Το ΣτΕ αποφάνθηκε πως «σύμφωνα με το άρθρο 103 του Συντάγματος, οι οργανικές θέσεις του προσωπικού των δημοσίων υπηρεσιών και των Ν.Π.Δ.Δ. πρέπει, κατ’ αρχήν, να πληρούνται με τακτικούς (μόνιμους) υπαλλήλους, δεν αποκλείεται, όμως, και η πλήρωσή τους, εξαιρετικώς, με υπαλλήλους επί θητεία. Η παρέκκλιση, πάντως, αυτή από τον κανόνα της στελεχώσεως των οργανικών θέσεων με τακτικούς (μόνιμους) υπαλλήλους είναι ανεκτή συνταγματικώς μόνον εάν δικαιολογείται από την ιδιάζουσα φύση, την ειδική αποστολή και το περιεχόμενο των αρμοδιοτήτων ορισμένης υπηρεσίας ή θέσεως».
Περαιτέρω, κρίθηκε (κατά πλειοψηφία) ότι «το άρθρο 3 του ν. 4892/2022 κατά το μέρος που προβλέπει ότι οι υποψήφιοι για τις θέσεις των προϊσταμένων των Γενικών Διευθύνσεων του e-ΕΦΚΑ μπορεί να είναι, εκτός από υπάλληλοι ή εργαζόμενοι σε φορείς του δημοσίου τομέα, και ιδιώτες (που, όπως έγινε δεκτό, αποκτούν την ιδιότητα του υπαλλήλου επί θητεία), δεν είναι, κατ’ αρχήν, αντίθετο προς το άρθρο 103 του Συντάγματος».
Ωστόσο, όπως αναφέρουν οι Σύμβουλοι, «…η απόφαση του Δ.Σ. του e-ΕΦΚΑ (628/2022) με την οποία καθορίστηκαν οι Γενικές Διευθύνσεις στις οποίες υποψήφιοι μπορεί να είναι τόσο υπάλληλοι του Δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα, κρίθηκε ότι πρέπει να ακυρωθεί διότι το Δ.Σ. δεν τεκμηρίωσε, όπως όφειλε από το Σύνταγμα και την εξουσιοδοτική διάταξη, πλήρως και αναλυτικά τους λόγους για τους οποίους ορισμένες θέσεις Προϊσταμένων Γενικών Διευθύνσεων μπορεί να καλυφθούν και από ιδιώτες, λαμβάνοντας υπ’ όψιν, τις αρμοδιότητες των θέσεων, την ιδιαιτερότητά τους, το αντικείμενο και τα ιδιαίτερα προσόντα που απαιτούνται ώστε όσοι επιλεγούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των συγκεκριμένων θέσεων».
Στο Συμβούλιο της Επικρατείας είχαν προσφύγει η ΑΔΕΔΥ μαζί με την ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ και τρεις διευθυντές του ΕΦΚΑ.