βασικό ποδόσφαιρο
Πόση μπάλα χωράει σε μια δημοκρατία; Οι πολιτικές προεκτάσεις του δημοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο.
Η τρελή πορεία του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου, από λαϊκή τελετουργική διασκέδαση σε μεγα-σπορ απόλυτα τηλεοπτικών προδιαγραφών, πέρασε από ένα ακόμα σταθμό: το Μουντιάλ στη Νότια Αφρική. Η ταλαίπωρη χώρα, παράδεισος των εταιρειών security και των κάθε λογής ηλεκτρονικών κλειδαράδων, φόρεσε για λίγο τα (χρωματιστά ευτυχώς) καλά της και έδειξε ένα πλατύ χαμόγελο προς τον κόσμο. Οι τηλεσκηνοθέτες αναδείχτηκαν σε αναμφισβήτητους MVP’s της διοργάνωσης, με ακόμα διεισδυτικότερα και πιο «μελοδραματικά» πλάνα. Μοναδική παραφωνία (κυριολεκτικά) η βουβουζέλα, η ηχηρή υπενθύμιση ότι υπάρχουν και άνθρωποι σ’ αυτό το σκηνικό, πολίτες που συμμετέχουν και αντιδρούν και απαιτούν προσοχή και κάνουν σαματά. Ενόχλησε πολύ η βουβουζέλα τα ευαίσθητα δυτικά αυτιά, αλλά έδειξε τουλάχιστον ότι είμαστε στην Αφρική, ότι δεν είναι μεταφερόμενο κοσμοπολίτικο τσίρκο το Παγκόσμιο κύπελο –στημένο με αποστειρωμένες διεθνείς «προδιαγραφές», με τα ίδια high tech βαρετά υπερπολυτελή σκηνικά, με τους γνωστούς τραπεζικά μεταφερόμενους τουρίστες οπαδούς.
Θα ενώσει την Ισπανία, η κατάκτηση; Τι θέλουν τέλοσπάντων κι αυτοί οι Καταλανοί, οι Βάσκοι: Το Ευρωπαϊκό τους δώσαμε, τώρα και το Παγκόσμιο! Και ο Αλμοδοβάρ αναγνωρίστηκε στο Χόλιγουντ, ανήκει σε όλους τους Ισπανούς. Δεν μπορούν να ξεχάσουν έναν τόσο δα Φράνκο, μια Ισαβέλλα, έναν Φίλιππο Β’ – δεν μπορούν να δεχτούν ότι όλα τα παλιομοδίτικα έθνη όπως οι Έλληνες, αποκαλούν ακόμα τα Καστιλιάνικα «Ισπανικά»; Μήπως πρέπει να εγκριθούν επιτέλους εκείνα τα politically correct λόγια, που φτιάχτηκαν για τον εθνικό ύμνο, ώστε να έχουν κάτι να τραγουδούν και οι παίκτες, στη σεμνή τελετή πριν από το ματς;
Και η μπάλα; Είναι η μπάλα το όπιο του βολεμένου λαού, η παρηγοριά του άφραγκου συνταξιούχου, το δόλωμα του επιρρεπή τζογαδόρου; Η μπάλα είναι πεδίο μάχης: κοινωνικό, ταξικό, αθλητικό, πολιτικό, επιχειρηματικό, ψυχολογικό, προπαγανδιστικό.
Έχει μια ομορφιά, μια χάρη. Είναι ανάταση και περιπέτεια, ας έχουμε και πολλές απώλειες. Πλασματική, αλλά πειστική ισότητα – κοινό θέμα για πλούσιους και φτωχούς. Είναι «ψευδής» συνείδηση, αλλά όχι από τις θανατηφόρες. Αντίθετα, κατεβάζει το κόσμο σε δημόσιους χώρους, σχηματίζει «καλές» και «κακές» συλλογικότητες. «Πράσινοι» και «Βένετοι», τα κάνουν πλακάκια με τον Πρόεδρο και τον Αυτοκράτορα – αλλά ενίοτε τους περιμένουν στη γωνία. Και τότε ούτε μια Θεοδώρα ή έστω μια Σάρα Καρμπονέρο ή Λαρίσα Ρικέλμε, δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Τότε ο κόσμος ζητά να μη φύγει ποτέ ο Μπούκοβι από το Θρύλο, να κηρύξουμε αμέσως τον πόλεμο στην Ονδούρα, να αφαιρεθεί η βραζιλιάνικη υπηκοότητα από το Φελίπε Μέλο, να μείνει ο καταχρεωμένος Ηρακλής στην μεγάλη Λίγκα.
Νίκα!
Θα ενώσει την Ισπανία, η κατάκτηση; Τι θέλουν τέλοσπάντων κι αυτοί οι Καταλανοί, οι Βάσκοι: Το Ευρωπαϊκό τους δώσαμε, τώρα και το Παγκόσμιο! Και ο Αλμοδοβάρ αναγνωρίστηκε στο Χόλιγουντ, ανήκει σε όλους τους Ισπανούς. Δεν μπορούν να ξεχάσουν έναν τόσο δα Φράνκο, μια Ισαβέλλα, έναν Φίλιππο Β’ – δεν μπορούν να δεχτούν ότι όλα τα παλιομοδίτικα έθνη όπως οι Έλληνες, αποκαλούν ακόμα τα Καστιλιάνικα «Ισπανικά»; Μήπως πρέπει να εγκριθούν επιτέλους εκείνα τα politically correct λόγια, που φτιάχτηκαν για τον εθνικό ύμνο, ώστε να έχουν κάτι να τραγουδούν και οι παίκτες, στη σεμνή τελετή πριν από το ματς;
Και η μπάλα; Είναι η μπάλα το όπιο του βολεμένου λαού, η παρηγοριά του άφραγκου συνταξιούχου, το δόλωμα του επιρρεπή τζογαδόρου; Η μπάλα είναι πεδίο μάχης: κοινωνικό, ταξικό, αθλητικό, πολιτικό, επιχειρηματικό, ψυχολογικό, προπαγανδιστικό.
Έχει μια ομορφιά, μια χάρη. Είναι ανάταση και περιπέτεια, ας έχουμε και πολλές απώλειες. Πλασματική, αλλά πειστική ισότητα – κοινό θέμα για πλούσιους και φτωχούς. Είναι «ψευδής» συνείδηση, αλλά όχι από τις θανατηφόρες. Αντίθετα, κατεβάζει το κόσμο σε δημόσιους χώρους, σχηματίζει «καλές» και «κακές» συλλογικότητες. «Πράσινοι» και «Βένετοι», τα κάνουν πλακάκια με τον Πρόεδρο και τον Αυτοκράτορα – αλλά ενίοτε τους περιμένουν στη γωνία. Και τότε ούτε μια Θεοδώρα ή έστω μια Σάρα Καρμπονέρο ή Λαρίσα Ρικέλμε, δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Τότε ο κόσμος ζητά να μη φύγει ποτέ ο Μπούκοβι από το Θρύλο, να κηρύξουμε αμέσως τον πόλεμο στην Ονδούρα, να αφαιρεθεί η βραζιλιάνικη υπηκοότητα από το Φελίπε Μέλο, να μείνει ο καταχρεωμένος Ηρακλής στην μεγάλη Λίγκα.
Νίκα!