Με άνω του 40% κερδίζει τις εκλογές στην Ιταλία η ακροδεξιά, όπως δείχνουν όλα τα επίσημα κι ανεπίσημα στοιχεία. Κι αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι και η βουλή και η γερουσία της Ιταλίας θα ελέγχονται απολύτως από την ακροδεξιά, και η Τζώρτζια Μελόνι, του ακροδεξιού κόμματος Αδέλφια Της Ιταλίας, που μετέχει στο συνασπισμό της ακροδεξιάς, θα είναι σύντομα η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας, αφού το κόμμα του οποίου ηγείται εμφανίζεται να έχει λάβει πάνω από τις μισές ψήφους που πήγαν στον συνασπισμό. Η ίδια φαίνεται ήδη να ετοιμάζεται: ερμήνευσε το αποτέλεσμα ως λαϊκό αίτημα για «δεξιά κυβέρνηση» υπό «την ηγεσία» του κόμματός της. 

Στους αριθμούς τώρα, σύμφωνα με την δημοσκόπηση κάλπης που μετέδωσε η κρατική τηλεόραση της Ιταλίας, το κόμμα της Μελόνι, Aδέλφια της Ιταλίας, λαμβάνει περί το 24%, η Λίγκα του Βορρά 10% και το Φόρτσα Ιταλία περί το 7%, συνολικά το 42%+ των ψήφων. Η εκτόξευση των Αδελφιών είναι εμφανής, όπως και το γεγονός ότι «μάζεψε» ψήφους από τους δύο παλαιότερους σχηματισμούς, Λίγκα και Φόρτσα, αφού στις εκλογές του 2018 είχε λάβει περί το 4,4%. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, βάσει των καταμετρημένων ψήφων, ο ακροδεξιός συνασπισμός λαμβάνει 43% για τη βουλή και 44,5% για τη γερουσία. Οι ευνοϊκότερες για την ακροδεξιά δημοσκοπήσεις κάλπης δίνουν άνω του 45% στην ακροδεξιά.

Η, προβλεπόμενη και αναμενόμενη, νίκη της ακροδεξιάς αποτελεί «κερασάκι στην τούρτα» – το πρώτο προς το παρόν – στην γενικότερη στροφή λαών της Ευρώπης προς τα δεξιά και σε ένα βαθμό οφείλεται και στην συγκρότηση άτυπου κεντρικού πολιτικού φορέα της ακροδεξιάς ανά την ΕΕ. Αξίζει να θυμίσουμε εδώ ότι μες στην τελευταία διετία έχουμε δει την άνοδο του VOX στην Ισπανία, την εμφάνιση της ακροδεξιάς με σοβαρό ποσοστό στις εκλογές της Πορτογαλίας, την νέα νίκη Ορμπαν στην Ουγγαρία, την ακροδεξιά κυβέρνηση της Πολωνίας, το 40%+ της Λεπεν στη Γαλλία και την ισχυρή κοινοβουλευτική, πια, ακροδεξιά της Σουηδίας στις πρόσφατες εκλογές εκεί. Και όλα αυτά, παράλληλα με τον συντονισμό των κομμάτων της ακροδεξιάς στην ΕΕ, που ξεκίνησε πριν τις γαλλικές και πορτογαλλικές εκλογές, με το συντονιστικό τους συνέδριο στη Μαδρίτη. Όλοι οι μετέχοντες, οι ίδιοι ή δι’ αντιπροσώπου, εκεί, έστησαν χτες πανηγύρι για το αποτέλεσμα, με δηλώσεις τους στις κάμερες αλλά και στο τουίτερ. Η δε νίκη της Μελόνι έχει σίγουρα σχέση και με το γεγονός ότι είναι η μόνη ηγέτις ακροδεξιού κόμματος που δεν τα πήγαινε καλά με τον πρόεδρο της Ρωσίας και έχει πάρει πολύ αυστηρή θέση στο θέμα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο, που πιθανότατα ενίσχυσε περαιτέρω την ακροδεξιά, ήταν η άστοχη κι ανόητη προεκλογική παρέμβαση της γνωστής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η οποία απείλησε με «κλείσιμο της κάνουλας» από τις Βρυξέλλες, αν η Ιταλία ψήφιζε ακροδεξιά. Ήταν μία από τις ευρωπαϊκής προέλευσης αιτίες του αποτελέσματος, η πιο πρόσφατη, με τις άλλες να βρίσκονται στην περίοδο της πανδημίας – που η Ιταλία είδε τους ευρωπαίους «συμμάχους» να της γυρίζουν την πλάτη – και στην ενεργειακή κρίση που αντιμετωπίζει η ΕΕ, λόγω των κυρώσεων εις βάρος της Ρωσίας, που σημαίνουν ακόμη μεγαλύτερη ανεργία για την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ. Το δεύτερο βασικό σύνθημα της Μελόνι «Πρώτα η Ιταλία, πρώτα οι Ιταλοί» απαντά ακριβώς σε αυτά τα ζητήματα – το πρώτο «Θεός, Πατρίδα, Οικογένεια» δε χρειάζεται ερμηνείες… 

Το φασιστικό της παρελθόν, που δεν αρνείται – υπήρξε μέλος του εθνικοσισιαλιστικού κόμματος της Ιταλίας από τα 15 της και συνδικαλίστηκε με την ακροδεξιά στο πανεπιστήμιο, υπουργοποιήθηκε δε από το Μπερλουσκόνι το 2006 – και που έκανε σημαία η αριστερά, δεν κατόρθωσε να αλλάξει το λαϊκό ρεύμα, και εδώ βρίσκεται ένα ερώτημα και ζήτημα που η ευρωπαϊκή αριστερά θα πρέπει να απαντήσει, ταχύτατα και δυναμικά, παύοντας να είναι τόσο ευρωπαϊκή και γινόμενη πιο αριστερά. Δικό της ζήτημα, της αριστεράς, είναι και η όλο και μεγαλύτερη αποχή – αυτή τη φορά στην Ιταλία ψήφισε περί το 64% του συνόλου του εκλογικού κόμματος. Ειδικά όταν νικάει η ρητορική του μίσους και του αποκλεισμού. Δεν είναι χρόνος από όταν η μέλλουσα πρωθυπουργός της Ιταλίας είχε δηλώσει, σε συνέδριο της ισπανικής ακροδεξιάς: «Ναι στη φυσική οικογένεια, όχι στο λόμπυ των ΛΟΑΤΚΙ, ναι στην σεξουαλική ταυτότητα, όχι στην ιδεολογία του φύλου… Οχι στην ισλαμική βία, ναι στα ασφαλή σύνορα, όχι στη μαζική μετανάστευση.. Όχι στο διεθνές κεφάλαιο και όχι στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών». Το λαϊκίστικο του μείγματος δεν χρειάζεται ερμηνεία, σε αντίθεση με το γεγονός ότι αυτή ακριβώς η ρητορική την έφερε στην πρώτη γραμμή της ιταλικής πολιτικής πραγματικότητας. Η σχέση με τους «γραφειοκράτες των Βρυξελλών» που αντέδρασαν δια στόματος φον ντερ Λάιεν, θα είναι, λογικά, η πρώτη που θα δοκιμαστεί. Και όχι μόνο λόγω του ουκρανικού ή του, εξ αυτού, ενεργειακού, αλλά και λόγω των οικονομικών προβλημάτων της ίδιας της Ιταλίας αλλα και της καταγραμμένης αντιευρωπαϊκής στάσης του ιταλικού λαού, από την εποχή της πανδημίας, όταν παρά τους εκατοντάδες νεκρούς καθημερινά, οι «αδελφές» ευρωπαϊκές χώρες προτιμούσαν να κατακρατούν παρανόμως υγειονομικό υλικό της Ιταλίας γιατί το χρειάζονταν οι ίδιες… 

Από την άλλη πλευρά, η ίδια η συμμαχία της ακροδεξιάς λογικά θα δοκιμαστεί, και όχι μόνο από το ουκρανικό. Ο Μπερλουσκόνι και ο Σαλβίνι της Λίγκας είναι γνωστό ότι έχουν καλές σχέσεις με τον Πούτιν και βλέπουν φιλικά τη Ρωσία, ενώ η Μελόνι τηρεί αποστάσεις. Παράλληλα, Σαλβίνι και Μελόνι δεν έχουν καθόλου καλές σχέσεις – οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς πρόσφατα τους περιέγραφαν ως “frienemies‘, άσπονδους φίλους, σημειώνοντας πως το πιο ευάλωτο σημείο στην συμμαχία είναι ακριβώς οι διαφορές των σχημάτων που μετέχουν – που αναμένεται να οδηγήσουν σε ενδοκυβερνητικές συγκρούσεις- αλλά και οι κακές διαπροσωπικές σχέσεις.