«Δεν ήταν απλώς μια στρατιωτική νίκη· ήταν ο θρίαμβος της αλληλεγγύης έναντι του φασισμού, του διεθνισμού έναντι της φυλετικής τυραννίας, του ανθρωπισμού έναντι της βιομηχανοποιημένης σφαγής. Κι όμως — και όμως — αυτή η μεγαλειώδης νίκη, που έχουμε κάθε λόγο να θυμόμαστε και να τη γιορτάζουμε σήμερα, απέδειξε ότι δεν υπάρχει τελική νίκη ενάντια στον φασισμό σ’ έναν κόσμο χτισμένο πάνω στη συστηματική εκμετάλλευση των Ανθρώπων και της Φύσης — έναν κόσμο που δεν είναι ακόμα ώριμος για Ειρήνη με Δικαιοσύνη» προσθέτει και συνεχίζει:
«Δεν πέρασαν παρά μέρες από αυτή τη θριαμβευτική νίκη επί του φασισμού, όταν οι νικητές στρατολόγησαν ηττημένους φασίστες για να τους στρέψουν ενάντια στους αγωνιστές που είχαν πολεμήσει τον φασισμό. Στην Ελλάδα, στο Βιετνάμ, στην Ινδονησία, στη Νότια Αφρική, σε όλη τη Δύση, οι νικητές χρησιμοποίησαν φασίστες για να διατηρήσουν την προπολεμική αποικιακή τάξη, τα ψευτο-φιλελεύθερα προπολεμικά καθεστώτα των οποίων η οικονομική και ηθική χρεοκοπία είχε γεννήσει τον φασισμό.
Σήμερα, το φάντασμα του φασισμού ξαναπλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, δίπλα μας. Στην Ουκρανία, στα ίδια πεδία μάχης όπου είχε συντριβεί, ο ναζισμός σκοτώνει ακόμα, οπλισμένος σαν αστακός, μέσα στο Τάγμα Αζόφ, μέσα στην Ομάδα Βάγκνερ. Στους θεσμούς και τα κοινοβούλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο φασισμός είναι ξανά εδώ — όχι με μπότες και «ζιγκ χάιλ», αλλά στα στόματα και τις καρδιές των ξενοφοβικών δημαγωγών, στα στρατιωτικοποιημένα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο, στην επανεξοπλιστική μανία της Ευρώπης, στην εμετική στήριξη της επίσημης Ευρώπης στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το τελευταίο κράτος Απαρτχάιντ.
Η ήττα του ναζισμού πριν 80 χρόνια δεν ήταν έργο μόνο στρατηγών και πολιτικών. Ήταν αποτέλεσμα των θυσιών εκατομμυρίων ανώνυμων ηρωίδων και ηρώων — ανταρτών, αντιστασιακών γυναικών και ανδρών, απλών στρατιωτών, εργαζόμενων γυναικών και ανδρών που πείνασαν και μάτωσαν για να σπάσουν τη ράχη του φασισμού. Αυτή είναι η κληρονομιά που πρέπει να διεκδικήσουμε. Όχι ο κούφιος εθνικισμός των νοσταλγών του φασισμού, όχι των στρατιωτικών παρελάσεων — αλλά την κληρονομιά της ριζοσπαστικής, διεθνιστικής αλληλεγγύης που κάποτε ένωσε την ανθρωπότητα ενάντια στην τυραννία.
Ογδόντα χρόνια μετά, ο αγώνας συνεχίζεται. Το 1945, πριν 80 χρόνια, ο φασισμός δεν ηττήθηκε απλώς — νικήθηκε από ανθρώπους που τον ξεπέρασαν σε οργάνωση, σε κινητοποίηση, σε όνειρα. Κι αν θέλουμε να νικήσουμε τους κληρονόμους του σήμερα, πρέπει να κάνουμε το ίδιο.
No pasarán — Ποτέ Ξανά!»