Ο Ολαφ Λίκε, ο κάπως σωματώδης διευθύνων σύμβουλος της Ένωσης Ξενοδόχων και Εστιατόρων του Βρανδεμβούργου στα ανατολικά της Γερμανίας, διηγείται εν συντομία την «Ιστορία του Γκρούντχαιντε», για να απεικονίσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος του.
Στο Γκρούντχαιντε, λίγο έξω από το Βερολίνο, υπάρχει ένα ξενοδοχείο με το όνομα «Σεγκάρτεν». Μια μέρα, ο ιδιοκτήτης παρέλαβε ένα αίτημα από ένα «συνεταιρισμό κρασιού», που ενδιαφερόταν να νοικιάσει τον χώρο για το συνέδριό του τον Ιανουάριο του 2012. Ο ξενοδόχος ενθουσιάστηκε, γιατί το χειμώνα συνήθως δεν έχει δουλειά. Όταν ήρθαν οι συμπαθέστατοι άνδρες του συνεταιρισμού- περίπου εκατό άτομα εμφανίστηκαν στο ξενοδοχείο στα μέσα του Γενάρη- υπήρχε κάτι παράξενο στην όλη ιστορία: συνοδεύονταν από αστυνομικά φορτηγάκια. Ακόμα πιο περίεργο ήταν το ότι κανείς τους δεν μιλούσε για κρασί και ότι όλες οι συζητήσεις ήταν για τα πολιτικά.
Απ’ ότι αποδείχτηκε, οι συμπαθέστατοι αυτοί άνδρες ήταν μέλη του ακροδεξιού Εθνικοδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (NPD). Η όλη κατάσταση ήταν υπερβολικά δυσάρεστη για τον ξενοδόχο, ο οποίος ξαφνικά, βρέθηκε με εκατό Νεοναζί μέσα στο ξενοδοχείο του. Τι να κάνει? Να τους πετάξει όλους έξω? Αν έκανε κάτι τέτοιο, κατά πάσα πιθανότητα θα του έκαναν μήνυση.
Οπότε δεν έκανε τίποτα, και η κρατική ένωση Σαξόνων του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας έκανε κανονικά την δεξίωση για την υποδοχή του νέου έτους στο ξενοδοχείο «Σεγκάρτεν». Το περιστατικό προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στο Γκρούντχαιντε, και όταν όλα τελείωσαν, το ερώτημα στο μυαλό όλων ήταν, πώς να αποφευχθούν τέτοιου είδους περιστατικά στο μέλλον. Με άλλα λόγια: Πώς ένα ξενοδοχείο ή εστιατόριο στο Βρανδεμβούργο μπορεί να μείνει «άνευ- Ναζί»;
Πώς να αναγνωρίσετε τους Ακροδεξιούς.
Ο Ολαφ Λίκε, ο άνδρας από την ένωση ξενοδόχων, χτυπά απαλά με το χέρι του ένα φυλλάδιο πάνω στο τραπεζάκι μπροστά του. «Όλοι οι ξενοδόχοι και οι εστιάτορες θα παραλάβουν τώρα αυτές τις οδηγίες», είπε. Η Μαρτίνα Μίντς, η Υπουργός Παιδείας, κάθεται δίπλα του. «Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να εξυπηρετεί ακροδεξιούς», λέει η Μίντς.
Όμως για να αποφύγει κανείς να τους εξυπηρετήσει, θα πρέπει πρώτα να μπορεί να τους αναγνωρίσει. Την απάντηση έρχεται να προσφέρει το φυλλάδιο που παρουσιάζουν ο Λίκε και η Μίντς στην Καγκελαρία του Πότσνταμ. Ονομάζεται «Πώς να μην ξεγελαστείτε από τους Ακροδεξιούς- Ένας οδηγός για τους κλάδους εστίασης και εστιατορίων.»
Στις σελίδες 6 και 7, υπάρχει μια λίστα με σύμβολα- ορισμένα πιο δυσνόητα από άλλα- που βοηθούν τους χρήστες να αναγνωρίζουν τους Νεοναζί πιο αποτελεσματικά. Για παράδειγμα, το Τρίγωνο Gau. Ήταν ένα μαύρο, τριγωνικό, ραφτό έμβλημα που χρησιμοποιούνταν την εποχή των Ναζί, για να ξεχωρίζει αυτός που το φοράει ως μέλος μιας συγκεκριμένης υποομάδας ενός κόμματος. Αυτά το διακριτικά είχαν απαγορευτεί στην Γερμανία από το 2002. Άλλα τέτοια σύμβολα είναι ο «μαύρος ήλιος», η «τρισκελίς» , η «αρνητική» και η «ανεστραμμένη» σβάστικα.
Ξαφνικά, οι ξενοδόχοι του Βρανδεμβούργου έχουν πολλά να μάθουν. Μαζί με τα μαθήματα λογιστικής και υγιεινής, πρέπει να μάθουν απέξω και ανακατωτά το αρχαίο ρουνικό αλφάβητο και άλλα γερμανικά σύμβολα. Οι «επίσημες αργίες» της ακροδεξιάς κοινότητας περιγράφονται στην σελίδα 11. Σύμφωνα με την λίστα, τυχόν κρατήσεις για τις 18 Ιανουάριου θα πρέπει να τους υποψιάζουν, καθώς τότε οι Νεοναζί γιορτάζουν την «ίδρυση του Γερμανικού Ράιχ, στις 18 Ιανουαρίου το 1871.» Μια άλλη «ύποπτη» ημέρα είναι η 15η Φεβρουαρίου, διότι σηματοδότησε την «έναρξη των βομβαρδισμών στο Κότμπους (πόλη του Βρανδεμβούργου) από τους Συμμάχους. Είναι ακόμη και η 24η Σεπτεμβρίου, η «επέτειος του θανάτου του Ιαν Στούαρτ Ντόναλντσον, ιδρυτή του Αίμα και Τιμή.»
Είναι αναπόφευκτο λοιπόν να μην μπει κανείς στα άδυτα του ναζισμού. Εξάλλου, στους Νεοναζί δεν συνηθίζεται να είναι εμφανής η πολιτική τους ταυτότητα. Δεν πρόκειται να παρουσιαστούν στην ρεσεψιόν λέγοντας «Χάιλ Χίτλερ, οι φίλοι μου και εγώ θα θέλαμε δυο δωμάτια μη καπνιζόντων, στο όνομα του Γερμανικού λαού, του Ράιχ και του Φύρερ!» Ακόμα και αν κάτι τέτοιο διευκόλυνε τα πράγματα.
«Δεν είναι τόσο απλό»
Ο Λίκε, ο διευθυντής της ένωσης ξενοδόχων, αναφέρει «ανθρώπους- βιτρίνα» που κάνουν τις κρατήσεις. Πρόκειται για ακροδεξιές οργανώσεις με ουδέτερες ονομασίες όπως «Σύλλογος Ιστορίας και Πολιτισμού». Όμως, πάνω από όλα, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο το νομικό πλαίσιο. Επιτρέπεται ένας ξενοδόχος να πετάξει έξω ακροδεξιούς επισκέπτες; Ή ακόμα να τους απαγορεύσει εξ’ αρχής την είσοδο;
«Δεν είναι τόσο απλό», λέει ο Λίκε.
Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο δημιούργησε νομικό προηγούμενο με την απόφαση που εξέδωσε τον Μάρτιο. Ο πρώην ηγέτης του Εθνικοδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, Ούντο Φόιγκτ, είχε κλείσει δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο ελπίζοντας να περάσει εκεί μερικές μέρες χαλάρωσης. Προτού όμως καν φτάσει στο ξενοδοχείο, ενημερώθηκε ότι του είχε απαγορευτεί η είσοδος στις εγκαταστάσεις. Είναι νόμιμο κάτι τέτοιο;
Στην απόφασή του, το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο υποστήριξε ότι επιτρέπεται στους ξενοδόχους να απορρίπτουν τους ακροδεξιούς πελάτες εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Όμως ένας ξενοδόχος είναι υποχρεωμένος να τηρήσει μια κράτηση εφόσον έχει επιβεβαιωθεί, με εξαίρεση έκτακτες περιπτώσεις , όπως το να δημιουργήσουν οι πελάτες προβλήματα ή να εμπλακούν σε αναταραχές. Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο στην περίπτωση του Φόιγκτ, του πρώην ηγέτη του Εθνικοδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας .«Το πολιτικό σθένος είναι απαραίτητο», λέει η Υπουργός Παιδείας Μίντς. «Πρέπει κανείς να παίρνει θέση» λέει ο Λίκε, ξύνοντας το κεφάλι του.
Ο οδηγός προσφέρει επίσης πολλές προτάσεις διατύπωσης για συμβόλαια και ακυρωτικές ρήτρες. Στο τέλος όμως, έχει κανείς την εντύπωση ότι οι ξενοδόχοι είναι λίγο-πολύ αφημένοι στην μοίρα τους με μοναδικό όπλο το θάρρος της γνώμης τους.
Το Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα είναι νόμιμο κόμμα. Η αστυνομία προστατεύει τις ακροδεξιές διαδηλώσεις. Δυστυχώς, δεν μπορεί να κριθεί παράνομο για πολλούς και διάφορους λόγους, λένε Γερμανοί πολιτικοί. Ως αποτέλεσμα, πολλά στελέχη του κατέχουν θέσεις στα κοινοβούλια της Γερμανίας. Παρόλα αυτά, οι ξενοδόχοι του Βρανδεμβούργου, λίγο- πολύ αυτοβούλως, αναμένεται να απαγορεύουν σε άτομα, όπως ο Ούντο Φόιγκτ, να χαλαρώνουν στις σάουνές τους, βασιζόμενοι μόνο στο προσωπικό τους πολιτικό θάρρος.
Καθώς μαζεύει τα πράγματά του, ο διευθυντής της ένωσης ξενοδόχων, Λίκε, λέει: «Ο οδηγός δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα».