Ρεπορτάζ της Νεκταρίας Ψαράκη
Το κάλεσμα για συγκέντρωση στα Προπύλαια ήταν στις 19:00. Χιλιάδες κόσμου ήταν συνεπής σε αυτό το ραντεβού. Η Πανεπιστημίου πλημμύρισε με συλλογικότητες, φοιτητικούς συλλόγους, σωματεία, αντιρατσιστικές οργανώσεις. Προπορεύονταν τα παιδιά, οι φοιτητές, έχοντας φτιάξει αλυσίδες με τα σώματά τους, με πανό που έγραφαν ΔΙΚΕΟΣΗΝΙ, θυμίζοντας μνήμες της 17 Νοεμβρίου 2021, όταν η οικογένεια του δολοφονημένου επίσης από αστυνομικά πυρά Νίκου Σαμπάνη στο τέλος της μεγαλειώδους πορείας είχαν δημιουργήσει ένα δικό τους, πρόχειρο «μπλοκ». Μία χούφτα άνθρωποι, με ένα σεντόνι για πανό, που είχαν στερεώσει αυτοσχέδια σε δύο πασάλους. Επάνω αναγραφόταν το πιο ανορθόγραφο, το πιο αληθινό σύνθημα, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε σύμβολο: «ΔΙΚΕΟΣΗΝΙ για το ΝΙΚΟ». Για τον δικό τους Νίκο.
Χθες, το σύνθημα, πιο επίκαιρο από ποτέ. Χιλιάδες διαδηλωτές φώναζαν για ΔΙΚΕΟΣΗΝΙ για τον 16χρονο Κώστα. «Δεν ήταν η βενζίνη, δεν ήταν τα λεφτά, οι μπάτσοι τον σκοτώσανε γιατί ήτανε Ρομά», «για 20 ευρώ το αίμα των Ρομά, Θεοδωρικάκο θα σε κυνηγά» ήταν μερικά από τα συνθήματα που ηχούσαν με ανατριχιαστικό πάθος. Θυμίζοντας το αυτονόητο. Ότι οι ζωές των Ρομά δε μετρούν λιγότερο. «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες», «Δεκαεξάχρονο παιδί με σφαίρα στο κεφάλι, κράτος και κυβέρνηση δολοφονούνε πάλι», φώναζαν οι φοιτητές. Ο Κώστας Φραγκούλης ήταν παιδί.
Η πορεία ξεκίνησε περίπου στις 19:20 με εκατοντάδες αστυνομικούς των ΜΑΤ να βρίσκονται αριστερά και δεξιά των διαδηλωτών, με το πλήθος να φωνάζει με παλμό συνθήματα κατά της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Ενόσω η κεφαλή της πορείας βρισκόταν στη Σταδίου, ακούστηκαν οι πρώτες κρότου λάμψης. Η ουρά της πορείας, η οποία βρισκόταν ακόμη στην Πανεπιστημίου, είχε πνιγεί στο δακρυγόνο. Οι διαδηλωτές προσπαθούσαν με κάδους να δημιουργήσουν οδοφράγματα ώστε τα ΜΑΤ να μην περάσουν στο κύριο μέρος της πορείας. «ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ! ΚΑΘΙΚΙΑ!», φώναζαν.
Το σκηνικό πολέμου μεταφέρθηκε γρήγορα στον κύριο κορμό της πορείας. Δεν έφευγαν μολότοφ, δεν φλέγονταν κάδοι. Έφευγαν χημικά και δεκάδες κρότου λάμψης. Μέσα στο σκηνικό χάους, ακούστηκαν οι πρώτες νότες. Η Ανοιχτή Ορχήστρα εμφανίστηκε στους ρυθμούς του Bella Ciao μέσα από τα δακρυγόνα, με ένα πανό στο οποίο αναγραφόταν «ΔΙΚΕΟΣΗΝΙ». Όσα χημικά και αν έπεσαν, τα όργανα δε σταμάτησαν. Τα μέλη της ορχήστρας τραγουδούσαν σε μία αποπνικτική ατμόσφαιρα, στην ουρά της πορείας. Και ξαφνικά εμφανίστηκε η Αύρα, συνοδεία πεζών αστυνομικών των ΜΑΤ. Αυτό το μεγαλειώδες «όπλο» επιβολής της τάξης. Ένα περιβάλλον παράδοξο. Πώς μπορούν οι νότες να επιφέρουν αταξία; Μέσα στη μουσική, αστυνομικοί δεξιά – αριστερά κλωτσούσαν οδοφράγματα, «έριχναν» χημεία και κυνηγούσαν όποιον φαινόταν ύποπτος.
Και ξαφνικά, χωρίς καμία αιτία, τόνοι νερού. Η Αύρα είχε αναλάβει δράση. Σε μία μάταιη απόπειρα να διαλύσουν το «απειλητικό» πλήθος που με τη φωνή του και τις μουσικές του αγωνίζονταν για ΔΙΚΕΟΣΗΝΙ, η τεράστια μάνικα της Αύρας εξεσφενδόνιζε τόνους νερού στους διαδηλωτές, ενώ τα ΜΑΤ πετούσαν χημικά. Τα όργανα όμως ούτε τότε σταμάτησαν. Έφτασαν έξω από τη Βουλή, τραγούδησαν δυνατά το «Αιρετικό» του Αγγελάκα, και επέστρεψαν στην ουρά της εναπομένουσας πορείας.
Η πορεία ολοκληρώθηκε στην Ομόνοια. Η Ανοιχτή Ορχήστρα είχε συγκεντρώσει γύρω της κόσμο που τραγουδούσε και συμμετείχε. Μέχρι που διέκοψαν ξανά οι κρότου λάμψης και τα χημικά στην πλατεία Ομόνοιας και σε δρόμους που είχαν δοθεί πλέον στην κυκλοφορία. Όσοι πρόλαβαν, έτρεξαν στο μετρό. Οι είσοδοι του σταθμού Ομόνοιας φρουρούνταν πλέον από τα ΜΑΤ. Η έξοδος ήταν αδύνατη.