της Φραγκίσκας Μεγαλούδη
Σε κάθε ρεπορτάζ που κάνουμε γυρνάμε πίσω αμίλητοι. Αποφεύγουμε ο ένας το βλέμμα του άλλου. Καθόμαστε με τις ώρες στα κοινωνικά παντοπωλεία. Κάποιος μοιράζει χαρτάκια με νούμερα, δεκάδες χέρια απλώνονται να πάρουν. Μετά φεύγουν, κοιτώντας κάτω, με ύφος ενοχικό σαν να προσπαθούν να κρύψουν την πλαστική σακούλα με τα σχεδόν ληγμένα τρόφιμα που προσφέρουν δωρεάν τα γειτονικά Σούπερ μάρκετ. Στα ιατρεία των οργανώσεων μητέρες παρακαλούν για ένα κουτί γάλα σκόνη. Το κοινωνικό κράτος έχει διαλυθεί. Οι ζωές όλων το ίδιο.
Τις νύχτες οι δρόμοι είναι άδειοι. Είναι η εποχή που η Ευρώπη έντρομη ανακαλύπτει ότι στην Ελλάδα οι επιδημίες έχουν αυξηθεί και ο ιός του HIV στους χρήστες ουσιών παρουσιάζει αύξηση 1500%. Είναι εκείνη η εποχή που ο Λοβέρδος ψάχνει να νομιμοποιήσει την εξουσία του μέσα από τα τσακισμένα σώματα των οροθετικών γυναικών.
Στους δρόμους αναταραχή. Η αστυνομία χτυπάει αλύπητα, σχεδόν εκδικητικά τους διαδηλωτές, τα δακρυγόνα μας πνίγουν. Από τα κανάλια μας κουνούν το δάχτυλο επιδεικτικά. Φταίτε μας λένε και πρέπει να πληρώσετε.
Τέλος εποχής ή αρχή μιας άλλης;
Σήμερα τρία χρόνια μετά. Σαν ξαφνικά να γύρισε ο διακόπτης πίσω. Και μείναμε πάλι θεατές σε ένα έργο που δεν συμμετέχουμε.
Πολλά γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες για το τρίτο μνημόνιο. Και ακόμα περισσότερα γράφτηκαν για να μας πείσουν ότι είναι καλύτερο (;) ότι δεν υπήρχε εναλλακτική, ότι είχαμε μια κυβέρνηση –αριστερή αυτή τη φορά, τι σημασία έχει- που έκανε ότι μπορούσε αλλά δεν τα κατάφερε. Και έτσι αποφάσισε να παραδώσει τη νομοθετική εξουσία της χώρας σε μια ομάδα τεχνοκρατών που θα αποφασίζουν οι ίδιοι τις περικοπές και τους φόρους. Και η βουλή μας απλώς θα τους ψηφίζει.
Και μαζί παρέδωσαν τη γη μας. Ακίνητα, υπηρεσίες, συγκοινωνίες, λιμάνια και αεροδρόμια, παραλίες, νησιά και αναξιοποίητους αρχαιολογικούς χώρους. Αυτά που τόσο κυνικά και γενικά ονομάζουν «Greekassets”. Όσα θα πουληθούν μισοτιμής από ένα fund που μπορεί να βρίσκεται στη χώρα μας αλλά που τον τελευταίο λόγο θα έχουν οι τεχνοκράτες. Και όλα για να εξυπηρετήσουμε ένα χρέος που οι ίδιοι λένε πως δεν είναι βιώσιμο.
Δεν έχει νόημα να σας κουράσω με αριθμούς. Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Το χρέος που ξεκίνησε με 120% του ΑΕΠ όταν μπήκαμε στο μνημόνιο θα φτάσει το 200% το 2018, και αυτά τα λέει η έκθεση του ΔΝΤ, όχι εγώ.
Και κανείς δεν μας λέει το ανθρώπινο κόστος όταν οι κατασχέσεις ξεκινήσουν, οι επιχειρήσεις αρχίσουν να κλείνουν πάλι καθημερινά (ας μην ξεχνάμε ότι ήδη οι μισές επιχειρήσεις στο κέντρο της Αθήνας έκλεισαν), οι απολύσεις και οι εκβιασμοί των εργαζομένων θα είναι καθημερινές και όταν οι μισθοί και οι συντάξεις καταποντιστούν και άλλο.
Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε. Όπως θα λέμε και για τις υποσχέσεις πάταξης της διαφθοράς. Και κανείς δεν μας λέει πως θα πατάξεις διαφθορά όταν ψηφίζεις νομοσχέδια με την συνδρομή των πιο διαπλεκόμενων πολιτικών του χτες και του σήμερα, από τη ΝΔ μέχρι το Ποτάμι. Και πως θα τα βάλεις με τους ολιγάρχες όταν ήδη έχεις δώσει απορρίμματα στην ΕΛΛΑΚΤΩΡ και δημόσια έργα στην Περιφέρεια Αττικής στη Siemens.
Καταντάει τόσο αστείο όσο το να μιλάει η Φώφη Γεννηματά για πρόωρες συντάξεις όταν δηλώνει στα 50 της συνταξιούχος τραπεζικός υπάλληλος.
Και σήμερα πρέπει να δεχτούμε τη νέα συμφωνία στο όνομα μιας φαντασιακής αριστεράς που πρέπει να κυβερνήσει για να μην έρθουν οι «αλλοι». Μόνο που αυτοί οι «αλλοι» ψηφίζουν ήδη τα νομοσχέδια που συνθλίβουν τις δικές μας ζωές.
Δεν έχω εναλλακτικό σχέδιο να προτείνω γιατί δεν είμαι ειδικός. Ομως εγώ δεν ζήτησα ποτέ τη ψήφο των πολιτών λέγοντας ότι θα βάλω τέλος στα μνημόνια και στην λιτότητα, ούτε ζητούσα να μου δώσουν ένα δυνατό ΌΧΙ για να φέρω μια καλύτερη συμφωνία. Δεν καλλιέργησα την αυταπάτη ότι ευρώ και σκίσιμο μνημονίων πάνε μαζί. Γιατί δεν πάνε, όπως δεν πάει μαζί το δίκαιο και η πολιτική. Και όταν ζητάς την ψήφο του λαού τα τελευταία τρία χρόνια και δηλώνεις έτοιμος να κυβερνήσεις έχεις φροντίσει το εναλλακτικό σου σχέδιο. Δεν έχεις δικαίωμα να βγαίνεις ως υπουργός οικονομικών στη Βουλή και να λες ότι ψηφίσαμε μια συμφωνία που δεν μας αρέσει αλλά αν αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη τότε μπορεί και να μην είναι τόσο χάλια. Γιατί αυτό δεν είναι πολιτική, είναι ανοησία. Μόνο που την ανοησία αυτή θα την πληρώσει ένας ολόκληρος λαός.
Και όμως εαν θέλετε εναλλακτικές προτάσεις, μπορώ να σας πω ότι υπάρχουν. Διαβάστε και ψάξε τις. Μην δέχεστε την ΤΙΝΑ ως μια νομοτελειακή αρχή. Υπάρχουν δεκάδες μελέτες, προτάσεις και αναλύσεις αλλά και ζωντανά παραδείγματα απο τουλαχιστον 70 χώρες που άλλαξαν νόμισμα και δεν εξαφανίστηκαν από τον χάρτη. Μέχρι να το καταλάβουμε όμως αυτό θα μας παρουσιάζουν την δική τους αρχή ως την μόνη λύση και θα μας κοιτάνε χαιρέκακα μέσα απο τα κανάλια τους καθώς θα μας ξεσκίζουν τις σάρκες.
Και εμείς σαν τον ήρωα του 1984 θα κληθούμε να αγαπήσουμε αυτό που θα μας συνθλίψει:
“The struggle was finished. He had won the victory over himself. He loved Big Brother.”