Τα νομικά ζητήματα που πλήττουν τα συνταγματικά δικαιώματα όλων μας και που έγιναν φανερά κατά την περίοδο της απεργίας πείνας του, υπενθυμίζει με ανακοίνωσή του το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα. Κι αυτό γιατί έγινε φανερό, όπως αναφέρεται, «ότι ένα δικαστικό όργανο είναι πολύ δύσκολο να αντιπαρατεθεί σε αποφάσεις της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, όταν μάλιστα αυτές παίρνουν.. χαρακτήρα βεντέτας, και όταν ανάγονται σε κεντρικά επίδικα της πολιτικής σύγκρουση». Υπενθυμίζεται, δε, πόσα κατόρθωσε τότε το αλληλέγγυο κίνημα.
Παράλληλα, γνωστοποιείται η κατάσταση της υγείας του Δημήτρη Κουφοντίνα, ο οποίος βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της ανάταξης, και δεν είναι σαφές αν θα μπορέσει να επανέλθει πλήρως.
Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:
«Κλείνουν δύο μήνες απ’ όταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας διέκοψε την πέμπτη απεργίας πείνας, έπειτα από 66 μέρες, τις 26 από τις οποίες διένυσε νοσηλευόμενος στην Μονάδα Εντατικής του Νοσοκομείου Λαμίας. Αφού παρέμεινε στο Νοσοκομείο της Λαμίας επί 26 ακόμη ημέρες, από τις 9 Απριλίου, μεταφέρθηκε στις φυλακές Δομοκού, παρά τις συστάσεις γιατρών –και ιδιαίτερα των νευρολόγων– για μεταφορά του σε κέντρο αποκατάστασης, προκειμένου να υποβληθεί στην ειδική αγωγή ανάταξης που είναι αναγκαία για την περίπτωσή του.
Σήμερα βρίσκεται σε θάλαμο νοσηλείας της φυλακής, ειδικά διαμορφωμένο για την περίπτωση του, κινείται με καροτσάκι, και με την βοήθεια φυσιοθεραπευτή, που τον επισκέπτεται στη φυλακή δυο φορές την εβδομάδα επιχειρεί να ανακτήσει τις μυϊκές λειτουργίες , ενώ παραμένει ακόμη άγνωστο σε ποιο βαθμό θα μπορεί να αποκατασταθεί η φυσική του κατάσταση και η υγεία του σε ανάλογα με τα πριν την απεργία επίπεδα.
Δύο μήνες μετά, ο Δημήτρης Κουφοντίνας ευχαριστεί ξανά όλους και όλες εκείνες που στάθηκαν αλληλέγγυοι/ες στον αγώνα του, με κάθε τρόπο. Αλλά και όλους και όλες εκείνες που, χωρίς να είναι αλληλέγγυοι/ες, είχαν το θάρρος να υπερασπιστούν το δίκαιο των αιτημάτων του – να εναντιωθούν στην καταπάτηση διατάξεων και αρχών δικαίου, υπογράφοντας συλλογικές ή προσωπικές δηλώσεις και αψηφώντας την πολεμική στην οποία εκτέθηκαν άδικα, με τρόπο πρωτοφανή για τα δεδομένα της πολιτικής ζωής.
Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα δεν αφορούσε μόνον τον κρατούμενο απεργό: αντίθετα, άνοιγε ένα πολιτικό κεφάλαιο, αναδεικνύοντας και πάλι τις φυλακές ως τόπο εκτός νόμου και εκτός δικαίου, όπου οι κρατούμενοι παραμένουν εκτεθειμένοι στη βία και τον αυταρχισμό μικρών και μεγάλων συμφερόντων, μικρών και μικρονόων εκτελεστών των εντολών μιας χολερικής εξουσίας. Επί 66 ημέρες, η ελληνική κοινωνία παρακολούθησε το μένος όσων, υπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες, χρησιμοποιούν τις φυλακές και τους έγκλειστους για την ικανοποίηση πολιτικών και ατομικών προσδοκιών, μνησικακιών, ιδιοτελειών.
Η δικαστική διαδικασία, που στήριξαν εθελοντικά νομικοί με διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές, ανέδειξε αυτό που οι ίδιοι οι συνήγοροι επισήμαιναν από την αρχή: ότι ένα δικαστικό όργανο είναι πολύ δύσκολο να αντιπαρατεθεί σε αποφάσεις της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, όταν μάλιστα αυτές παίρνουν, όπως εδώ, χαρακτήρα βεντέτας, και όταν ανάγονται σε κεντρικά επίδικα της πολιτικής σύγκρουσης:
* Το αρμόδιο κατά το νόμο Δικαστικό Συμβούλιο της Λαμίας, που κλήθηκε να δώσει απάντηση, κήρυξε εαυτό αναρμόδιο να αποφασίσει επί των παραβιάσεων σε βάρος του κρατουμένου απεργού, κρίνοντας αρμόδια τα διοικητικά δικαστήρια.
* Το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της χώρας, το Συμβούλιο της Επικρατείας, αποφάσισε επίσης ότι είναι αναρμόδιο να αποφανθεί επί ενός ζητήματος που, κατά την κρίση του, ανήκε στη δικαιοδοσία του Δικαστικού Συμβουλίου της Λαμίας.
* Η δε Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, προς την οποία οι συνήγοροι απηύθυναν αίτημα για την άσκηση αναίρεσης, δεν διανοήθηκε καν μια τέτοια κίνηση.
Επιβεβαιώθηκε, λοιπόν, ότι, υπό το καθεστώς αυτής της κυβέρνησης, καμιά αρχή δεν μπορεί να ελέγξει την αυθαιρεσία και τις παρανομίες της γενικής γραμματέως Αντεγκληματικής Πολιτικής και των προϊσταμένων της.
Το δίκαιο δεν υπερίσχυσε της πολιτικής εκδικητικής μανίας: ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν δικαιώθηκε από τη δικαστική εξουσία. Δικαιώθηκε, όμως, στους δρόμους της αλληλεγγύης. Και αυτό είναι το σημαντικό κεφάλαιο που μένει από αυτή την ιστορική απεργία πείνας – έναν αγώνα αλήθειας, απέναντι σε μια κυβέρνηση εθισμένη στη «μετά-αλήθεια»: έναν αγώνα με μέσο τη ζωή του απεργού.
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, 14 Μαΐου 2021»