Η δήθεν “φιλό- αραβική” κυβέρνηση Ερντογάν όπως αρχικά είχε εμφανιστεί μετατράπηκε σε ό,τι αφορά τη Συρία- και όχι μόνο- σε μια αναθεωρητική δύναμη προώθησης και επιβολής του καταστροφικού δυτικού σχεδίου για βίαιη αλλαγή καθεστώτος.
Οι σχέσεις της όχι μόνο με τη “μετριοπαθή” αντιπολίτευση- η μετριοπάθεια της οποίας εν πολλοίς είναι μια βολική δυτική κατασκευή, καθώς πέραν όλων των άλλων επί χρόνια συνεργαζόταν με τους τζιχαντιστές- αλλά και με το Ισλαμικό Κράτος είναι προφανείς και πολυπλόκαμες.
Η Τουρκία του Ερντογάν γενικότερα διείδε στην αραβική άνοιξη τη δυνατότητα να προωθήσει την αντζέντα της για το πολιτικό Ισλάμ, προκειμένου από τη μια να διαμορφώσει συγγενή έως δορυφορικά καθεστώτα και από την άλλη να “πουλήσει” στη Δύση ότι το μοντέλο της διασφαλίζει πως ένα σχετικά μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική επιλογή μεταξύ αραβικού εθνικισμού και ακραίου πολιτικού Ισλάμ.
Όλα αυτά βέβαια εξυπηρετούν το νεοοθωμανισμό Ερντογάν- Νταβούντογλου, μια αλαζονική και μεγαλομανή αντίληψη που αποσκοπεί να αναγάγει την Τουρκία σε πρωταγωνιστική δύναμη όχι μόνο περιφερειακά αλλά και ευρύτερα.
Σήμερα η Τουρκία από τη μια βρίσκεται αντιμέτωπη με μια υπόθεση πολύ μεγάλη για τις δυνατότητές της και από την άλλη αποπειράται ένα επιθετικό επανασχεδιασμό συνόρων στην περιοχή. Γι' αυτό και οι δεσμεύσεις της βάσει του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως και βάσει της συμμαχίας κατά του Ισλαμικού Κράτους, που δε διεκδικεί ακριβώς δάφνες επιτυχίας, αποδεικνύονται χάρτινες.
Κάνει ό,τι μπορεί για να αφήσει το Κομπανί να περάσει στα χέρια του Ισλαμικού Κράτους, προκειμένου αμέσως μετά, επικαλούμενη κίνδυνο για την ασφάλειά της και εικόνες Ρουάντας να επιχειρήσει κατάληψη κουρδικών εδαφών αλλά και να προωθήσει την ανατροπή Άσαντ. Πιθανότατα ελπίζει σε κάποιο άτυπο διακανονισμό και με το Ισλαμικό Κράτος, τουλάχιστον μέχρις ενός σημείου.
Ο Ερντογάν θα καταλάβει σύντομα ότι δεν μπορεί να θέσει φραγμό στην επέκταση του Ισλαμικού Κράτους προς τη χώρα του, ενώ ταυτόχρονα διακυβεύει τη σχετική ηρεμία που είχε πετύχει με το κουρδικό στοιχείο.
Όλα τα παραπάνω με φόντο την πρωτοφανή ανεπάρκεια των ΗΠΑ και της Δύσης. Αφού με ένα βλακώδη και βάρβαρο ιμπεριαλισμό προσπάθησαν να επανασχεδιάσουν το χάρτη της Μ. Ανατολής τώρα βλέπουν να γιγαντώνεται το τέρας που δημιούργησαν. Ίσως κάποιοι σχεδιαστές πολιτικής μάλιστα να θεωρούν ότι η θρησκευτική σύγκρουση Σουνιτών- Σιιτών έχει και μια βολική πτυχή καθώς κρατά απασχολημένο το Ιράν και τη Χεζμπολά.
Στην πραγματικότητα, η Δύση με τις ενεργητικές, ιμπεριαλιστικές της παρεμβάσεις και την ανοχή στις συμπεριφορές συμμάχων τύπου Τουρκίας και Σαουδικής Αραβίας αφενός απογοητεύει σταδιακά τους Κούρδους και αφετέρου επιτρέπει να δημιουργηθεί μια νέα “Σομαλία” στο κέντρο της Μ. Ανατολής η οποία διαρκώς επεκτείνεται προς την Τουρκία και προς το Ισραήλ.
Σε συνδυασμό με ευρύτερες επιλογές της- Ουκρανία, απόλυτη στήριξη στο Ισραήλ σε σχέση με το Παλαιστινιακό, υποβόσκουσα ένταση με την Κίνα, απογοήτευση μεγάλου μέρους των λαών της Αφρικής που βλέπουν τη βοήθεια που τους δίδεται να αποδεικνύεται “ακριβή” και ανεπαρκής- και στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, η Δύση και φυσικά κατεξοχήν οι ΗΠΑ διαμορφώνουν συνθήκες απόλυτης καταιγίδας.
Θα πληρώσουν όλα τα παραπάνω. Ακόμα νωρίτερα θα πληρώσει τις επιλογές της η Τουρκία, που μετατρέπεται ξανά στο “τουρκικό πρόβλημα” της περιοχής.