
Την Παρασκευή στις 26 Ιανουαρίου συζητήθηκε στην Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η υπόθεση με τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και την αστυνομική ατιμωρησία. Παρακολούθησα τη διαδικασία και αμέσως μετά μίλησα με τους γονείς του.
Μετά την αθώωση των αστυνομικών, οι γονείς του Ζακ είναι εξοργισμένοι. Ο πατέρας του λέει στη μητέρα του να γράψει στους πάντες: από τον πρωθυπουργό μέχρι τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου. Η Ελένη Κωστοπούλου συντάσσει μία σειρά από επιστολές, που τις αποστέλλει στις άκρες του πλανήτη, με το σκεπτικό ότι ακόμη και αν δεν γίνει τίποτα, πάντως δεν έχει και κάτι να χάσει. Η υπόθεσή της γίνεται δεκτή για ακρόαση από την Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (PETI) και συζητείται στις 26 Ιανουαρίου. Δεν είναι όλες οι κοινοβουλευτικές ομάδες σύμφωνες, όμως η έκβαση είναι θετική. Αρχικά γίνεται δεκτή για να παρουσιάσει την υπόθεση της και στη συνέχεια αποφασίζεται όχι μόνο να παραμείνει ανοιχτή η υπόθεση, αλλά και να παραπεμφθεί στην επιτροπή LIBE για διερεύνηση.
Το αμέσως προηγούμενο θέμα ήταν εντελώς άλλου κλίματος, σε βαθμό σουρεαλιστικό. Αφορούσε ένα τυπικό γραφειοκρατικό θέμα, τη φορολογία και τις προδιαγραφές στα χρώματα του τατουάζ. Όταν πήρε τον λόγο η Ελένη Κωστοπούλου, ξαφνικά η ατμόσφαιρα άλλαξε, γιατί, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, μιλούσε μια μάνα για το πώς σκότωσαν το παιδί της.
Αμέσως μετά την ομιλία της, η πρώτη αντίδραση ήταν αποκαρδιωτική. Ο εκπρόσωπος της Κομισιόν μίλησε μεν με συμπάθεια για τον ανθρώπινο πόνο της μητέρας του θύματος, (μπορείτε να τον ακούσετε εδώ μετά το 16ο λεπτό) αλλά εξέφρασε την άποψη ότι μόνο ζητήματα που σχετίζονται με το ενωσιακό δίκαιο μπορούν να απασχολήσουν το ευρωκοινοβούλιο, και αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να επιλύσει το εθνικό δικαστήριο που θα ασχοληθεί και πάλι τον Δεκέμβριο.
Δεν ήταν όμως έτσι.
Πήραν τον λόγο δύο Έλληνες ευρωβουλευτές. Ο Κώστας Αρβανίτης, που σχολίασε στη συνέχεια στο τουίτερ ότι η Ελένη Κωστοπούλου συγκίνησε και έπεισε με την παρουσία της και ο Λευτέρης Αλαβάνος από το ΚΚΕ, που στήριξαν και οι δύο το αίτημα να παραπεμφθεί η υπόθεση στην επιτροπή LIBE, ενώ σημαντική ήταν και η θετική τοποθέτηση του αντιπροέδρου του ευρωκοινοβουλίου, Μαρκ Άγκελ, που επιδεικνύει ιδιαίτερη ευαισθησία για τα ζητήματα της προστασίας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων και έχει φροντίσει να ενημερωθεί εκτενώς για το θέμα.
Μετά τη δευτερολογία της μητέρας του Ζακ το κλίμα είχε αλλάξει. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο έπαιξε ρόλο η ομιλία της Ελένης Κωστοπούλου και ιδίως η δευτερολογία της, που καταχειροκροτήθηκε (το γεγονός είναι σπάνιο, όπως μου περιέγραφαν μετά), αλλά η τελική απόφαση ήταν θριαμβευτική. Η φράση της «αν δεν μπορείτε να κάνετε κάτι, γιατί είστε εδώ;» έχει ήδη διαβαστεί και κυκλοφορήσει μετά την ομιλία της.
Όλα αυτά συνέβαιναν την ώρα που στην Αθήνα συζητιόταν η πρόταση μομφής για το ζήτημα των παρακολουθήσεων, σε ένα κλίμα ολοένα και μεγαλύτερης αδιαφορίας όχι μόνο για το δίκιο, αλλά ακόμη και για την πιο στεγνή, νομικίστικη εκδοχή της δικαιοσύνης.
Όλο και πιο συχνά σκέφτομαι ότι το γεγονός πως προσφεύγουμε σε ευρωπαϊκούς θεσμούς διότι η ελληνική δικαιοσύνη έχει αποτύχει, φέρνει στον νου στιγμές μιας πολύ πιο μαύρης εποχής της ιστορίας της χώρας μας. Δεν μου αρέσουν αυτές οι συγκρίσεις, αλλά παρακολουθώντας το έργο μερικών τέτοιων επιτροπών, όπως συνέβη και με την επιτροπή PEGA, νιώθεις ότι μια στοιχειώδης θεσμική προσήλωση αυτή τη στιγμή ξαφνικά λογίζεται για επαναστατική πράξη. Με δεδομένο ότι υπήρξε προκλητική αστυνομική ατιμωρησία και ότι στο Εφετείο μπορεί μόνο να βελτιωθεί, όχι να χειροτερεύσει η θέση των καταδικασθέντων, αυτή τη στιγμή η προσφυγή στην κρίση ευρωπαϊκών θεσμών είναι μια λύση.
Μια συζήτηση με τους γονείς του Ζακ
Λίγο αργότερα, καθίσαμε σε έναν διάδρομο του Ευρωκοινοβουλίου που έχει θέσεις για δημοσιογράφους (για την ακρίβεια, πρόκειται για τη γέφυρα Κωνσταντίνου Καραμανλή) και μιλήσαμε με τους γονείς του Ζακ. Ξεκινήσαμε από την υπόθεση της ημέρας, τη συζήτηση στην Επιτροπή Αναφορών, αλλά ρώτησα πράγματα που δεν είχα ρωτήσει ποτέ, παρότι έχουμε μιλήσει δεκάδες φορές στη δίκη. Εγώ δεν γνώρισα τον Ζακ. Είχαμε κοινούς φίλους, αλλά δεν τον είχα συναντήσει ποτέ. Οι γονείς του μίλησαν για κάτι που είχα αρχίσει να καταλαβαίνω αλλά δεν είχα ποτέ συζητήσει. Ο Ζαχαρίας ήταν το παιδί τους. Ο Ζακ ήταν ένας άλλος άνθρωπος, ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστής που δεν μοιραζόταν αυτό το κομμάτι της δημόσιας ζωής του με τους γονείς του, αλλά που δεν μπορεί και να χωριστεί με στεγανά. Κάτι από όλα τα χαρακτηριστικά ενός παιδιού σώζεται στον κοινωνικό εαυτό, αυτόν που πολύ συγκινητικά μας λέει η μητέρα του ότι τον γνώρισαν περισσότερο μετά τον θάνατο του, μέσα από τους φίλους του.
Ο πατέρας του για το ρατσιστικό κίνητρο:
«Όταν χτυπάς έναν άνθρωπο λες κι έχεις χιλιάδες προηγούμενα μαζί του, και στην ουσία δεν ξέρεις ούτε το όνομά του, τότε τι είναι πίσω από αυτό; Ποιος μπορεί να μου δώσει μία εξήγηση ότι δεν είναι ρατσιστικό; Μπορείς καλοπίχερα να χτυπήσεις έναν άνθρωπο που δεν σου έχει κάνει τίποτα; Να του πατάς το κεφάλι κάτω; Να τον κλωτσάς και το κεφάλι του να χτυπάει στα σπασμένα τζάμια και να μην τον γνωρίζεις;»
Οι γονείς του για τον αγώνα που δίνουν τώρα στο όνομα του Ζακ:
«-Δεν ξέρω από κει πάνω που είναι αν θα βλέπει τον αγώνα που κάνουμε. Θα χαίρεται.
-Δεν μπορούμε να σταματήσουμε, είμαστε οι συνεχιστές της φωνής του. Το νιώθουμε υποχρέωσή μας, εφόσον έκλεισαν τη δική του φωνή, του πήραν τη δική του φωνή, θα πρέπει τώρα να φωνάζουμε εμείς γι’ αυτόν. Είναι δική μας υποχρέωση και υποχρέωση και των αδερφών του, γιατί και αυτοί παλεύουν μαζί μας, και όλων των ανθρώπων που τον ήξεραν, είμαστε οι συνεχιστές του. Στέλνουμε αυτό το μήνυμα. Ότι πρέπει η δικαιοσύνη να τιμωρήσει αυτά τα περιστατικά, να βάλει φρένο».
Ο Ζακ είναι σήμερα σύμβολο μιας αδικίας που περιμένει επανόρθωση. Αυτό κρατώ από το κλείσιμο στη συζήτηση μας, όταν και οι δύο γονείς του μας έλεγαν ότι όσο ζουν θα συνεχίσουν τον αγώνα του για δικαιοσύνη και θα μεταφέρουν τη φωνή του.
Δείτε τη συνέντευξη που έγινε αμέσως μετά τη συζήτηση στην Επιτροπή Αναφορών στο Ευρωκοινοβούλιο, εδώ:
Διώξε όλους κομπλεξικούς του 3%. Πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενος επιτέλους ένας άνθρωπος στην αντιπολίτευση με δύναμη και προσωπικότητα. Διώξε και άλλους δεν είναι μόνο αυτοί ...
Λίγο μάυροφασίστας σας βγήκε ο φιλελέ γκέυ ρε παιδιά. Την άλλη φορά να τον πάρετε σε ροζ.
Ο νεοφιλελέ μόνο σε μαυροφασίστας καταντάει.
Ότι μπορεί να εξηγηθεί, με πολύ απλό τρόπο, σύμφωνα με την ανθρώπινη ηλιθιότητα ή / και πλεονεξία δεν χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις ή θεωρίες για να το κατανοήσουμε.
Στα σοσιαλ μου έκανε μεγάλη εντύπωση το μίσος που βγαίνει από τους Συριζαιους για αυτούς που διαγράφηκαν αλλά και για αυτούς που πρόκειται να διαγραφούν. Γιατί αν κατάλαβα καλά πρόκειται να διαγραφούν σχεδόν τα μισά προβεβλημένα στελέχη και σχεδόν ολόκληρος ο "ιστορικός" ΣΥΡΙΖΑ. Πριν μερικούς μόλις μήνες τα ίδια προφίλ έδιναν αγώνα για να πείσουν τους πολίτες ότι τα στελέχη αυτά έπρεπε να κυβερνήσουν την Ελλάδα!
Πίστευαν και τότε ότι είναι προδότες, υπονομευτές , βαρίδια, ναυάγια, ανεπάγγελτοι και άχρηστοι;
Θα καταθέσω εδώ την γνώμη μου και ελπίζω κάποιοι από εσάς που ξέρετε καλύτερα από εμένα τον χώρο και τα συναισθήματα που κυριαρχούν σε αυτόν, θα μου πει αν έχω δίκιο ή άδικο.
Πιστεύω πως όχι, όλο αυτό το μίσος δεν υπέβοσκε για καιρό στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω πως είναι ένα συναίσθημα που δημιουργήθηκε μετά τις εκλογές σταδιακά και προσωποποιήθηκε στα συγκεκριμένα άτομα εντελώς πρόσφατα. Νομίζω ότι πρόκειται για την συναισθηματική διαχείριση μιας ήττας η οποία δεν ήταν για αυτούς καθόλου αναμενόμενη, όπως ήταν για όλους τους υπόλοιπους Έλληνες. Βλέπεις όλοι αυτοί είχαν μπει με τα μπούνια σε όλη αυτή την συνωμοσιολογική μπούρδα ότι δήθεν όλες οι δημοσκοπήσεις είναι στημένες και για αυτούς το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν απόλυτα αναπάντεχο , πίστευαν δε ότι εκφράζουν πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Οι εκλογές για αυτούς ήταν ένα τεράστιο σοκ.
Κάποιος έπρεπε να φταίει, έπρεπε να βρουν μια "λογική" εξήγηση του γιατί τους συνέβη όλο αυτό.
Το πρόβλημα ήταν ότι ο πραγματικός υπεύθυνος για την ήττα δεν μπορούσε να μπει στο κάδρο τον ευθυνών, γιατί ήταν φανατικοί οπαδοί του. Προφανώς για κάθε λογικό άνθρωπο η ήττα ήταν του Τσίπρα. Αυτός είχε περιορισμένη απήχηση στην κοινωνία, αυτός είχε το προφίλ του αναξιοπιστου, αυτός είχε πάρει όλες τις αποφάσεις για στελέχη και προεκλογική στρατηγική, αυτός είχε κυβερνήσει με τον τρόπο που είχε κυβερνήσει. .... αυτός όλα.
Για αυτούς όμως ήταν ο μεγάλος ηγέτης, ο μια φορά στα εκατό χρόνια και δεν μπορούσαν να τον αγγίξουν.
Πρώτο "θύμα" στην απόδοση ευθυνών ήταν ο λαός (γίδια, ζώα, άξιοι της τύχης τους, ψηφίζουν για επιδόματα...) αλλά αυτό τους στερούσε την ελπίδα της επόμενης μέρας. Αν ο λαός ήταν δεξιά γίδια τότε ποτέ δεν θα κέρδιζαν, άσε που στο παρελθόν τα γίδια είχαν ψηφίσει πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ δύο φορές και τότε ήταν σοφός και περιφανος λαός.
Οπότε κάπου εκεί στον Αύγουστο άρχισε να δημιουργείται το αφήγημα των "γύρω από τον Τσίπρα" στους οποίους σταδιακά διοχετεύτηκε όλη η συσσωρευμένη οργή και απογοήτευση.
Όλη αυτή η διαδικασία διαγραφών που γίνεται σήμερα είναι η προσπάθεια δικαίωσης του υπαιτίου της ήττας με το να αποδοθεί σε κάποιους άλλους, σε κάποιους αποδιοπομπαίους τράγους.
Αλλά όπως είπε και ο Τζουμάκας πρόσφατα, η ήττα δεν μπορεί ποτέ να δικαιωθεί. Και σε κάτι τέτοια να τους ακούτε τους γεροπασοκους....
Κάπως έτσι - αλλά οι "φανατικοί τσιπρικοί - μετέπειτα κασελακικοί" είναι πιο παλαιά ιστορία: ούτε Σύριζα καταλαβαίνουν, ούτε τίποτα, μόνο τον Τσίπρα, προσωπικά, γούσταραν, ενώ τους άλλους τους περιφρονούσαν ή τους θεωρούσαν αδιάφορους. Σταδιακά, η ήττες τους έσπρωξαν να θεωρούν υπεύθυνους τους πάντες εκτός του Μεγάλου Αρχηγού: μόλις παραιτήθηκε ο Τσίπρας, άρχισαν να σκούζουν στα ΜΚΔ "αρχηγέ φύγε από το βρωμο-Σύριζα και κάνε νέο κόμμα!"
Λογικά αυτά που γράφεις. Είναι πιθανό.
Έλα μωρέ otinanai τώρα, δεν την έχεις μάθει ακόμη την ιστορία με τα σοσιαλ μίντια; Ελα τώρα...5,4 δισεκατομμύρια λογαριασμούς διέγραψε το facebook μόνο το 2019. Τα σοσιαλ μίντια είναι μια πλαστή κοινότητα με πραγματικούς ανθρώπους.
Καλή η θυμηδία, όμως να ξέρουμε ότι μπροστά μας συνεχίζει να εξελίσσεται ένα πραξικόπημα που ξεκίνησε πριν 3 μήνες με το ταξιδάκι του Τσίπρα στις ΗΠΑ. Είναι ένα πραξικόπημα που το έχουν αντιληφθεί μέχρι και οι δεξιοί, απλά κάνουν την πάπια φυσικά, γιατί (όπως συνηθίζεται άλλωστε) "κάθαρμα αλλά δικό μας κάθαρμα". Δείτε κι ένα "συνομωσιολογικό" άρθρο που έβαλα και χθες: https://www.liberal.gr/s-moymtzis/itan-ena-beloydino-praxikopima-toy-tsipra
Φυσικά εννοείται ότι το τυπάκι εξ αμερικής είναι μία μαριονέτα και αυτά που κάνει είναι κατόπιν οδηγιών είτε από ντόπιους είτε από think tank, να μην λέμε από που (Βενεζουέλα; Κίνα; Ποιός να ξέρει...). Ο ίδιος δεν έχει ιδέα τι γίνεται στην Ελλάδα, ποιές οι πολιτικές ισορροπίες, διαγράφει το Σκουρλέτη ενώ ακόμη μάλλον δεν έχει μάθει να προφέρει το όνομά του. Απλά έχει πάρει οδηγίες και τις στέλνει τηλεγραφικά.
Λίγο προσοχή απλά: Δεν κάνουμε πλάκα με τα πραξικοπήματα, είναι σοβαρά πράγματα και συνήθως στρέφονται εμμέσως πλην σαφώς εναντίον του λαού. Δεν με νοιάζει ειλικρινά η τύχη ανθρώπων των οποίων ο "ρεαλισμός" τους ξεπέρασε κάθε προσδοκία κι έγιναν όργανα του ενός και του άλλου, ντόπιου ή/και ξένου παράγοντα. Βάζω όμως μια πλευρά που πιστεύω ότι έμμεσα θα επηρεάσει όλους μας: Την ακόμη πιό αντιδραστική στροφή του συστήματος, γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση είναι θεσμική παράμετρος για το αστικό σύστημα διακυβέρνησης.
Κι αυτό δεν αφήνει απέξω κανένα, με διάφορους μάλιστα τρόπους, μερικοί από τους οποίους περιγράφονται κι εδώ.
Νομίζω φίλε anyk αποδίδεις στα κέντρα εξουσίας πολύ μεγαλύτερες, και μακροπρόθεσμες, δυνατότητες σχεδιασμού και εφαρμογής της από όσες στην πραγματικότητα έχουν.
Δεν υπάρχει πραξικόπημα. Υπάρχει ανικανότητα, ανεπάρκεια, πλεονεξία και λατρεία για την εξουσία από ανθρώπους που δεν πίστευαν ποτέ ότι θα την αποκτήσουν. Ο Πινόκιο έχει ιστορικές ευθύνες για την κατάντια της κοινωνίας.
Αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει η χώρα από το 2019, έτσι και αλλιώς. Έχει αργήσει η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ τέσσερα χρόνια. Πρέπει να συμβεί για να επέλθει η "Τίσις".
Ποια μακροπρόθεσμη; Σε τρεις μήνες έγινε η ιστορία, εκμεταλλευόμενη μάλιστα το κωλοχανείο του ΣΥΡΙΖΑ και την δομή του γύρω από τον Τσίπρα. Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσαν να το κάνουν.
Διαφωνούμε κάθετα δυστυχώς και είναι κεντρικό σημείο αυτό: Είναι μια πραξικοπηματάρα ΝΑ με το συμπαθειο και το να μην αναγνωρίζεται ως τέτοια αποτελεί απλά εμπέδωση του πραξικοπήματος.
Τι να σου πω. Ειλικρινά μου φαίνεται απίθανο (όχι αδύνατο). Ελπίζω να κάνεις λάθος. Θα φανεί στις επόμενες εθνικές εκλογές. Που θα πάνε όλοι οι άνθρωποι με ευαισθησίες μετά την καταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ? Υπάρχουν πολλά καλά σενάρια. Το μόνο δυστοπικό σενάριο που βλέπω είναι η μαζική παραίτηση όλων μας. Συμμετοχή στις εκλογές ενός 20% με 25% και συνεχόμενα 60τακατο το Ανδροειδές.
Εγώ προσωπικά θα συμμετέχω στις εκλογές και μπορώ να σου πω από τώρα και τι θα ψηφίσω τον Ιούνιο. Αν θεωρεί ο κόσμος ότι η μη συμμετοχή τον φέρνει σε καλύτερη θέση ας το κάνει, εγώ δεν είμαι φανατικός με τις αστικές εκλογές. Να το σκεφτεί όμως πρώτα.
Να ξέρεις όμως ότι επειδή ούτε οι εκλογές είναι τίποτε αυθόρμητες λαϊκές εκδηλώσεις, έχουν τους δικούς τους κανόνες. Και ψυχολογικά τουλάχιστον η εμπέδωση των πραξικοπημάτων βοηθά πολύ αυτούς που φτιαχνουν τους κανόνες. Κατά τα άλλα ειλικρινά δεν έχω κανένα άγχος, εκνευρισμό ναι έχω, αλλά άγχος κανένα. Αν οι συνθήκες δεν είναι ώριμες να κάνει η κοινωνία το βήμα μπροστά, θα υποστεί την βάσανο του να το κάνει πίσω.
Η θητεία του κασσελακη ξεκίνησε ως φαρσοκωμωδία, καταλήγει σεφερλικο αριστούργημα.
Τώρα όλοι αυτοί πού θα φύγουν, θα φτιάξουν 2-3 κόμματα για να έχουν να επιλέξουν οι "έξυπνοι" και να μην πηγαίνουν στα άκρα...
Καταπληκτικό. Μα πώς σας την "φόρεσαν" έτσι... LOL...
Εσύ ζεις αλλού μάτια μου? Φόρα τον μητσοτάκη για 4 χρονάκια τώρα, μέχρι να ξεχάσεις να γράφεις τη φράση "εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης".
Στέφανε προχώρα! Άλλαξέ τα όλα ! 😂😂😂
αυτος ο κασελ...προεκυψε ....Vlad the Impaler !!!
οπως ειχα γραψει παλι, "αντε και καλο -3% ευχομαστε ζαιοι" !
Reality Show δε θετε ?
Ναι Στέφανε, θα σάρωνε ο ΣΥΡΙΖ αν δεν ήταν αυτοί. Τουλάχιστον, χαίρομαι γιατί διατηρεί τη διορατικότητα και την αντίληψη της πραγματικότητας που είχε και ο προκάτοχός του, απολύτως καμία επαφή δηλαδή, όπως και κάθε συριζαίος που σέβεται τον εαυτό του.
Σύντροφε ούτε αυτοί είναι η πραγματική αριστερά; Μα πού βρίσκεται τέλος πάντων;
"Λοιπόν, κύριοι, για να μην πολυλογούμε και χάνουμε χρόνο, ΔΙΑΓΡΑΦΕΣΤΕ ΟΛΟΙ! Μόνο εμένα ψήφισε ο λαός, άρα μόνο εγώ έχω δικαίωμα να μείνω στο κόμμα, μαζί με τους συνεργάτες μου! Εγώ αρχηγός, ο Τάιλερ υπαρχηγός και ο υπέροχος λαός μου, ψηφοφόροι! Όλοι οι άλλοι: ΞΟΥΤ!"
Πιστεύεις ότι έχουν τους όρους να πατήσουν πόδι ή απλά θα κάτσουν όλοι να τους διαγράψει επενδύοντας σε ένα ανύπαρκτο μέλλον;
Δεν έχει καμία σημασία πια: όπως και να φύγουν, όποιο φορέα (ή φορείς) και να συγκροτήσουν, μόνο τη δική τους ψήφο θα ψάχνουν...
Ναι, λογικό ακούγεται
The RIGHTful ruler of the pseudo-left.
τέλειο!!! to the point που θα έλεγε και ο Κασελ