επιστρέψετε, ας πούμε, 20 χρόνια, το Ισραήλ ήταν ο αγαπητός των φιλελεύθερων, μορφωμένων κομματιών της κοινωνίας. Αυτό άλλαξε. Τώρα η υποστήριξη προς το Ισραήλ έχει μετατοπιστεί στην ακροδεξιά – Ευαγγελικοί Χριστιανοί, υπέρ εθνικιστές και μιλιταριστές. Η ακροδεξιά του Ρεπουμπλικανικού κόμματος είναι τώρα η κύρια βάση στήριξης για το Ισραήλ. Σήμερα, πολλοί φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί υποστηρίζουν τα Παλαιστινιακά δικαιώματα περισσότερο από το Ισραήλ, ειδικά οι νεότεροι, συμπεριλαμβανομένων των νέων Εβραίων, οι οποίοι είτε εγκαταλείπουν ή κινούνται προς την υποστήριξη των Παλαιστινίων και των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου.

Μέχρι στιγμής, αυτό δεν είχε καμία ουσιαστική επίδραση στην πολιτική των ΗΠΑ. Όμως, αν οι ακτιβιστικές οργανώσεις μπορούσαν να δραστηριοποιηθούν σε ένα πραγματικό κίνημα αλληλεγγύης στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους Παλαιστινίους, όπως έχει γίνει και με άλλες εθνικές ομάδες του Τρίτου Κόσμου, θα μπορούσε να υπάρχει αποτέλεσμα.

Ο πρόεδρος Μπάιντεν πιθανώς θα επιστρέψει στην  πολιτική του Ομπάμα. Θα μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο προς τα Αριστερά εάν οργανωθούν τα κινήματα ακτιβιστών, πιέζοντας για το ζήτημα του απαρτχάιντ και των πυρηνικών όπλων, που θα μπορούσε να μειώσει και στην πραγματικότητα να τερματίσει τις απειλητικές προοπτικές ενός πολέμου στη Μέση Ανατολή.

 

Θα ήθελα να επισημάνω ένα ακόμη ζήτημα σχετικά με την καθιερωμένη συζήτηση για τη Μέση Ανατολή. Όσον αφορά το ζήτημα Ισραήλ – Παλαιστίνης, παρουσιάζονται συνήθως δύο επιλογές. Η πρώτη είναι η μακρόχρονη διεθνής συναίνεση για μια διευθέτηση (λύση) των δύο κρατών την οποία το 1988 η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), υιοθέτησε επίσημα στην ιστορική Παλαιστίνη, να ζουν δίπλα-δίπλα με το Ισραήλ σε μια ολοκληρωμένη ειρήνη που θα εγγυόταν την επίλυση του προσφυγικού ζητήματος με βάση το ψήφισμα του ΟΗΕ 194 και την ανεξαρτησία του κράτους της Παλαιστίνης στα εδάφη που καταλήφθηκαν το 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Αυτή η επιλογή έχει καταστραφεί μέχρι σήμερα από τις ισραηλινές πολιτικές. Η άλλη επιλογή είναι ένα κράτος, στο οποίο το Ισραήλ αναλαμβάνει τη Δυτική Όχθη, και τότε ίσως να υπήρχε ένας αγώνας κατά του απαρτχάιντ για τους Παλαιστίνιους. Αλλά αυτές δεν είναι οι δύο επιλογές – το ένα κράτος δεν αποτελεί καν επιλογή, καθώς το Ισραήλ δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει να ιδρυθεί ένα κατά πλειοψηφία παλαιστινιακό κράτος με εβραϊκή μειονότητα.

 

Η δεύτερη επιλογή, εκτός από τα δύο κράτη, είναι αυτή που έχουμε δει να οικοδομείται μπροστά στα μάτια μας για περισσότερα από 50 χρόνια: το «Μεγάλο Ισραήλ». Το Ισραήλ καταλαμβάνει ό,τι θέλει στα κατεχόμενα εδάφη, αλλά όχι στα πληθυσμιακά κέντρα. Το Ισραήλ δεν θέλει τις κύριες πόλεις της Παλαιστινιακής Δυτικής Όχθης. Χωρίζει τις υπόλοιπες περιοχές σε σχεδόν διακόσιους θύλακες που περιβάλλονται από στρατιώτες, σημεία ελέγχου και διάφορα άλλα μέσα ώστε να κάνουν το βίο αβίωτο. Όταν κανείς δεν κοιτάζει, καταστρέφουν ένα ακόμη χωριό – όπως συνέβη στην κοιλάδα του Ιορδάνη υπό την κάλυψη των εκλογών των ΗΠΑ – βήμα προς βήμα, μέτρο προς μέτρο, έτσι ώστε οι ισχυροί του κόσμου να μην το παρατηρήσουν ή να προσποιηθούν ότι δεν το παρατηρούν. Στη συνέχεια, τοποθετούν ένα παρατηρητήριο, έπειτα έναν φράκτη, έπειτα μερικά κατσίκια, και πολύ σύντομα έχουμε έναν εποικισμό. Αυτή είναι η ιστορία του Σιωνισμού, όπως έχει περιγράψει γλαφυρά ο καθηγητής Νόαμ Τσόμσκι.

Τώρα, το Ισραήλ έχει εδραιώσει το «Μεγάλο (ευρύτερο) Ισραήλ»… Αυτή είναι η δεύτερη επιλογή και για αυτή θα πρέπει να μιλάμε. Αυτό το έργο του Μεγάλου Ισραήλ θα λύσει το περίφημο «δημογραφικό πρόβλημα» (του Ισραήλ) – πάρα πολλοί μη Εβραίοι  σε ένα εβραϊκό κράτος. Οι περιοχές που εντάσσονται στο Ισραήλ δεν θα έχουν πολλούς Παλαιστίνιους, αλλά θα έχουν πολλούς εποίκους. Και καθώς αυτό το έργο παγιώνεται και επισημοποιείται, θα αποτελέσει το μεγάλο εβραϊκό κράτος. Αυτό είναι που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, είναι πασιφανές, και για  αυτό θα πρέπει να μιλάμε, όχι για την  ψευδαίσθηση του ενός κράτους.

Είναι δελεαστικό για τους Ισραηλινούς να πιστεύουν ότι το ΔΠΔ ιδρύθηκε για να καλύψει ένα κενό που φαινομενικά υπάρχει σε «λιγότερο ανεπτυγμένες» χώρες, όπου οι αντίπαλες πολιτοφυλακές πυροβολούν η μία την άλλη και απαιτείται η διεθνής παρέμβαση. Όμως τα εγκλήματα πολέμου δεν λαμβάνουν χώρα μόνο «εκεί».

Πάρτε την επιχείρηση εποικισμού του Ισραήλ – μια πολιτική που ακολουθεί επίσημα και μεθοδικά το αδίστακτο κράτος απατεώνας επί δεκαετίες και η οποία παραβιάζει τους δεσμευτικούς διεθνείς κανόνες. Στον πυρήνα της, η επιχείρηση αψηφά τις ευρέως διαδεδομένες αντιλήψεις για το τι είναι αποδεκτό σύμφωνα με τους κανόνες του πολέμου και επιδιώκει να θεσμοθετήσει περαιτέρω το σύστημα της ηγεμονίας και τα θέματα μεταξύ Εβραίων – Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η de facto προσάρτηση του μεγαλύτερου μέρους της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ και της κοιλάδας του Ιορδάνη,  εμποιεί αδιάκοπα αυτήν την καταπίεση.

Για χρόνια, οι Ισραηλινοί έχουν παγιδευτεί σε μια φούσκα, αρνούμενοι να λάβουν υπόψη τις προειδοποιήσεις  κατά των πράξεων τους. Κατηγόρησαν όποιον προσπαθούσε  να σπάσει τα τείχη της αδιαφορίας τους  για διάπραξη προδοσίας ή διασπορά αντισημιτισμού. Όλο αυτό το διάστημα, έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι οι κανόνες που εφηύραν  για να καθοδηγήσουν τις πράξεις τους θα τους επέτρεπαν να συνεχίσουν να κυριαρχούν βίαια σε  εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς δικαιώματα. Εντούτοις, εμείς παραμένουμε αισιόδοξοι και πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι του κόσμου έχουν ξυπνήσει και μια νέα μέρα θα ξημερώσει…