των Deniz Tunc και Esra Dogan
Αυτή η γυναίκα γνώριζε πολύ καλά τους αστυνομικούς της λεωφόρου Halaskar Gazi, δεδομένου ότι συστηματικά την προσήγαγαν. Έχει πολλές φορές αναγκαστεί να καταβάλει διοικητικά πρόστιμα με βάση το ότι η ύπαρξή της ως «trans» αντίκειτο- με πολλούς διαφορετικούς τρόπους – στην «κοινωνική τάξη».
Εκείνη τη νύχτα οι «πελάτες» της γυναίκας αυτής την οδήγησαν χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης, τη βίασαν και την έκαψαν ζωντανή.
Το όνομά της ήταν Hande Kader.
Έχουν περάσει 27 μήνες από τη δολοφονία της Hande Kader στην Τουρκία, στη λεγόμενη «ασφαλή χώρα της Ευρώπης», αλλά οι δολοφόνοι της είναι ακόμα άγνωστοι. Με άλλα λόγια, έχουν περάσει 27 μήνες από τότε που η αστυνομία που ακολουθούσε σχεδόν κάθε βήμα της Hande στη λεωφόρο όπου εργάζονταν, δεν έκανε τίποτα για να αναζητήσει τα στοιχεία για να φέρει στο φως τη δολοφονία της.
Η Hande είναι μόνο μία από τις πολλές άλλες τρανς γυναίκες για τις οποίες δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη μετά τις δολοφονίες τους. Η δολοφονία της Gaye το 2013 και η δολοφονία της Alev το 2015 παρέμειναν στο απόλυτο σκοτάδι και υπάρχουν και πολλές άλλες δολοφονημένες τρανς γυναίκες, τα ονόματα των οποίων δεν θα μάθουμε ποτέ, γιατί δεν ήταν καν δηλωμένες ως γυναίκες στις επίσημες εκθέσεις ή στην κάλυψη των μέσων ενημέρωσης .
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Transgender Europe το 2016, 113 τρανς άτομα έχουν δολοφονηθεί στην Ευρώπη λόγω της ταυτότητας των φύλων τους μεταξύ των ετών 2008 και 2016 και η Τουρκία έχει κυριαρχήσει στην κορυφή του καταλόγου των ευρωπαϊκών χωρών με το υψηλότερο ποσοστό δολοφονίας των τρανς, με 43 δολοφονίες.
Και μόνο από τις αρχές του 2018, τέσσερις τρανς έχουν σκοτωθεί και άλλα έντεκα έχουν πέσει θύματα σωματικής επίθεσης στην Τουρκία.
Η Esra Ates , μια τρανς γυναίκα που δολοφονήθηκε από έναν άνδρα στην περιοχή Beyoglu της Κωνσταντινούπολης στις 25 Αυγούστου 2018, αποτελεί το τελευταίο περιστατικό. Μετά τη σύλληψή του, ο δολοφόνος της επιχείρησε να «δικαιολογήσει» τον εαυτό του ισχυριζόμενος ότι την βρήκε σε μια ιστοσελίδα ‘συνοδών’ (escort service) και μόνο κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής διαπίστωσε ότι ήταν “άντρας”.
Mια τέτοια «δικαιολογία» είναι συνηθισμένη στις μαρτυρίες των δολοφόνων των τρανς γυναικών στην Τουρκία, διότι, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση, αναγνωρίζεται από τα τουρκικά δικαστήρια ως ελαφρυντικό της άδικης πράξης το ότι το θύμα προκάλεσε τον θύτη. Για παράδειγμα, το 2014, το δικαστήριο αποφάσισε τη μείωση της ποινής ισόβιας κάθειρξης σε 15 χρόνια φυλάκισης για τον δολοφόνο της Seda, αιτιολογώντας στο σκεπτικό του ότι η Seda ήταν τρανς και είχε προσφέρει στον δράστη σεξουαλική επαφή.
Ως εκ τούτου, πρέπει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει νόμος για την προστασία ενός τρανς ατόμου που υφίσταται διακρίσεις λόγω της ταυτότητας του φύλου του, καθώς οι σχετικοί νόμοι εξακολουθούν να βασίζονται στο Σύνταγμα του 1982 που καταρτίστηκε επί στρατιωτικής χούντας. Το γεγονός ότι το σύνταγμα αυτό απαιτεί την προϋπόθεση της έλλειψης γονιμότητας για την άδεια για αλλαγή φύλου οδηγεί πράγματι σε πολλά τρανς άτομα στην Τουρκία να κάνουν ιατρικές επεμβάσεις ορχεκτομής ή υστερεκτομής μέσω παράνομων και επικίνδυνων μεθόδων.
Το cis και ετερο-κανονικό πατριαρχικό νομικό σύστημα, το οποίο αποκλείει τις διεμφυλικες ταυτότητες και που «επιβραβεύει» τους δράστες των εγκλημάτων μίσους των τρανς ατόμων αποτελεί ένα μέρος της καταπίεσης των τρανς από το τουρκικό κράτος και της εσωτερικοποιημένης τρανσφοβίας μέσα στην κοινωνία .
Είναι γνωστό ότι αν κάποιος δεν είναι Sunni-μουσουλμανικός αστικός Τούρκος άντρας στην Τουρκία, η παρουσία του είναι υπό συστηματική καταπίεση του μιλιταριστικού, εθνικιστικού και πατριαρχικού κράτους. Και σε ένα τέτοιο σύστημα όπου τα άτομα κατηγοριοποιούνται άκαμπτα σε μια ιεραρχική δομή εξουσίας, οι ταυτότητες του τρανς είναι εύκολα αποκλεισμένες από την κοινωνία, αφού στερούνται οικονομικές και κοινωνικές ευκαιρίες και πρόσβασης σε νομική προστασία.
Και οι τρανς γυναίκες, που η ύπαρξή τους θεωρείται απειλή για την εξιδανικευμένη ανδρικότητα, γίνονται ο μεγαλύτερος στόχος των εγκλημάτων μίσους που τροφοδοτούνται από την τρανσφοβία και τον μισογυνισμό. Δέχονται επίθεση, βιάζονται και δολοφονούνται και τα σώματα τους καταστρέφονται άγρια μετά τη δολοφονία. Οι δράστες των δολοφονιών τους συχνά παραμένουν ατιμώρητοι.
Αναμφισβήτητα, οι δολοφονίες του τρανς δεν είναι απλές δολοφονίες, αλλά είναι πολιτικά εγκλήματα.
Πρόκειται για προϊόντα της εκπαιδευτικής, υγειονομικής, νομικής πολιτικής του κράτους που υποστηρίζουν τους ρόλους ετερο-κανονικής φύσης των γυναικών-ανδρών και που περιφρονούν κάθε διαφορά. Είναι προϊόντα των φεουδαρχικών πατριαρχικών οικογενειακών αξιών που ενθαρρύνουν τον «άντρα» να κατέχει το δικαίωμα της ζωής και του θανάτου πάνω στα θηλυκά σώματα.
Και είναι προϊόντα του επικίνδυνου τρανσφοβικού λόγου των κυβερνώντων ηγεμόνων.
Κατά τη διάρκεια της 16ετούς θητείας του, ο Ερντογάν και άλλοι ηγέτες του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης χρησιμοποίησαν συστηματικά ομοφοβική, μισογυνική και τρανσφοβική ρητορική, προκαλώντας μίσος σε σημαντικό επίπεδο, οδηγώντας ακόμη και μερικούς συντηρητικούς υποστηρικτές του να καλέσουν δημοσίως σε σφαγή της κοινότητας του ΛΟΑΤΚΙ το 2015. Σήμερα πιο έντονες είναι οι απειλές των εθνικιστικών και ρατσιστικών ομάδων, όπως τα Alperen Ocaklari, που απειλούσαν ακόμα πως θα σκοτώσουν όσα άτομα συμμετείχαν στο – απαγορευμένο πλέον – Trans Pride.
Είναι γεγονός ότι είναι πολύ απίθανο ότι μια τρανς γυναίκα να συναντήσει το θάνατό για φυσικούς λόγους σε αυτή την ευρωπαϊκή πρωτεύουσα των τρανς εγκλημάτων, επειδή αν δεν αναγκαστεί να αυτοκτονήσει, είναι πιθανό να δολοφονηθεί.
Η τρανς κοινότητα στην Τουρκία υπογραμμίζει ότι θέλουν να ζήσουν και θέλουν να πεθάνουν από φυσικούς λόγους, μεγαλώνοντας μαζί με τους αγαπημένους τους, όπως όλοι μας θα θέλαμε. Ωστόσο, το τουρκικό κράτος -ακόμη κι αν δεν είναι το ίδιο αυτό που θα τραβήξει την σκανδάλη-, δεν κάνει τίποτα για να προστατεύσει τις τρανς γυναίκες – κι άλλες Hande Kader- από τις πιθανές τους δολοφονίες.