Μέχρι σήμερα δεν το κατορθώνουν, αν κρίνει κανείς από τις άνευρες συγκεντρώσεις στις ομιλίες του κ. Σαμαρά, οι οποίες θυμίζουν περισσότερο μνημόσυνο. Το στοιχείο που σχολιάζεται, όμως, από πολλούς είναι το θράσος, το οποίο περισσεύει στα λόγια και στις ενέργειες ορισμένων.

Γιατί χρειάζεται να έχει πολύ θράσος ο πρωθυπουργός, που κυβερνά από τον Ιούνιο του 2012 και έχει φτωχοποιήσει το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας και έχει προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση με τις πολιτικές του, όταν επισκέπτεται τον Αρχιεπίσκοπο, κ. Ιερώνυμο, για να τον συγχαίρει χαμογελαστός για το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας. Θρασύτητα είναι, ακόμη, να κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ ότι θα χρεοκοπήσει την Ελλάδα, όταν ο ίδιος επανέφερε και συντηρεί το Grexit παίζοντας με τις τύχες της χώρας. Θράσος και πρόκληση να αναφέρεται ο κ. Σαμαράς από τον Έβρο σε λαθρομετανάστες που δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στον ελληνικό λαό, όταν όλοι γνωρίζουν ποιοι πραγματικά ευθύνονται για τις μεγάλες πληγές της ελληνικής κοινωνίας. Θράσος και δειλία δηλώνει η άρνηση του να συμμετάσχει σε τηλεοπτική αναμέτρηση των πολιτικών αρχηγών, όταν επιμένει ότι έχει ξεσκεπάσει την κρυφή ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα οδηγήσει, τάχα, στη δραχμή και όταν μάλιστα στα προεκλογικά του συνθήματα κυριαρχεί η λέξη αλήθεια. Ποιος τη φοβάται και τι θέλει να κρύψει; Μήπως τη μυστική συμφωνία που έχουν κάνει ο ίδιος και ο κ. Βενιζέλος με την τρόικα;

Ο συνοδοιπόρος του πρωθυπουργού ανέκαθεν περισσά ιταμός, τώρα σε κατάσταση πανικού, εμφανίζεται με πολλαπλάσιο θράσος. Δεν κατάφερε να πάρει κεφάλι στον κεντρώο χώρο παρά τις μεταμορφώσεις του κόμματος του, το οποίο από ΠΑΣΟΚ πήγε να γίνει κίνηση των 58, αλλά προέκυψε ΕΛΙΑ και από εκεί ξαναγεννήθηκε ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατική Παράταξη. Ο άνθρωπος με το μονίμως απειλητικό βλέμμα που κουνούσε, όσο κανείς άλλος, το δάχτυλο στην κοινωνία, ο «εγγυητής της σταθερότητας», που μαζί με το κόμμα του κρατούν ψηλά την ευθύνη, όπως λέει προεκλογικό τους σύνθημα, ζητά να τον ψηφίσουμε, γιατί η διορατικότητα του(πάταξον μέν άκουσον δε, μας είπε) μόνο με εκείνην του Θεμιστοκλή μπορεί να συγκριθεί. Προσφάτως έκανε αναφορά και στις εκλογές του 1920 στις οποίες ο Ελευθέριος Βενιζέλος ηττήθηκε απρόσμενα. Είπε ότι τότε οι Έλληνες τον καταψήφισαν , αλλά αργότερα τον αναζήτησαν προκειμένου να διαπραγματευτεί τη Συνθήκη της Λοζάνης, υπονοώντας, προφανώς, ότι το ίδιο θα συμβεί και με τον ίδιο. Σπάνια μετριοφροσύνη και σεμνότητα ή σύγχυση και απελπισία εξαιτίας της επανεμφάνισης του κ. Γ. Παπανδρέου;

Ο τελευταίος, όπως είναι γνωστό, προχώρησε σε ίδρυση κόμματος. Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο κ. Παπανδρέου κυβέρνησε τη χώρα για 2 χρόνια. Ήταν ο άνθρωπος που, ενώ έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν, συνομιλούσε κρυφά με το Δ.Ν.Τ. για οικονομική στήριξη τη χώρας. Ήταν ο πολιτικός που στις 23 Απριλίου του 2010 ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την είσοδο της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και στα μνημόνια. Τεσσεράμισι χρόνια μετά τα αποτελέσματα είναι σε όλους γνωστά, υποθέτω και σε εκείνον: αιματηρές περικοπές, 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, απολύσεις, αυτοκτονίες, ανελέητη φορολόγηση. Ήταν αυτός που δήλωσε προκλητικά πως η χώρα έχει εκχωρήσει ένα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας και ότι στόχος είναι να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια(!). Σήμερα με απύθμενο θράσος φορώντας τη μάσκα του λυτρωτή θέλει να σώσει μια χώρα, που κατέστρεψε, στην πραγματικότητα όμως επιδιώκει να μην πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδυναμία και, σαν να απευθύνεται σε λωτοφάγους, ζητά να τον ψηφίσουμε χωρίς στο ελάχιστο να ερυθριά.

Ένα είναι βέβαιο ότι στις 25η Ιανουαρίου ο ελληνικός λαός βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική επιλογή : η θα γκρεμίσει το παλιό με τις μεταλλάξεις του και θα ανοίξει ένα δρόμο ελπίδας μες την καρδιά του χειμώνα τρομοκρατώντας αυτούς που σήμερα τον τρομοκρατούν ή θα μείνει με σκυμμένο το κεφάλι στον αδιέξοδο δρόμο των μνημονίων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί την κοινωνία και τη χώρα σε μεγαλύτερη εξαθλίωση και ταπείνωση.