Το ΖΗΝ εμφανίζεται σαν κομήτης μέσα στην πολιτική ύλη του ThePressProject, σημαίνοντας έναν ιδιόμορφο συναγερμό αντιεπικαιρικότητας – έστω και χωρίς να λείπουν οι επικαιρικές πινελιές, ακόμη και με κάποια απόσταση.
Σε αυτό το τεύχος φιλοξενείται λοιπόν ένα σημείωμα του ποιητή και εικαστικού Γιώργου Χαβουτσά, όπου με αφορμή την επανέκδοση της ποιητικής συλλογής του εξηγεί πώς αποφάσισε να γράψει για τη ρωσική Πετρούπολη, τον καιρό που μετέφραζε το “Ταξίδι στην Αρμενία” του Μαντελστάμ, σε ένα ελληνικό εξοχικό. Την ώρα που είναι πάρα πολύ δύσκολο να πάρει το μυαλό του κανείς από τις εικόνες της Μόριας, ας διαβάσουμε αυτόν τον ποιητή που σε ένα εξοχικό σπίτι στο Αλεποχώρι γράφει μια ποιητική συλλογή για την Πετρούπολη, ως αλληγορία μιας λοξής κίνησης απομάκρυνσης από τον κόσμο, προκειμένου να ξανααγαπήσουμε τον κόσμο.
Ο Φώτης Τερζάκης επεμβαίνει σε έναν εξόχως επικαιρικό διάλογο για τη σχέση επιστήμης και πολιτικής, με εργαλεία που μεταφέρουν τη συζήτηση στον πυρήνα του προβλήματος, αντί για την περιπτωσιολογία.
Ο Διονύσιος Σκλήρης επιμένει να γράφει για τον Λίβανο, με ένα πείσμα που δείχνει ότι μάλλον αυτά τα κείμενα αποτελούν προδημοσιεύσεις ενός βιβλίου, ίσως χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ότι το γράφει.
Η Λαμπρινή Θωμά μάς γυρίζει σε μια μακρινή απεργία καλλιτεχνών στην αρχαία Ρώμη, μιλώντας για τα αγαπημένα της θέματα, που είναι η φτώχεια και η ομορφιά.
Η Δανάη Καρυδάκη γράφει στο δοκιμιακό μεταίχμιο μεταξύ πολεμικής και λογοτεχνίας, λοιπόν επιστρατεύει την αλληγορία του ταπεινού αγγουριού και την ψυχανάλυση για να μιλήσει για την επιθυμία.
Ο Κωνσταντίνος Πουλής ασχολείται με τους πλούσιους και τους φτωχούς τον καιρό της πανδημίας, και μελετά τι συμβαίνει όταν ο βασιλιάς και ο ζητιάνος κινδυνεύουν ή προσβάλλονται από τον ίδιο ιό.
Κάντε κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε το περιοδικό: