Δημιουργήθηκαν το Μάιο του 2006 και καταπιάστηκαν με ένα μουσικό είδος που καμία άλλη μπάντα δεν είχε έως σήμερα στην ελληνική μουσική σκηνή δοκιμάσει: το γουέστερν & κάντρι των δεκαετιών του ’30 και του ’40, αναμειγμένο με μια γλυκιά γεύση από τα μπλουζ του αμερικάνικου νότου, από την γκόσπελ μουσική παράδοση αλλά και πιο σύγχρονες φόρμες americana. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο ήχος τους έχει αρκετά να θυμίσει από τους κάντρι καλλιτέχνες της θρυλικής Sun Records και παραπέμπει τόσο στον σπουδαίο Τζόνι Κας όσο και σε προγενέστερους του καλλιτέχνες όπως ο Χανκ Ουίλιαμς και ο Χανκ Σνόου, χωρίς να λείπουν επιρροές και από τους Galexico, τους Gun Club τους Tito and Tarantula κ.λπ. από την alternative country, όπως και από τη σκηνή του λεγόμενου «paisley underground» της πρώτης περιόδου.
Οι Dustbowl είναι οι Big George – Vocals,
T-Nick – «Ol' Black» Fender Telecaster Guitar,
John Hardy – Acoustic Guitar, Pedal Steel,
Lydia – Electric Bass, Double Bass & Vocals και
The Shoeshine Boy – Drums.
Μαζί τους στο Μέγαρο θα εμφανιστούν ως special guests οι:
Ειρήνη Δημοπούλου, (πρώην Swing Shoes και Hi Rollers) φωνητικά,
Μάκης Δρεμέτσικας (από τους The Western Ramblers), ακουστική κιθάρα, μπάντζο και φωνητικά, Χρήστος Ατζίνας (Stress Symbol from «Duoyu»), τρομπέτα,
Νικόλαος Σιδερίδης, τρομπέτα.
Το ThePressProject, θεωρώντας ότι τόσο το θέμα της συναυλίας όσο και ο τόπος διεξαγωγής της παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, έκανε μια συζήτηση με τον Τelecaster Nick, τον κιθαρίστα των Dustbowl.
Πότε και πώς σχηματίστηκαν οι Dustbowl;
Οι Dustbowl φτιάχτηκαν το Μάιο του 2006. Όταν παίξαμε το «This Train (is Bound for Glory)» στην πρώτη μας πρόβα, καταλάβαμε ότι δεν μπορούσαμε πια να γυρίσουμε πίσω… ήμασταν ήδη πάνω στο «μεγάλο μαύρο τραίνο». Μου άρεσαν πολύ τα άτομα αυτά, και ο Τζον Χάρντι, φυσικά, που μας ήρθε λίγο αργότερα. Μου άρεσαν τόσο πολύ που τους έβγαλα και παρατσούκλια.
Πώς προέκυψε αυτό το όνομα; Σχετίζεται η κρίση του ’30, όταν εκδηλώθηκε το φαινόμενο του Dustbowl, με τη σημερινή;
Το 2006 είχαμε ήδη τέσσερα χρόνια πίσω μας την εμπειρία της Αργεντινής, ενώ
είχε αρχίσει να διαφαίνεται το πρόβλημα στις Η.Π.Α. με την κρίση του real estate και στη Γερμανία με την αντίστοιχη της αυτοκινητοβιομηχανίας. Η οικονομική ύφεση είχε ήδη εκδηλωθεί ως ευρωπαϊκό και εν μέρει παγκόσμιο φαινόμενο, που είχε και έχει να κάνει με τη φύση του καπιταλισμού και τις ιστορικές του μεταλλάξεις. Αναζητούσαμε ένα δυνατό όνομα που να μας «βάλει στο χάρτη» ως rebel country rockers, έχοντας στο μυαλό μας τα «Σταφύλια της Οργής» του Τζον Στάινμπεκ και τα τραγούδια του Γούντι Γκάθρι.
Dustbowl ονομαζόταν το φαινόμενο της ερημοποίησης το οποίο προκάλεσαν στη δεκαετία του ’30 οι ανεμοστρόβιλοι που μάστιζαν τις φτωχές μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα οι ήδη αποδυναμωμένοι αγρότες να εκβιάζονται από τις τράπεζες και τους μεγαλοϊδιοκτήτες γης για να πουλήσουν όση ξερή και άνυδρη γη τους είχε γλυτώσει από τις κατασχέσεις. Σαν μια παράδοξη Νέμεση της αδικίας, αυτή η φυσική καταστροφή ενίσχυσε τις βλέψεις των οικονομικών κυρίαρχων και δημιούργησε στρατιές από εσωτερικούς μετανάστες οι οποίοι κατευθύνθηκαν προς τα δυτικά, τη γη της επαγγελίας. Η οποία φυσικά δεν υπήρχε ή αν υπήρχε εκείνοι δεν κατάφερναν να φτάσουν ποτέ. Κάτι σαν τα θλιβερά γεγονότα που είδαμε στο Φαρμακονήσι, δηλαδή…
Οι ενδιάμεσοι σταθμοί του Γολγοθά τους ήταν τα «camps», «εσωτερικά» στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν αυτά που έχουμε υιοθετήσει στην Ελλάδα του «οχυρού Ευρώπη», την εποχή της ύφεσης…
Δεν περιμέναμε ότι θα αποδεικνυόμαστε προφητικοί, αλλά θα διακινδυνεύσω να πω
ότι όποιος έχει κάνει μια γρήγορη ανάγνωση στην ιστορία του προηγούμενου αιώνα θα μπορούσε να μαντέψει τις εξελίξεις. Για να εντοπίσουμε τις ομοιότητες με την κρίση του ’30, δεν χρειάζεται παρά να δούμε το φαινόμενο του νεοναζισμού στην Ελλάδα και πρόσφατα στην Ουκρανία, όπου για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ’30 σχηματίζεται στην Ευρώπη μια κυβέρνηση με τη συμμετοχή ναζιστών. Μάλιστα με την αρωγή των δυτικών δυνάμεων και τον θερμό εναγκαλισμό των Ελλήνων συνοδοιπόρων τους!
Dustbowl, λοιπόν, για να κάνουμε σαφή την πλευρά που ανήκουμε. Άλλωστε δεν την έχουμε διαλέξει εμείς, αυτή μας έχει επιλέξει από τότε που γεννηθήκαμε!
Πιστεύετε ότι ο λόγος ενός γκρουπ που οι βασικές του μουσικές αναφορές πηγάζουν από τόσο μακριά μπορεί να αναφέρεται στο εδώ και στο σήμερα;
Ναι, γιατί ένα μουσικό είδος δεν είναι παρά ένα όχημα: Μπορεί να μη σε πάει πουθενά, αλλά μπορεί να σε οδηγήσει και σε πολύ ενδιαφέρουσες διαδρομές. Εμείς ανήκουμε στην τοπική αντεργκράουντ σκηνή και θα μπορούσαμε κάλλιστα να ήμαστε ένα πανκ ροκ συγκρότημα. Η κάντρι όπως την προσεγγίζουμε εμείς -με την αλτέρνατιβ οπτική- μπορεί να εκφράσει πολύ σκληρά, σημερινά και δικά μας πράγματα. Όπως εξάλλου και τα τραγούδια του Τζόνι Κας.
Το Μέγαρο Μουσικής δεν μοιάζει καθόλου με τους χώρους όπου εμφανίζεστε συνήθως και κάποιος θα έλεγε ότι δεν σας ταιριάζει κιόλας. Από την άλλη, ως χώρος προσφέρει ασφαλώς δυνατότητες που υπερβαίνουν αυτές ενός κλαμπ. Πώς αντιμετωπίζετε εσείς αυτό το ισοζύγιο;
Έχουμε παίξει σε κάθε είδους μέρη, που θα ήταν κουραστικό να τα αναφέρω. Αν το θες, πουθενά δεν ταιριάζαμε απόλυτα… Ίσως σε μερικά να μην ταιριάζαμε και καθόλου, αλλά παίξαμε. Την εμφάνισή μας αυτή την αφιερώνουμε στους ιδρωμένους comrades των «μικρών» συγκροτημάτων σαν τους Dustbowl, που δεν συμβιβάζονται αλλά καταθέτουν την ψυχή τους κάθε βδομάδα, επιμένοντας να απολαμβάνουν την υπέροχη ματαιότητα του να συμμετέχουν στην τοπική ροκ εν ρολ σκηνή.
Υπάρχει μια παράδοση outlaw country στην οποία εν μέρει εντάσσεται και το έργο του Τζόνι Κας. Χαρακτηριστικό της, η κοινωνική διάσταση στους στίχους. Πιστεύετε ότι αυτή η παράδοση εξακολουθεί να μένει ζωντανή;
Ναι, εξακολουθεί να μένει ζωντανή όταν είναι αληθινή και τίμια. Όταν το χέρι του μουσικού απλώνεται για να πιάσει και να σφίξει το χέρι του ακροατή (και φίλου), τα πράγματα συνεχίζουν να έχουν λόγο ύπαρξης!
Το «Suicide Avenue» είναι το νέο ακυκλοφόρητο single των Dustbowl: https://soundcloud.com/
Όταν κυκλοφορήσει επίσημα, θα είναι διαθέσιμο για δωρεάν download στο Bandcamp και στο Soundcloud, καθώς και στην επίσημη σελίδα των Dustbowl στο Facebook.
Όπως λένε οι ίδιοι, «Η μουσική πρέπει να διανέμεται δωρεάν!».