Ο Μηνάς Κωνσταντίνου πασχίζει να αναπληρώσει το κενό του Ορέστη Βέλμαχου, χωρίς επιτυχία, ως συνήθως. Αποχαιρετά το πολιτικό εκτόπισμα του Ποταμιού, καταγράφει τα σημαντικότερα ποτίσματα που προσέφερε στο «παλιό πολιτικό σύστημα» και εντυπωσιάζεται από τη ζέση του ηγέτη του να κατεβάσει ρολά ενόψει της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Αναρωτιέται γιατί φωνάζουν όλοι για τον επικεφαλής της Δικαιοσύνης στη χώρα, και ακούει τον Γιάνη Βαρουφάκη να περιγράφει μία διαφορετική χώρα, ή καλύτερα μια διαφορετική Μέρα, χωρίς να ξέρει κανείς ποιοι θα είναι το νούμερο που θα την συμπληρώνει.