Αγαπητέ Γιάννη,
Διάβασα χθες το άρθρο σου στα ΝΕΑ. Για να πω την αλήθεια, δεν μου άρεσε. Σαν κάπως να έχεις χάσει το ανάλαφρο και άνετο στυλ σου, πώς να το πω, το χιούμορ – γιατί άραγε;
Επειδή το άρθρο σου δεν υπάρχει στο διαδίκτυο, αναγκάζομαι να παραθέσω εδώ μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα για να δούμε μαζί περί τίνος πρόκειται:
«Χρειάστηκε να περάσει σχεδόν ένας μήνας για να καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να ήρθε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές αλλά δεν κέρδισε τίποτα».
Φαίνεται ότι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπουν Mega. Εμείς που παρακολουθούμε ξέραμε από τη δεύτερη μέρα, όταν πέρασε η πρώτη ψυχρολουσία, ότι όχι μόνο δεν κέρδισε τίποτα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντιθέτως έχασε. Οι μόνοι που κέρδισαν ήταν ως γνωστόν η Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι και η Ελιά.
Ας το σκεφτούμε αλλιώς: “Η εθνική ομάδα νίκησε χθες την Ακτή Ελεφαντοστού αλλά δεν κέρδισε τίποτα”. Θα μπορούσε κανείς να το πει κι έτσι.
«Όσοι και να τον ψήφισαν στις 25, κανείς δεν έφυγε στις 26!»
Σωστό κι αυτό. Δεν θα υπερασπιστώ το σύνθημα στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουνε – όπως ξαναείπαμε εδώ, θυμίζει ύποπτα το σύνθημα «Στις 18 σοσιαλισμός» του ΠΑΣΟΚ, το 1974.
Από την άλλη, δεν ξέρω τι εννοείς όταν λες ότι δεν έφυγε κανείς. Εγώ ξέρω ότι έφυγε ο Σίμος Κεδίκογλου. Κι ο Άδωνις Γεωργιάδης. Και ο Γιάννης Μιχελάκης. Ε, δεν είναι και λίγοι. Εκείνος που τελικά δεν έφυγε ήταν ο Παντελής Καψής. Μας έμεινε εδώ, αμανάτι…
«Η έκπληξη είναι ότι τώρα προσπαθούν να εξηγήσουν τι συνέβη και δεν κέρδισαν.»
Δεν ξέρω τι εννοείς μ’ αυτά τα λόγια. Προφανώς αναφέρεσαι στο γεγονός ότι στον ΣΥΡΙΖΑ συνεδρίασαν τις τελευταίες μέρες τα συλλογικά ηγετικά όργανα για να αποτιμήσουν τα αποτελέσματα των εκλογών και να χαράξουν νέα πορεία. Έκπληξη πραγματική! Στα κυβερνητικά κόμματα, τα συλλογικά ηγετικά όργανα ουδέποτε συνεδριάζουν. Αποφασίζουν οι αρχηγοί τους γι’ αυτά. Ή, στα πιο σοβαρά θέματα, η τρόικα. Κι έπειτα, από πού κι ως πού να προσπαθήσουν τα κυβερνητικά κόμματα «να εξηγήσουν τι συνέβη και δεν κέρδισαν»; Εκείνοι κέρδισαν στις εκλογές – τα είπαμε αυτά.
«Ο καθένας φυσικά έχει την εξήγησή του. Αλλά υπάρχει και η προφανής εξήγηση – η οποία κατά τον Όκαμ είναι και η πραγματική αν δεν την αντικρούει κάτι πειστικά. Ε, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε και ούτε πρόκειται να κερδίσει στο ορατό μέλλον επειδή γύρω του έχει δημιουργηθεί μια ανθεκτική ‘υγειονομική ζώνη’. Κοινωνική και πολιτική. Εντός και εκτός Ελλάδος.»
Αφήνω τον Όκαμ κατά μέρος, ο οποίος υποθέτω ότι επιστρατεύθηκε για να ενισχύσει την αληθοφάνεια του «προφανούς». Κατ’ αρχήν, Γιάννη, η όραση είναι σχετικό πράγμα. Άλλος πάσχει από μυωπία. Άλλος πάσχει από πρεσβυωπία. Άλλος είναι αλλοίθωρος και άλλος υποφέρει από στραβισμό. Επομένως, δεν ξέρω πώς εσύ προσδιορίζεις το ορατό μέλλον. Μέχρι πού φτάνει το δικό σου οπτικό πεδίο. Μέχρι το φθινόπωρο; Μέχρι τις προεδρικές εκλογές; Σίγουρα πάντως δεν φτάνει ως το 2016, που είναι το τέλος της τετραετίας, οπότε και είναι απολύτως ορατό στον καθένα, εντός και εκτός Ελλάδος, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει. Όπως είναι ορατό ότι θα κερδίσει και το 2015, εφόσον γίνουν εκλογές με αφορμή την ανάδειξη του προέδρου της Δημοκρατίας. Εσύ τώρα φέρεσαι σίγουρος ότι δεν θα γίνουν εκλογές το 2015, που σημαίνει ότι θα εκλέξει αυτή η Βουλή πρόεδρο. Για να το λες, κάτι παραπάνω θα ξέρεις.
Θέλω όμως να σταθώ σ’ αυτή την «υγειονομική ζώνη», που αναφέρεις, αυτή τη βαριά κουβέντα, η οποία αποτελεί και τον τίτλο του άρθρου. Κατ’ αρχήν, για να μιλήσουμε ως επαγγελματίες, αναρωτιέμαι αν τον τίτλο τον έβαλες εσύ ή προέρχεται από κάποιον υλατζή ή αρχισυντάκτη. Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι μάλλον δεν καταδέχεσαι να σου βγάζει άλλος τους τίτλους. Άλλωστε, ο συγκεκριμένος τίτλος κρύβει πολύ Πρετεντέρη μέσα του.
Τι υπονοείς, λοιπόν, Γιάννη, με τον όρο «υγειονομική ζώνη»; Ο όρος χρησιμοποιείται κυριολεκτικά σε σχέση με την αντιμετώπιση μολυσματικών ασθενειών. Είναι μια εκτεταμένη περιοχή ασφαλείας, που διαμορφώνεται γύρω από μια μολυσμένη περιοχή ώστε να απομονωθεί η πηγή της μόλυνσης και να μη διαδοθεί στα υγιή κύτταρα της κοινωνίας. Ο όρος χρησιμοποιείται και μεταφορικά, συνήθως σε ακραίες πολεμικές ή ψυχροπολεμικές καταστάσεις.
«Μια ‘υγειονομική ζώνη’ που του επιβάλλει ένα πολιτικό και εκλογικό ταβάνι και η οποία δεν του επιτρέπει να αναπτύξει καμία δυναμική».
Πολλοί ευσεβείς πόθοι μέσα σε μόλις 21 λέξεις. «Πολιτικό και εκλογικό ταβάνι», «καμία δυναμική». Δεν γνωρίζω τι ακριβώς αναφέρει επ’ αυτού ο Όκαμ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το προφανές σε όλ’ αυτά, πέρα από υποκειμενικές προσδοκίες. Δικές σου αλλά και των ομοϊδεατών σου – εργοδοτών ή άλλων.
«Η σκληρή αλήθεια είναι ότι αυτήν την ‘υγειονομική ζώνη’ την εξέθρεψε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος την κατέστησε αδιαπέραστη».
Να σου την πάλι η ‘υγειονομική ζώνη’! Δεν ξέρω γιατί επιμένεις σ’ αυτό το μοτίβο. Θα μπορούσες να το πεις πιο ποιητικά, με τον τρόπο του Καβάφη, εσύ όμως επιμένεις σ’ αυτή τη σκληρή και αντιδημοκρατική προσέγγιση, που βλέπει τον πολιτικό αντίπαλο ως μίασμα, παραπέμποντας σε άλλες εποχές και νοοτροπίες.
Αλλά εδώ κάνεις ένα τραγικό λάθος – προβαίνεις σε ομολογία. Αυτό που αναφέρεις δεν βγάζει νόημα. Ουδέποτε ακούστηκε να φτιάχνει κάποιος υγειονομική ζώνη για να αποκλείσει τον εαυτό του από το περιβάλλον. Την υγειονομική ζώνη τη φτιάχνει ο αντίπαλος για να σε αποκλείσει, για να σε βγάλει απ’ το παιχνίδι, για να μην μπορέσεις να αναμετρηθείς μαζί του επί ίσοις όροις! Κι ενώ εσύ ομολογείς περί τίνος πρόκειται, ποια είναι τέλος πάντων η επιδίωξη, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, απορείς μετά και αναρωτιέσαι, ρητορικά:
«Αν κατάλαβα καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι αυτό συμβαίνει επειδή τον πολεμούν το ‘σύστημα’, η ‘ακροδεξιά κυβέρνηση’, η ‘μονταζιέρα’, τα ‘μέσα της διαπλοκής’, ενδεχομένως και η λέσχη Μπίλτενμπεργκ μαζί με τη FIFA» (να και μοναδική -κι αυτή αποτυχημένη- απόπειρα για χιουμοράκι).
Αν λοιπόν εσύ δεν συμμερίζεσαι αυτή τη χοντρική ανάλυση, έλα και κατονόμασέ μας ποιοι τέλος πάντων είναι αυτοί που επιχειρούν να στήσουν την «υγειονομική ζώνη», που κατά τα λεγόμενά σου απειλεί τον ΣΥΡΙΖΑ με πολιτική ασφυξία ή, τέλος πάντων, με χρόνια πολιτική καχεξία.
Δεν θέλω να επιμείνω άλλο στην παράθεση του άρθρου σου, το οποίο για τα δικά μου γούστα αποτελεί ακραίο πρότυπο υποτίμησης του αντιπάλου. Ποιου αντιπάλου; Μα, εκείνου που από το 4% εκτοξεύθηκε στο 27% και τώρα, όπως λες, έχει τάχα μείνει στάσιμος εκεί πάνω και υποφέρει. Εκείνου που είχε την ικανότητα και τα αντανακλαστικά να βρεθεί, πάλι κατά τα λεγόμενά σου, «την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο». Του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που, παρ’ όλ’ αυτά, στην έγκυρη στήλη σου αποκαλείς γραφικό, περιθωριακό, αμετροεπή, θρασύτατο, αλλοπρόσαλλο.
Ένα τελευταίο μόνο θα σου πω, μια μικρή εξήγηση θα σου δώσω γιατί μοιάζει ειλικρινά να μην καταλαβαίνεις Αναρωτιέσαι «σε ποιος, δηλαδή, αναφέρεται ο κ. Τσίπρας με την απίστευτη δήλωσή του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ότι ‘δεν θα γίνουμε σαν αυτούς’».
Δεν υποψιάζεσαι καν ποιους εννοεί, έτσι; Ε, λοιπόν, αυτό μπορώ εύκολα να σου το πω εγώ. Εννοεί τον Βορίδη. Εννοεί τον Λοβέρδο. Εννοεί τον Στουρνάρα. Εννοεί τον Δένδια. Εννοεί βέβαια τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Στην τελική εννοεί και τον Μπαλτάκο, τον κάθε Μπαλτάκο, Κρανιδιώτη, Λαζαρίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη.
Τι το φοβερό λέει; Το αυτονόητο: Δεν θα γίνουμε σαν αυτούς.
Εσείς αναγνωρίζετε στους εαυτούς σας το δικαίωμα να στήνετε υγειονομικές ζώνες για να απομονώνεται τους αντιπάλους σας ως μιάσματα – χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω τους να κτίζετε τείχη. Το δικαίωμα το δικό τους να δηλώνουν απλώς ότι δεν επιθυμούν να σας μοιάσουν, δεν τους το αναγνωρίζετε…