του Σωτήρη Μητραλέξη
Ενόσω η Βουλή δεν συνεδρίαζε, περίληψη προηγουμένων επεισοδίων: «παραιτείται» ο διοικητής των μυστικών υπηρεσιών της χώρας και ο ανηψιός επικεφαλής του γραφείου του Πρωθυπουργού, διότι η —έχουσα από την επ αύριο των εκλογών του 2019 τον πρωθυπουργό επί κεφαλής της—ΕΥΠ και, ή και με, τοPredator παρακολουθούσε νυν αρχηγό του τρίτου σε δύναμη κόμματος και δημοσιογράφο σε έρευνα για ζητήματα διαφθοράς. Αρχικά ο chief of staff ανηψιός παραιτείται γιατί είναι αφόρητη η τόση τοξικότητα στο δημόσιο λόγο, μετά μαθαίνουμε ότι παραιτείται διότι έτσι αναλαμβάνει ακέραιη την αντικειμενική πολιτική ευθύνη — η οποία εξαίφνης ανήκει στους διορισμένους υπό των εκλεγμένων και όχι στους εκλεγμένους. Ομοβροντία άρθρων-κόλαφος, που να μην τύχουν ούτε στον εχθρό σου, σε κορυφαία διεθνή ΜΜΕ: NewYorkTimes, WashingtonPost, LeFigaro, Libération, LeMonde, Guardian, Politico, FinancialTimes, Reuters, Bloomberg, DieWelt, DeutscheWelle, και ούτω καθεξής. Άλλοτε η κυβέρνηση επικαλείτο αυτά τα ΜΜΕ ως τεκμήρια της φυσικής πολιτικής ανωτερότητάς της έναντι των αντιπάλων της, σήμερα τα παρουσιάζει ως φυλλάδες-σουρωτήρια που τυπώνουν ό,τι κατεβάσει το μένος του κάθε αντικυβερνητικού στην Ελλάδα. Συνταγματολόγοι-πυλώνες μιας ευρύτερης συναίνεσης μητσοτακικής εξουσίας μέχρι πρότινος δακτυλοδεικτούν τις ανομίες του και, άλλοτε εμμέσως άλλοτε όχι, του ζητούν να παραιτηθεί. Αρχισυντάκτες φιλοκυβερνητικής ναυαρχίδας ενημέρωσης επισημαίνουν ότι, πώς να το κάνουμε, «οι άμεσες εκλογές είναι μια λύση». Η ίδια εφημερίδα-ναυαρχίδα τυπώνει στο κυριακάτικο φύλλο της (14-15/8) πως κατά τις πληροφορίες παρακολουθούνται «ακόμη 7-8 πολιτικοί» — μεταξύ άλλων ενδεχομένως κορυφαίοι νυν υπουργοί, λένε άλλοι. Το «Βήμα» σε κύριο άρθρο του αναφέρει τον Κυριάκο Μητσοτάκη μεταξύ των πρώην πρωθυπουργών και χρησιμοποιεί παρελθοντικό χρόνο που συνηθίζεται σε απογοητευμένες νεκρολογίες: «έδειχνε πρόσωπο με πεποιθήσεις και δυνατότητες». Κάθε προοπτική μετεκλογικής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχει εμφανώς τελευτήσει, τουλάχιστον με Μητσοτάκη επικεφαλής της ΝΔ. Κάθε ον με εγκεφαλικές συνάψεις αντιλαμβάνεται πως η κυβέρνηση αντιμετωπίζει οξύ πρόβλημα επιβίωσης.
Κάθε ον; Όχι! Διότι, στις 26 Αυγούστου, στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, ο πρωθυπουργός εμφανίζεται ως κατήγορος, όχι ως κατηγορούμενος. Ως τιμητής, όχι ως εγκαλούμενος. Συναιρώντας τα μεταξύ τους αντίθετα: και αποφάσισε να υπαγάγει την ΕΥΠ υπό τον έλεγχό του αμέσως μετά τις εκλογές του 2019, και δεν φέρει καμία ευθύνη, αφού δεν μπορεί να γνωρίζει ποιοι παρακολουθούνται. Ταυτόχρονα ήταν λάθος η παρακολούθηση ενός ευρωβουλευτή και (υποψηφίου, τότε) πολιτικού αρχηγού, ταυτόχρονα κανένας δεν είναι υπεράνω των δυνητικών παρακολουθήσεων, ούτε οι εκλεγμένοι, αφού η «κυβερνητική ερμηνεία του Συντάγματος» είναι άλλη αυτής των συνταγματολόγων που δεν τυγχάνουν σήμερα Υπουργοί Επικρατείας. Φυσικά και είναι επιβεβλημένη η παρακολούθηση του κυριολεκτικά οποιουδήποτε αν συντρέχουν λόγοι εθνικής ασφαλείας. Ποιοι είναι οι λόγοι εθνικής ασφαλείας στην περίπτωση Ανδρουλάκη και Κουκάκη; Δεν μπορείτε να τους μάθετε, υπάρχουν αλλά είναι από χωριό. Θα ήταν η Αρμενία και η Ουκρανία, πολύ βολικό, αλλά μας πήραν χαμπάρι οι ίδιες τι σανό πουλάμε στο κοινό μας και μας έκραξαν δια της θεσμικής οδού και δημοσίως. Άλλωστε «σκοτεινές δυνάμεις επιβουλεύονται» κλπ. κλπ. κλπ. κλπ., όπως λένε οι φιλελεύθεροι θεσμικοί κοσμοπολίτες που ευτυχώς μας έσωσαν από λαϊκιστές και συνωμοσιολόγους.
Το ζήτημα είναι πως υπάρχουν κάποια φυσικά όρια στο με πόση παρρησία μπορείς να τερατογραφείς ως κατήγορος την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, όταν σε πιάνουν με τη γίδα στην πλάτη. Να ομνύεις στην υπευθυνότητα, αλλά να λες ότι δεν είχες ιδέα• να σημειώνεις πως έγινε λάθος, αλλά ότι στο τέλος έχεις δίκιο. Να βλέπεις ατέλειωτη σειρά ευρύτερων πυλώνων της εξουσίας σου να αποστασιοποιούνται ξεκάθαρα ή και να σε καταγγέλλουν ευθέως, αλλά να θεωρείς ότι αυτό δε θα σου δημιουργήσει πρόβλημα. Το ζήτημα είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πολιτικά νεκρός, αλλά ο ίδιος δεν το βλέπει.
Διότι, αν μη τι άλλο, σκεφτείτε για μια στιγμή —άπαγε της βλασφημίας— να ήσασταν κομματικό στέλεχος της ΝΔ: υπουργικού μεγέθους, μικρό, μεσαίο, οτιδήποτε. Μετά από μήνες εκθετικά αυξανόμενης ακρίβειας στα πάντα, θα κατέβετε, οψέποτε, στις εκλογές για να κάνετε τι ακριβώς; Με ποια προοπτική; Η αυτοδυναμία αποκλείεται πανθομολογουμένως και εξ ορισμού, η συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αποκλείεται όσο δερβεναγεί ο Μητσοτάκης, οπότε τι; Τι κάνουμε, με ποιον ορίζοντα κατεβαίνουμε; Και, επειδή το πρόβλημα έχει όνομα και λέγεται Μητσοτάκης, Whatshallwedowiththedrunkensailor?(Οι υπόλοιποι στίχοι του τραγουδιού καταθέτουν σειρά στοχευμένων, εφαρμόσιμων προτάσεων για τις οψέποτε επερχόμενες εσωκομματικές ανακατατάξεις).
Εξ ου και η υπερασπιστική γραμμή της Νέας Δημοκρατίας, τόσο η επίσημη όσο και η ακόμα πιο χυδαία που εξέρχεται από φίλια μέσα και socialmedia, καταδεικνύει βέβαιο βέρτιγκο. Το κοινό που είναι διατεθειμένο να μασήσει τόσο χαμηλού επιπέδου προπαγάνδα πάντοτε θα υπάρχει, αλλά ήδη σμικρύνεται ολοένα και περισσότερο. Μια λεπτομέρεια που όμως δίνει τον τόνο: μέσα στα πολλά, είναι χαρακτηριστική η ζαλάδα του πρωθυπουργού στη δευτερολογία του. Αφ’ ότου περίμενε από τον Γιάνη Βαρουφάκη κάποια πάσα ώστε να πει «ορίστε, κι ο Τσίπρας τα ίδια έκανε!», έλαβε ατυχώς το Varoufakistreatment, σχετικά με τα «δικά σας προσωπικά εγκλήματα κύριε Μητσοτάκη. Δεν πήρε ο Τσίπρας την ΕΥΠ υπό τον έλεγχό του αμέσως μετά την εκλογική του νίκη. Δεν διόρισε ο Τσίπρας επικεφαλής της ΕΥΠ σεκιουριτά χωρίς καν τυπικά προσόντα, κόβοντας και ράβοντας τον νόμο ώστε να το πετύχει. Δεν διόρισε ο Τσίπρας τον ανιψιό του να επιβλέπει στο Μαξίμου τις παρακολουθήσεις, Δεν πιάστηκε η ΕΥΠ του Τσίπρα να παρακολουθεί δημοσιογράφους και Πρόεδρο ΚΟ. Δεν δήλωσε βλαξ ο Τσίπρας, ότι δήθεν δεν ήξερε, μετά την αποκάλυψη της αλήθειας. Δεν στράφηκε εναντίον του Τύπου ως ένας Έλλην Ερντογάν για να ξεπλύνει την ντροπή του. Εσείς τα κάνατε όλα αυτά κε Μητσοτάκη. Για αυτό τελειώσατε. Κι αν δεν το έχετε ακόμα καταλάβει, θα το καταλάβετε.» Επανερχόμενος στο βήμα για δευτερολογία, ο πρωθυπουργός ξεκίνησε με το εξής αμίμητο: αναφέρθηκε σε «αυτήν την απόλυτη φαιδρή τραγικότητα (sic)που αποτελούσε Υπουργό Οικονομικών της Ελληνικής Κυβέρνησης» και αμέσως μετά κατήγγειλε «φράσεις και λέξεις οι οποίες είναι βαθύτατα προσβλητικές και οι οποίες σε οποιαδήποτε άλλη συναναστροφή θα ήταν και μηνύσιμες και αγώγιμες» — παραδείγματος χάριν «απόλυτη φαιδρή τραγικότητα», λέμε τώρα. Όλα αυτά τα μητσοτακικά και πρωθυπουργικά, μαζί με την υπερασπιστική γραμμή των στρατιών τρολλς στα socialmedia, δεν είναι συμπτώματα εγκεφαλικού επεισοδίου, δεν αποτελούν απλώς την υλοποίηση κακών επικοινωνιακών συμβουλών, δεν είναι στρατηγική ή τακτική: δηλώνουν απόλυτη απώλεια ελέγχου, απέλπιδα προσπάθεια να φανεί ως στέρεος και αγέρωχος, κατήγορος και εγκαλών, ως νεφεληγερέτης Ζευς, ένας πρωθυπουργεύων πολιτικός που έφτασε κάπως νωρίς η άτεγκτη ημερομηνία λήξης του.
Αν μη τι άλλο, δεν υπάρχει ίχνος ντροπής. Κάτι το οποίο μας προετοιμάζει για μια πτώση πολύ πιο εξευτελιστική και ταπεινωτική από αυτήν που θα ήταν εφικτή εάν ο Πρωθυπουργός δεν παραδιδόταν αμαχητί στον παραληρηματικό ναρκισσισμό του, όπως τον διαπιστώσαμε στη Βουλή.
Δεδομένου ότι η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων έλαβε χώρα την ημέρα του εσπερινού του Αγίου Φανουρίου, ίσως θα είχε πολιτικό νόημα το να ψήσει μια φανουρόπιτα, να του φανερωθεί η ντροπή που εμφανώς έχει χάσει – εάν την είχε ποτέ. Θα ήταν πολιτικά προσοδοφόρο τόσο για το μέλλον της ΝΔ ως συνόλου όσο και για τις ισχνές πιθανότητες, όταν πέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, να μην πέσει μέσα στην πλήρη και γενική χλεύη που θα υποθήκευε για πάντα το αύριο της πολυμελούς πολιτικο επιχειρηματικής του οικογενείας. Το πανελλήνιο δεν χρειάζεται αντίστοιχα ευλογημένα αρτοσκευάσματα: η ντροπή «Κυριάκος Μητσοτάκης» έχει πλέον φανερωθεί σε όλους.
Από την άλλη, όσες φανουρόπιτες κι αν ψήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης, είναι αδύνατον να φανερωθεί στη Βουλή ο λόγος παρακολούθησής του. Διότι, για να είναι «νόμιμη» η «επισύνδεση» και όχι δημόσια παραδοχή σκανδάλου που καθιστά το originalWatergateμάλλον υδαρές, ο λόγος πρέπει να αφορά με καίριο τρόπο την εθνική ασφάλεια — όχι, επί παραδείγματι, το να μάθει ο επιτελικός άρχων το τι εναλλακτικά σχέδια συζητάει ο Νίκος Ανδρουλάκης με τους ολιγάρχες του, ή το να πληροφορηθούν «από μέσα» οι τότε συνυποψήφιοί του για την ηγεσία του πασοκικούbrandγια το πώς πάει η κούρσα διαδοχής. Κι αφού τέτοιοι «λόγοι/κίνδυνοι εθνικής ασφαλείας» δεν υπάρχουν, είναι προφανώς αδύνατον και να φανερωθούν. Τέτοια θαύματα ούτε Άγιοι δεν μπορούν να τα κάνουν.
ΥΓ: Κάποτε, ίσως, μάθουμε ποιοι και γιατί δολοφόνησαν τον δημοσιογράφο Καραϊβάζ. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Ο Σωτήρης Μητραλέξης είναι συνδιευθυντής του mέta (www.metacpc.org), του Κέντρου Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού του ΜέΡΑ25