Του Κώστα Εφήμερου
Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια εμφανίστηκε στην Ιταλία η ομάδα Luther Blissett που διοχέτευε στα μεγάλα ΜΜΕ ψεύτικες ειδήσεις αποδεικνύοντας το σαθρό σύστημα αξιολόγησης και τεκμηρίωσης τους. Είμαι σίγουρος ότι ο Σταύρος γνωρίζει πολύ καλά την ύπαρξη αυτής της ομάδας.
Δεν θα μιλήσω για την υπόθεση του νέου κόμματος από την ερευνητική σκοπιά. Σίγουρα είναι πολύ περίεργο που ένα καινούριο κόμμα που αποφασίζει να χρηματοδοτηθεί από το κοινό δεν έχει έτοιμη την απλή ιστοσελίδα που θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Είναι επίσης περίεργο που στο ηχητικό που μεταδόθηκε (από την Ελληνοφρένεια) χθες από την παρουσίαση της επιλογής του στην ομάδα του Protagon τελείωσε με την φράση «μη γελάτε, ρε, αυτό είναι το σενάριο». Είναι τέλος περίεργο που κάτι τόσο φιλόδοξο όχι μόνο δεν είχε διαρρεύσει αλλά δεν το γνώριζαν ούτε οι πιο στενοί του συνεργάτες και συνεταίροι.
Άσχετα όμως από αυτές τις ενδείξεις υπάρχει μια πολύ πιο ουσιώδης: πώς μπορεί ένας δημοσιογράφος που ποτέ δεν πήρε θέση σε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα να ζητάει την ψήφο του κόσμου χωρίς κανένα πρόγραμμα. Πώς είναι δυνατόν να εμφανίζεται ως ώριμη επιλογή ενός ανήσυχου άντρα ένα νέο κόμμα που ξεκινάει με ένα μόνο κείμενο μερικών χιλιάδων λέξεων, χωρίς στην ουσία καμιά ολοκληρωμένη πρόταση για τα επιμέρους.
Θέλω όμως να ρωτήσω και εσένα που είσαι έτοιμος να ψηφίσεις: είναι αρκετό να επιλέξεις κάποιον χωρίς να ξέρεις τι πρεσβεύει μόνο και μόνο επειδή ξέρεις τι δεν πρεσβεύει;
Το «ποτάμι» του Σταύρου είναι μια μεγάλη φάρσα, ή τουλάχιστον πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι. Μένει τώρα να δούμε πως θα τη διαχειριστεί και τι νόημα θα βγάλει όταν θα την αποκαλύψει ή τι νόημα θα πρέπει να βγάλουμε όλοι εμείς για την κοινωνία μας αν δεν κάνει κάτι τέτοιο.