Ας ξανασυστηθούμε (ή Σηκώνοντας σημαία)

του Θάνου Καμήλαλη

Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα αναγνωστών και συνδρομητών βέβαια που γνωρίζει εδώ και χρόνια το TPP, την ιστορία του, τις χαρές και τις επιτυχίες του, τις λύπες και τις αγωνίες του. Με μερικούς από εσάς έχουμε μοιραστεί πάρα πολλά, από πάρτι μέχρι μία κηδεία. Αυτό το κείμενο δεν είναι και πολύ για εσάς, επομένως το μόνο που μπορούμε να σας ζητήσουμε είναι να κοινοποιείτε τα κείμενα της καμπάνιας μας στα κοινωνικά μέσα και να μιλάτε για το TPP σε φίλους σας. Και να σας ευχαριστήσουμε για τη στήριξή σας, φυσικά.

Αυτό το κείμενο είναι περισσότερο για εσάς που μας γνωρίσατε πρόσφατα.

To ΤhePressProject ιδρύθηκε το 2010. Πρώτος στόχος ήταν να μεταφέρει στην Ελλάδα τη διεθνή συζήτηση γύρω από την οικονομική κρίση, την ώρα που όλα τα συστημικά ΜΜΕ στήριζαν με νύχια και με δόντια την επιβολή της μνημονιακής πολιτικής. Σταδιακά εξελίχθηκε σε ένα επαγγελματικό Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης, βασισμένο στο όραμα ενός ανθρώπου «που έλεγε πως γίνεται». Ο Κώστας Εφήμερος χρηματοδοτούσε από την παράλληλη εργασία του το μέσο, ενώ παράλληλα το TPP ζητούσε κάθε τόσο δωρεές από τους αναγνώστες του, προσπαθώντας να περάσει ένα απλό αλλά ζωτικής σημασίας μήνυμα: «Αν δεν πληρώσεις εσύ για την ενημέρωσή σου, τότε θα το κάνει κάποιος άλλος για σένα και δεν θα έχετε τα ίδια συμφέροντα».

Μέσα από αποκαλυπτικά θέματα, το κενό στην ελληνική ενημέρωση και άλματα όπως το 2013, με τη μετάδοση του σήματος της ΕΡΤ και την περίοδο της διαπραγμάτευσης του 2015, το TPP εξελίχθηκε σε ποιότητα, ποσότητα, απέκτησε διαδικτυακό ραδιόφωνο και ξεκίνησε τηλεοπτικές παραγωγές, με συνεντεύξεις και τη σατιρική εκπομπή «ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ». Το φθινόπωρο του 2015 έγινε το μεγάλο βήμα στην τακτική στήριξη από τους αναγνώστες, με το μοντέλο των 1101 και των μηνιαίων συνδρομών, ώστε το μέσο να έχει εξασφαλισμένο κάποιο τουλάχιστον μέρος των εσόδων του.

Όλα αυτά δεν έγιναν εύκολα. Καθώς τα μόνα έσοδα του TPP ήταν οι δωρεές των αναγνωστών του και σταδιακά, λόγω της κρίσης, ο Κώστας αδυνατούσε να καλύψει τα κενά, το μέσο βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού το 2016, πνιγμένο στα χρέη και τις οφειλές. Στο «Προτελευταίο κείμενο του TPP» ο Κώστας φώναξε ένα απεγνωσμένο «πού είστε» και οι αναγνώστες είπαν ένα βροντερό «εδώ». Δεκάδες χιλιάδες ευρώ μαζεύτηκαν σε μία εβδομάδα, βοηθώντας το μέσο να σταθεί προσωρινά στα πόδια του. Αλλά το μοντέλο δεν ήταν σταθερό, οι επιθέσεις δυσφήμησης του Εφήμερου συνεχίζονταν.

Στις 13 Ιουνίου 2017 ο Κώστας έφυγε. Πάλευε για χρόνια με προβλήματα στην καρδιά και το ήξερε ότι δεν έχει πολλή ζωή μπροστά του. Έκανε τα πάντα, δούλευε εξαντλητικές ώρες, αψηφώντας τον κίνδυνο και το πλήρωσε, φεύγοντας σίγουρα νωρίτερα από την ώρα του. Έδωσε τη ζωή του για το μέσο θυσιαζόμενος στα θεμέλιά του. Τον σκεφτόμαστε όλοι εδώ κάθε μέρα, σε κάθε απόφαση, σαν τον έβδομο της ομάδας. «Τι θα έκανε ο Κώστας;» είναι μια πολύ συχνή φράση σε ένα κτίριο στο Μεταξουργείο. Ξανά λοιπόν, στο χείλος του γκρεμού.

Οι περισσότεροι τότε, πολλοί με χαιρεκακία, θα πίστεψαν ότι το TPP θα κλείσει. Η έστω, ότι θα βουλιάζει αργά αργά, με εμάς μαζί. Όταν αναλάβαμε συλλογικά την διαχείριση του μέσου, παράλληλα με τα δημοσιογραφικά, δεν είχαμε ιδέα τι θα μας ξημερώσει. Θυμάμαι ακόμα το βράδυ που πετάχτηκα στον ύπνο μου καταλαβαίνοντας ότι δεν ξέρουμε καν τους κωδικούς για τον σέρβερ, η τη νύχτα που πάλευα να στήσω το νέο Paypal ώστε να δέχεται τις μηνιαίες δωρεές. Ή τις ημέρες που οι ακροατές του ραδιοφώνου μιλούσαν μόνοι τους στο τσατ, κρατώντας βάρδιες και περιμένοντας να ακούσουν κάποιο νέο.

Αλλά το βασικό είχε γίνει. Ο κόσμος ήταν πάλι εδώ

Έτσι, συνεχίσαμε, κολυμπήσαμε στα βαθιά. Συνεχίσαμε να βγάζουμε μεγάλα ρεπορτάζ και αναλύσεις, το ένθετο ηλεκτρονικό περιοδικό «ΖΗΝ», μάθαμε πού στο διάολο πάνε όλα αυτά τα καλώδια στο στούντιο για να κάνουμε την ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ μόνοι μας. Βάλαμε, με προσωπικό κόστος σε χρόνο, χρήμα και άγχος, σε τάξη τα οικονομικά μας, έχοντας την ειλικρίνεια να λέμε κάθε τόσο στους αναγνώστες μας ότι προς το παρόν, «δεν βγαίνουμε». Ζωγραφίζαμε τις σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου μας, πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων, όπως γράφει ο Λειβαδίτης και σκεφτόμασταν τον πρώτο μήνα μετά τον χαμό του Κώστα. Λίγους μήνες μετά, υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας και σε εσάς ότι «Η θα τον βρούμε τον δρόμο ή θα τον φτιάξουμε» (Aut viam inveniam aut faciam, η φράση του Αννίβα προσπαθώντας να διασχίσει τις Άλπεις). Γίνονται και τα δύο: Τον βρίσκουμε και τον φτιάχνουμε.

Πριν από έναν χρόνο περίπου το TPP έγινε κι επίσημα συνεργατικό. Για εμάς και για τους αναγνώστες μας ήταν άλλο ένα τεστ. Ζητήσαμε από τον κόσμο μας να αλλάξει λογαριασμούς στις συνδρομές του και να τις αυξήσει αν θέλει και μπορεί. Ενάμιση χρόνο σχεδόν μετά τον θάνατο του Κώστα τότε, ήταν η στιγμή για τους υποστηρικτές μας να κρίνουν, με μειωμένο τον συναισθηματισμό από την απώλεια, αν κάνουμε καλή δουλειά.

Ο κόσμος ήταν πάλι εδώ.

Αρχίσαμε λοιπόν να ανεβαίνουμε. Λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα, γράφοντας τουλάχιστον έναν συνδρομητή καθημερινά και παρά το γεγονός ότι συνεχίζουμε να έχουμε να κυνηγάμε τους αμελείς συνδρομητές, η πορεία είναι μόνιμα προς τα πάνω. Καλωσορίζουμε καθημερινά κόσμο που δηλώνει μέσω της πλατφόρμας ότι δεν είχε ποτέ μέχρι σήμερα στηρίξει το TPP και μάλιστα έχουμε πλέον φανατικούς αναγνώστες/ακροατές/τηλεθεατές που μας γνώρισαν το 2017-2018. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο ισχύει και για το 2019.

Δεν είναι μικρό πράγμα. Πείθουμε όλο και περισσότερους ότι το μοντέλο που εισήγαγε ο Κώστας στην Ελλάδα (και ακολουθούν όλο και περισσότερο διεθνή ΜΜΕ όπως ο Guardian και οι Νew York Times) γίνεται. Μάλιστα, το καταφέρνουμε αυτό χωρίς εντάσεις, χωρίς κλυδωνισμούς στο χρηματοδοτικό μας μοντέλο και χωρίς τον κίνδυνο να κλείσουμε. Κάθε 5ευρω που μπαίνει επιστρέφει πίσω στον αναγνώστη μέσω περισσότερης και καλύτερης ενημέρωσης από εμάς. Κάθε άνθρωπος που βάζει χρήματα σε κάτι που του προσφέρεται φαινομενικά τζάμπα καταλαβαίνει, πρώτα και πρωταρχικά, αυτό που λέμε. Ότι η ανεξάρτητη ενημέρωση πρέπει να πληρώνεται μόνο από τους αναγνώστες της.

Στα δύο χρόνια από τον θάνατο του Κώστα ανακοινώσαμε ότι επιτέλους, πατάμε στα πόδια μας. Επαναφέραμε το τηλεοπτικό μας πρόγραμμα την περίοδο των εκλογών, με συνεντεύξεις και ζωντανές μεταδόσεις τις ημέρες τις κάλπης.

Τώρα, ανακοινώνουμε στον κόσμο μας ότι θα κάνουμε παραπάνω.

Πέραν λοιπόν της περισσότερης τηλεόρασης, έχουμε ήδη ξεκινήσει τις νέες μας συνεργασίες στο ραδιόφωνο, ενώ παράλληλα από πέρσι, σε συνεργασία με το Μεταδεύτερο, έχουμε εξασφαλίσει την 24ωρη ραδιοφωνική ροή. Θα βγάλουμε Περιοδικό, κανονικό, έντυπο, διμηνιαίο, χωρίς έξτρα έξοδα και θα το στέλνουμε στους αναγνώστες μας που δίνουν από 10 ευρώ και πάνω τον μήνα, ψάχνοντας παράλληλα και δίκτυο διανομής. Φανταστείτε το σαν διπλό ΖΗΝ, με ένα ή δύο μεγάλα ρεπορτάζ παράλληλα.  Η ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ έχει ήδη γίνει πιο τακτική και παράλληλα και με μίνι επεισόδια. Οι αναγνώστες μας, τέλος, χρηματοδότησαν για δεύτερη φορά (η πρώτη το 2016) αποστολή του TPP στο εξωτερικό, με την Λαμπρινή Θωμά να ταξιδεύει στον Λίβανο.

Όλα αυτά θα γίνουν, γιατί είστε εδώ

Κι αν γίνετε περισσότεροι, έχουμε ήδη ανακοινώσει κομμάτια από το τι σχεδιάζουμε. Ολιγόλεπτο καθημερινό δελτίο ειδήσεων, περισσότερους συνεργάτες σε ροή και αρθρογραφία, και γενικά, ό,τι δρομολογείται ήδη σε ακόμα καλύτερη και μεγαλύτερη κλίμακα.

Ένας πολύ καλός φίλος λέει ότι με αυτά που κάνουμε «σηκώνουμε σημαία». Έχει δίκιο. Η ματωμένη μας σημαία κυματίζει όλο και ψηλότερα. Με κόπους, θυσίες, αγάπη, δάκρυα, δυστυχία, ευτυχία, όνειρα.

Και πού ξέρετε, μπορεί, με την στήριξή σας, να ξαναβρεθούμε σε μια τέτοια καμπάνια σε κάποιο διάστημα, για να λέμε πόσο απλά και όμορφα κύλησαν όλα και τα νέα μας σχέδια.

Η ανεξάρτητη ενημέρωση κοστίζει κι έχει και κόστος. Αλλά, την στιγμή που άλλοι «επενδύουν» εκατ. ευρώ και οι τράπεζες δίνουν εκατοντάδες χιλιάδες για να μην διαφημίζουν τίποτα, εμείς ζητάμε μονο λίγα ευρώ κάθε μήνα.

Υ.Γ Ένα από τα νέα βήματα του TPP είναι η προσωπική μου στήλη, «Αγγελιοφόρος», με ανάλυση θεμάτων της επικαιρότητας, σχόλια και μικρά ρεπορτάζ, τρεις με πέντε φορές τη βδομάδα. Η στήλη θα ξεκινήσει, για προσωπικούς λόγους, στις 7 Νοεμβρίου. Έτσι θα τηρώ περισσότερο και παράλληλα δύο όρκους.