Το βαθύ κράτος των ΗΠΑ και η νεκρανάσταση του Τραμπ

της Λαμπρινής Θωμά

Ακόμη και αν ο Μπάιντεν εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τραμπ, με τον δικό του terr(or)ific τρόπο, για να πειράξω μια αγαπημένη λέξη του εν ενεργεία προέδρου, από το επιμελημένα φτωχό του λεξιλόγιο, θα είναι ο αληθινός νικητής και αυτών των εκλογών. Παρά την ανοησία που διέπραξε, στο τέλος μιας μακράς νύχτας. Ή, μάλλον, και λόγω αυτής της ανοησίας που διέπραξε, με το θεατρινίστικο διάγγελμά του και το Μάικ Πενς να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, ανήκει στα στοιχεία της μεγαλύτερης του επιτυχίας:

Ηθελημένα ή αθέλητα, όλη του η προεδρία, ο προεκλογικός του αγώνας και τις δύο φορές, και η στάση του αμερικάνικου κατεστημένου απέναντί του κατέδειξαν την έκταση και δύναμη του βαθέως κράτους στις ΗΠΑ, την εχθρότητα και το φόβο και των δύο κυρίαρχων κομμάτων προς τις λαϊκές δυνάμεις, έφερε στις επιφάνεια την κρατική ασυδοσία και αδιαφορία αλλά και τα τα τερατώδη χάσματα μεταξύ φυλών, τάξεων, πολιτειών, εργαζομένων, κατέδειξαν ένα μέρος από το αληθινό πρόσωπο των ΗΠΑ. Άλλωστε, όλοι το παραδέχονται, από την Ουάσιγκτον ως τους απλούς ψηφοφόρους που απάντησαν στις δημοσκοπήσεις κάλπης: η συγκεκριμένη εκλογή είχε μόνον έναν πρωταγωνιστή, όλοι ψήφιζαν υπέρ ή εναντίον του Τραμπ.

Πολύ απλά, ακόμη και αν εκλεγεί ο Μπάιντεν πρόεδρος των ΗΠΑ, η προεδρία του Τραμπ θα του έχει παραδώσει μια πολύ διαφορετική χώρα.

Μια χώρα που γνωρίζει πόσο βαθύ είναι το φυλετικό σχίσμα: 19% του συνόλου των ψηφοφόρων δήλωσαν ότι η φυλετική ανισότητα είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ψήφισαν όπως ψήφισαν, και πρόκειται κυρίως για ψηφοφόρους του Μπάιντεν, στον οποίο αυτό το ποσοστό είναι σχεδόν διπλάσιο.

Μια χώρα που προτιμά τις ανοικτές αγορές από την οικονομική καταστροφή της πανδημίας – η επιλογή του Τραμπ στην αντιμετώπιση του κορονοϊού του κόστισε ελάχιστα, και αυτό στις μεγαλύτερες ηλικίες. Με 60.000 θέσεις να έχουν χαθεί λόγω πανδημίας μόνο στο Μίσιγκαν, το εκλογικό αποτέλεσμα παραμένει θρίλερ στην πολιτεία της «ζώνης της σκουριάς», των πάλαι ποτέ βιομηχανικών εργατών.

Θα έχει παραδώσει, επίσης, ένα Δημοκρατικό Κόμμα που οι ψηφοφόροι του γνωρίζουν πως, ότι και να κάνουν, δε θα έχουν λόγο στον υποψήφιο πρόεδρο τους, κι ό,τι το κόμμα τους θα προτιμήσει να χάσει παρά να αφήσει κάποιον σαν το Μπέρνυ Σάντερς να ανέλθει στο ύπατο αξίωμα και να χαλάσει, έστω και ελάχιστα, τη συνταγή. Και το 2016 και το 2020 το κόμμα δεν άκουσε τη βάση, κατασκεύασε το αποτέλεσμα που αυτό επιθυμούσε, μοιράζοντας ανταλλάγματα σε νεαρούς φιλόδοξους γερουσιαστές και επιλέγοντας έναν γεροξεκούτη για υποψήφιο, με μόνο προσόν την αντανάκλαση της προεδρίας Ομπάμα, μπροστά στον κίνδυνο «Περίθαλψης για όλους».

Και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, εάν ο Μπέρνυ Σάντερς ήταν υποψήφιος, θα είχε εκλεγεί. Και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις οι Δημοκρατικοί προτίμησαν να χάσουν την προεδρία παρά να χάσουν την κουτάλα.

Χάρη στην προεδρία Τραμπ, ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος, προερχόμενο και από τα δύο κόμματα, έχει συνειδητοποιήσει ότι το σύστημα του δικομματισμού δεν πάει άλλο: Για τους Δημοκρατικούς η απόδειξη είναι ο Μπέρνυ, για τους Ρεπουμπλικάνους ο Τραμπ. Μία από τις κονκάρδες που κυκλοφορούσε στο (Ρεπουμπικάνικο) Κεντάκι, το 2016, που ήμουν εκεί στις εκλογές, είχε διαγραμμένες με Χ τις λέξεις Democrat και Republican και ένα V δίπλα στο όνομα του Trump, που τον παρουσίαζε εκτός κομμάτων, κι ας ήταν ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος. Ομοίως, όλοι αυτοί οι ευαγγελικοί χριστιανοί, οι παραστρατιωτικοί, οι φασίστες, που συσπειρώνονται γύρω από τον Τραμπ δεν έχουν καμμία σχέση με το συντεταγμένο Ρεπουμπλικανικό κόμμα, όπως και οι αριστεροί, αναρχικοί, αντιφα, που στήριζαν Μπέρνυ δεν έχουν ουσιαστική σχέση με το συντεταγμένο Δημοκρατικό κόμμα – κι ο ίδιος ο Μπέρνυ άλλωστε, στο ελάχιστο δυνατόν είχε κρατήσει αυτή την σχέση. Και ο Τραμπ και ο Μπέρνυ, με πολύ διαφορετικό κοινό ο καθένας, εκφράζουν το αδιέξοδο ενός συστήματος που αγνοεί την λαϊκή εντολή και ηθελημένα βάζει ένα φράγμα μεταξύ λαού και εξουσίας, τους εκλέκτορες, ακριβώς για να αφαιρεί το δικαίωμα λόγου από το λαό.

Ακόμη και τώρα, σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, οι βαθιές διαφορές φάνηκαν στο επίπεδο εκλογής γερουσιαστών και αντιπροσώπων. Την ώρα που ο Νότος ψήφιζε φασιστικά στοιχεία και εκφρασμένους θαυμαστές των δουλοκτητών, στο Ντελαγουέαρ εκλέγονταν η πρώτη τρανς τζέντερ γερουσιαστής στην ιστορία της χώρας. Την ώρα που οι τέσσερις μη λευκές, νέες, σοσιαλδημοκράτισσες γυναίκες της Δημοκρατικής Squad επανεκλέγονταν θριαμβευτικά, οπαδοί του Τραμπ βανδάλιζαν εβραϊκό νεκροταφείο γράφοντας παντού το όνομά του (προφανώς δεν έχουν ακούσει ποτέ το όνομα Νετανιάχου και περί των ακροδεξιών σιωνιστών χρηματοδοτών του Τραμπ).

Τέλος, ένα μεγάλο τμήμα του λαού ξέρει πολύ καλά πια ότι τα μέσα ενημέρωσης είναι, κυρίως, μέσα χειραγώγησης και δεν μπορεί να τα εμπιστευτεί, όπως δεν μπορεί και δεν πρέπει να εμπιστεύεται δημοσκοπήσεις και γκάλοπ, όπως δεν μπορεί και δεν πρέπει να εμπιστεύεται και τους ιδιοκτήτες των κοινωνικών δικτύων που αντέδρασαν σαν έτοιμα από καιρό στην προάσπιση των συμφερόντων της κοιλάδας του πυριτίου. Η δήθεν σαρωτική νίκη του Μπάιντεν που προβλεπόταν ότι θα έφτανε ακόμη και στο Τέξας (εκεί που γελούσαν κι οι πέτρες), ακόμη να φανεί, και δεν πρόκειται να φανεί.

Ο «καλπασμός» του Μπάιντεν και το νέο «μπλε τείχος» αποδείχθηκαν τεράστιες ανοησίες – ακόμη και αν εκλεγεί ο πρώην Αντιπρόεδρος, θα έχει εκλεγεί πολύ δύσκολα και με τον Τραμπ να έχει αυξήσει τα ποσοστά του. Με ψήφους ρεκόρ, με γύρω στο 67% του εκλογικού σώματος να προσέρχεται στις κάλπες, έναντι 55% του 2016 και 57% της εκλογής Ομπάμα, και πάλι οι Δημοκρατικοί δεν τα κατάφεραν, ή μάλλον προτίμησαν να μην τα καταφέρουν.

Το κυριότερο, όμως, παραμένει ό,τι, ο Τραμπ, μέσω των ακροτήτων και της λαϊκιστικής πολιτικής του, βοήθησε αυτό το λαό να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι ένας λαός. Είναι αρκετοί. Είναι διαφορετικοί. Έχουν άλλα αξιακά συστήματα και, όπως ξέρει όποιος έχει πάει, άλλες παραδόσεις, συνήθειες, άλλη κοινωνική δομή… Ακόμη και χτες το βράδυ, όσο μαζεύονταν τα αποτελέσματα και γινόταν οι κατά τόπους αναλύσεις, γινόταν ακόμη πιο εμφανές ότι τα αστικά κέντρα και οι δύο ακτές είναι μια τελείως διαφορετική Αμερική από την «Αμερική των μικρών οικισμών», η οποία συνεχίζει να βγάζει πρόεδρο με το δεδομένο διπολικό σύστημα των πρόξυ εκλεκτόρων. Και αυτή η Αμερική τώρα έχει θυμηθεί πως έχει όπλα και πολύ δύσκολα θα τα παραδώσει.