«Βήμα» - Εργαζόμενοι 0-1 - Άρθρο ειδικού συνεργάτη
«Βήμα» – Εργαζόμενοι 0-1
Άρθρο ειδικού συνεργάτη
άρθρο ειδικού συνεργάτη
Την κρίση την έβλεπα. Αλλά ρωτούσα «πώς να το πάω το κομμάτι;» και το αφεντικό μου έλεγε: «ο τίτλος είναι αυτός. Θα το αρχίσεις έτσι, θα το πας από εδώ, χτύπα και τον Ταδόπουλο, μου κάνει νερά και θα τελειώσεις με αυτή τη φράση. Και φέρτο να το δω». Και εγώ το έκανα. Όπως μου το έλεγε. Αυτός με πληρώνει. Αν με πλήρωνε άλλος, θα μου τα έλεγε άλλος.
Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα χρειαζόταν να γράψω για την κρίση στον Τύπο, εντάξει για τους «άλλους», αλλά στο σπίτι ΜΟΥ? Όταν κάποιος συνάδελφος είχε πρόβλημα, του έλεγα «Μην τον αφήνεις να σε εκμεταλλεύεται» αλλά το ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟ το άφηνα. Μέχρι που τα στοιχεία από «οριακά» όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι χρηματιστές άρχισαν να φέρουν αρνητικό πρόσημο. Και ήρθαν οι γκρίνιες. Οι σποραδικές απολύσεις. Οι «προσλήψεις» μπλοκάκηδων αλλά και εκπαιδευόμενων που με 200 ευρώ τα έκαναν όλα. Από λάντζα μέχρι δεκάωρες βάρδιες και τρίψιμο στα πόδια του διευθυντή. Για την ευκαιρία που τους δίνει να βρίσκονται στο μαγαζί γωνία. Να προσθέσουν στο βιογραφικό τους τον μεγάλο δημοσιογραφικό οργανισμό. Να κλέβουν κομμάτι, κομμάτι την ατζέντα μου, να μαθαίνουν λίγο-λίγο τη δουλειά. Και όταν ήρθε η ώρα για την πρόωρη συνταξιοδότησή μου, έμεινα έκπληκτος!
Ακόμη και τώρα όταν με παίρνουν από τα διπλανά μαγαζιά και μου λένε τα νεώτερα, μετατοπίζω την ευθύνη «Βάστα γερά. Εσείς θα δώσετε το παράδειγμα» λέω και σκύβω το κεφάλι στην επόμενη υποχώρηση. Του ζητάω ίσως και να χάσει τη δουλειά του για να κρατήσω εγώ τη δουλίτσα μου, ο λόγος που με έκανε «δούλο» του αφεντικού.
Τα «κεφάλια» των απέναντι μαγαζιών βγάζουν πύρρειους λόγους για την αξία της δημοσιογραφίας και τοποθετούνται πιο αριστερά και από τους αριστερούς! Έπαψα να τα βλέπω και να τα διαβάζω όμως αυτά. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι πρέπει να επανακατακτήσω την εμπιστοσύνη των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων που έχασα με όσα μου υπαγορεύονταν να γράψω. Γιατί τώρα μόνο μαζί με τους «άλλους» μπορώ να μείνω ζωντανός… Εγώ και το πληκτρολόγιό μου.
Υ.Γ. Η νίκη των εργαζομένων του «Βήματος» με την ανάκληση των απολύσεων από τον ΔΟΛ ήρθε μετά τη μεγαλοψυχία των διοικητικών, ηχοληπτών και δημοσιογράφων του Βήμα fm να συνασπιστούν με τους δημοσιογράφους του «Βήματος», αν και οι τελευταίοι δεν ήταν εκεί στους αγώνες τους. Δεν πειράζει. Το ξυπνητήρι καθενός χτυπάει διαφορετική ώρα. Και τώρα ξυπνήσαμε. 1-0 (συνεχίζεται σε πολλά ημίχρονα).
Την κρίση την έβλεπα. Αλλά ρωτούσα «πώς να το πάω το κομμάτι;» και το αφεντικό μου έλεγε: «ο τίτλος είναι αυτός. Θα το αρχίσεις έτσι, θα το πας από εδώ, χτύπα και τον Ταδόπουλο, μου κάνει νερά και θα τελειώσεις με αυτή τη φράση. Και φέρτο να το δω». Και εγώ το έκανα. Όπως μου το έλεγε. Αυτός με πληρώνει. Αν με πλήρωνε άλλος, θα μου τα έλεγε άλλος.
Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα χρειαζόταν να γράψω για την κρίση στον Τύπο, εντάξει για τους «άλλους», αλλά στο σπίτι ΜΟΥ? Όταν κάποιος συνάδελφος είχε πρόβλημα, του έλεγα «Μην τον αφήνεις να σε εκμεταλλεύεται» αλλά το ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟ το άφηνα. Μέχρι που τα στοιχεία από «οριακά» όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι χρηματιστές άρχισαν να φέρουν αρνητικό πρόσημο. Και ήρθαν οι γκρίνιες. Οι σποραδικές απολύσεις. Οι «προσλήψεις» μπλοκάκηδων αλλά και εκπαιδευόμενων που με 200 ευρώ τα έκαναν όλα. Από λάντζα μέχρι δεκάωρες βάρδιες και τρίψιμο στα πόδια του διευθυντή. Για την ευκαιρία που τους δίνει να βρίσκονται στο μαγαζί γωνία. Να προσθέσουν στο βιογραφικό τους τον μεγάλο δημοσιογραφικό οργανισμό. Να κλέβουν κομμάτι, κομμάτι την ατζέντα μου, να μαθαίνουν λίγο-λίγο τη δουλειά. Και όταν ήρθε η ώρα για την πρόωρη συνταξιοδότησή μου, έμεινα έκπληκτος!
Ακόμη και τώρα όταν με παίρνουν από τα διπλανά μαγαζιά και μου λένε τα νεώτερα, μετατοπίζω την ευθύνη «Βάστα γερά. Εσείς θα δώσετε το παράδειγμα» λέω και σκύβω το κεφάλι στην επόμενη υποχώρηση. Του ζητάω ίσως και να χάσει τη δουλειά του για να κρατήσω εγώ τη δουλίτσα μου, ο λόγος που με έκανε «δούλο» του αφεντικού.
Τα «κεφάλια» των απέναντι μαγαζιών βγάζουν πύρρειους λόγους για την αξία της δημοσιογραφίας και τοποθετούνται πιο αριστερά και από τους αριστερούς! Έπαψα να τα βλέπω και να τα διαβάζω όμως αυτά. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι πρέπει να επανακατακτήσω την εμπιστοσύνη των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων που έχασα με όσα μου υπαγορεύονταν να γράψω. Γιατί τώρα μόνο μαζί με τους «άλλους» μπορώ να μείνω ζωντανός… Εγώ και το πληκτρολόγιό μου.
Υ.Γ. Η νίκη των εργαζομένων του «Βήματος» με την ανάκληση των απολύσεων από τον ΔΟΛ ήρθε μετά τη μεγαλοψυχία των διοικητικών, ηχοληπτών και δημοσιογράφων του Βήμα fm να συνασπιστούν με τους δημοσιογράφους του «Βήματος», αν και οι τελευταίοι δεν ήταν εκεί στους αγώνες τους. Δεν πειράζει. Το ξυπνητήρι καθενός χτυπάει διαφορετική ώρα. Και τώρα ξυπνήσαμε. 1-0 (συνεχίζεται σε πολλά ημίχρονα).