Άδικα είχε ξεσαλώσει το Πρώτο Θέμα που έγραφε για «κουκουλοφόρους στην οδό Πανεπιστημίου, με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη να καταλογίζει στην κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ασφάλεια των πολιτών, αλλά ούτε καν των αστυνομικών, το ΠΑΣΟΚ να ζητά την παραίτηση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Νίκου Τόσκα και το Ποτάμι να καταλογίζει στον αρμόδιο υπουργό ότι εξακολουθεί «να κλείνει το μάτι στις αγέλες των καλωζωισμένων επαναστατών».
Στη ΝΔ βιάστηκαν και θεωρούσαν ότι η έρευνα της αστυνομίας ήταν εντελώς περιττή, γιατί «όλοι ξέρουμε από πού προήλθε ο ξυλοδαρμός του διοικητή», όπως είχε τονίσει η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η Νέα Δημοκρατία είχε προλάβει να εξιχνιάσει με θαυμαστή ταχύτητα την υπόθεση. Ο Νίκος Δένδιας είχε ανακαλύψει τότε «επίθεση των ακροαριστερών ταγμάτων εφόδου (περίεργο, για τα αληθινά τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής δεν είχε ιδέα) σε αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ. είναι μία ακόμη ένδειξη της κατάλυσης του Κράτους στην πρωτεύουσα». Ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Βασίλης Κικίλιας μάλιστα είχε και αποκλειστικές πληροφορίες για το σχέδιο διαφυγής των δραστών. «Διέφυγαν στα Εξάρχεια οι δράστες» φώναζε.
Η αλήθεια στην πολιτική είναι κάτι πολύ σχετικό. Χρησιμοποιείται αρκετές φορές ως σλόγκαν (Ομάδα Αλήθειας, Συμφωνία Αλήθειας, Λέμε την Αλήθεια κ.α.) και ως διαφημιστικό τρικ, σαν αυτά τα σποτ που τα έχεις ακούσει τόσες φορές στην τηλεόραση και τα σιχαίνεσαι αλλά είναι πιασάρικα και καμιά φορά θα τα σιγοτραγουδήσεις κιόλας. Αλλά όπως οι διαφημίσεις δεν δεσμεύουν μια εταιρεία σε κάτι έτσι και η αλήθεια. Αν δεν ταιριάζει με την άποψη, τόσο το χειρότερο γι αυτήν.