Του Ορέστη Βέλμαχου
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Αλέξης Τσίπρας «άνοιξε» το προηγούμενο καλοκαίρι , εν μέσω σφυροκοπημάτων στο εσωτερικό του κόμματος του, στον ελληνικό λαό μια απόφαση που είχε να κάνει με την εφαρμογή του «πακέτου Γιουνκέρ». Δεν είναι ο υπάλληλος Γιουνκέρ που πρέπει να μπει στο στόχαστρο, είναι ζήτημα απόφασης από κέντρα που δίνουν εντολές στον κάθε Γιουνκέρ.
Στο τραπέζι λοιπόν μπήκαν νέα σκληρά μέτρα που θα έπρεπε να εφαρμοστούν «στο κοινό μας σπίτι», την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό που αναζητούσε μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να εφαρμοστεί. Όταν προσπαθείς στο πλαίσιο της Ένωσης να φανείς «επαναστάτης», θα λοιδορηθείς. Προφανώς και δεν είχαν πρόθεση να ανοίξουν στον Τσίπρα «δρόμους επιλογής». Ο ίδιος ο Τσίπρας ήξερε πως δεν γίνεται.
Οι (σύμφωνα με δηλώσεις Τσίπρα το 2013) «υπάλληλοι των Βρυξελλών και gangsters των αφεντικών » είδαν ότι οι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν μπορούσαν να προχωρήσουν το deal. Αυτός είναι ο λόγος που δόθηκε το χρίσμα στον Αλέξη Τσίπρα. Η αρχή έγινε στο Eurogoup της 20ης Φεβρουαρίου. Εκεί έπεσαν οι τόνοι και η «Πρώτη Φορά Αριστερά», έβαλε φρένο στις αξιώσεις της. Ναρκωμένος κόσμος έβλεπε να «ξετυλίγεται» το νήμα της αντιλαϊκής πολιτικής και μονολογούσε «δε βαριέσαι, χειρότεροι από τους άλλους δεν θα είναι, κάπως θα το παλέψουν».
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο δημοψήφισμα. «ΝΑΙ ή ΟΧΙ;». Όπως πολύ σωστά αναφέρει στο άρθρο του ο Θάνος Καμήλαλης, υπήρξε πραγματική απάντηση. Αυτό που δεν υπήρξε, είναι ματιά στη δύναμη των εργαζομένων, ματιά στο έξω από αυτό που του προτάσσουν. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του κατάφεραν να παιρνούν μέχρι το Σεπτέμβριο του 2016 μέτρα που σε άλλες εποχές θα έκαναν τις πλατείες να «βουλιάξουν».
Απάντηση χρειάζεται εδώ και τώρα. Κάλεσμα χρειάζεται εδώ και τώρα σε όσους πίστεψαν πρόσκαιρα πως ο όποιος Τσίπρας «θα φτιάξει την Ευρώπη» και δεν είναι τώρα παραδομένοι. Οι πλατείες των αγανακτισμένων άναψαν ψεύτικο φυτίλι, που έμεινε στου δρόμου τα μισά. Πρέπει να κάνουν το βήμα παραπάνω όσοι ψήφισαν ΟΧΙ και μετά αποτραβήχτηκαν.
Γιατί να μένουμε σε «μισά» διλλήματα; Που είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες που είπαν «ΟΧΙ» στο πακέτο Γιουνκέρ και διεκδικούσαν καλύτερο αύριο κρίνοντας το ως πρώτο «πάτημα» για να αρχίζουμε να αλλάζουμε το συσχετισμό δυνάμεων; Το πρώτο βήμα κρίθηκε επαρκές. Μετά σκορπίσαμε. Δεν μας παράτησε κανείς και τίποτα δεν έχουμε να προσμένουμε από αυτούς που κοιτούν το «καλό της χώρας», υπογράφοντας την καταδίκη μας. Χρειάζεται κόσμος έτοιμος να αναλάβει ευθύνες. Όσο δεν βρίσκεται, θα έχουμε «δυνάμεις» έτοιμες να πάρουν τα ηνία.
Φαντάζει «μπαμπούλας» η έξοδος από την ΕΕ; Δύσκολη ως προς τις ανακατατάξεις που πρέπει να γίνουν και να δοθούν ρόλοι με στόχευση. Η Αριστερά (όχι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί ένοικοι του «σπιτιού του») πρέπει αγκαλιάζοντας το κίνημα να σταθεί στα πόδια της. Όχι άλλη ευλάβεια στον «θάνατο» και όχι άλλη μεμψιμοιρία στην ενότητα. Τώρα μετρούν οι δράσεις και τώρα παίρνουμε αποφάσεις.
Υ.Γ. Αποτελούν σημείο καμπής οι μέρες που ζούμε. Σωστές οι προβλέψεις και ακόμα καλύτερες οι δράσεις σε χώρους εργασίας. Χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο όμως, κάτι που να ενώνει. Η δράση του ΚΚΕ μπορεί να παίξει ρόλο. Ας μη μείνουμε πάλι στο «εγώ είχα προειδοποιήσει».