Δήμιοι με βοηθό μία πανδημία

του Θάνου Καμήλαλη

Έχουν καταφέρει, μέσα σε έναν χρόνο, να τραφούν από τον φόβο και τον θάνατο για να καταπατήσουν ό,τι εχθρεύονται, ό,τι μισούν, ό,τι δεν εξυπηρετεί τους φίλους τους και απειλεί το μηδέν γύρω από το οποίο περιστρέφεται η δαπίτικη αριστεία τους.

Δημόσια Υγεία; Που είναι η Πρωτοβάθμια περίθαλψη, που είναι οι γιατροί που δεν θα τους καθιστούν περιφερόμενο θίασο από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, εξουθενωμένοι παλεύοντας με μία πρωτοφανή τον τελευταίο αιώνα κρίση της ανθρωπότητας; Τους γιατρούς τους ψάχνουν και τους βρίσκουν μόνο για καμία κλήση στην Ασφάλεια. Πού είναι τα δωρεάν μαζικά τεστ, στην κοινότητα, όχι σε όσους «ίσως έχουν συμπτώματα». Έλεγχος στους χώρους εργασίας; Ναι ρε, έγινε, με «σύσταση» στους εργοδοτες. Κάπως έτσι, τα στοιχεία και άνθρωποι που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή λένε ότι περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς πέθαναν εκτός ΜΕΘ. Εντατικές δεν υπήρχαν, έβγαιναν άρον άρον για να μπει κάποιος άλλος, μετά δεν υπήρχε Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας, αλλά ούτε και το κατάλληλο προσωπικό. Α, ναι, η Υγεία είναι και ψυχική:  «Καταλαβαίνουμε την κόπωσή σας» αλλά συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο μίας εξωφρενικά εξοργιστικής εγκληματικής αποτυχίας. Θα μπορούσαν να πουν επίσης και «όλα στο μυαλο είναι ξεχάστε το».

Παιδεία; Επίθεση στα δημόσια Πανεπιστήμια. Είσοδος της αστυνομίας γιατί «κανείς δεν τη θέλει», αλλά «έχουμε έναν ασθενή εδώ». Μας τα παν κι άλλοι αυτά. «Το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων είναι κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα». Η απάντηση είναι «τι είναι Σύνταγμα;». Δεκάδες εκατομμύρια στην ασφάλεια και τη φύλαξη, αντί για τη μόρφωση και τη γνώση. Η φύλαξη από τη γνώση εξάλλου είναι οι πιο μεγάλος στόχος, ο πιο κρυφός πόθος. Tα λέγανε και με τη ιστορία της «εθνικής συνείδησης».  Διαγραφές φοιτητών. Όσοι λιγότεροι, τόσο καλύτερα. Και μία πρωτοφασιστική απέχθεια για τους «διανοούμενους κουλτουριάρηδες», τους Πρυτάνεις και τους ακαδημαϊκούς, τους καθηγητές σε εγχώρια και διεθνής πανεπιστήμια, που είναι «μέρος του προβληματος».

Πίστη στην επιστήμη; Ναι καλά. Κάθε φορά που ένας ενσωματωμένος στην πολιτική εξουσία λοιμωξιολόγος βγάζει «έξυπνες ιδέες» να κυκλοφορούμε «μονά – ζυγά», ή σήμερα οι κριοί, αύριο οι ταύροι, σε μία κατάσταση όπου τίποτα σχετικό με την εργασία δεν απαγορεύεται ή δεν ελέγχεται, η πίστη των πολιτών στην επιστήμη δέχεται μία κλωτσια στα γεννητικά όργανα. Πήραν την ανάγκη να ακούμε και να εμπιστευόμαστε τους ειδικούς, την ανάγκη να μιλήσει η λογική και να περιοριστεί η άρνηση. Την μετέτρεψαν σε ένα τηλεπαράθυρο με έναν επιστήμονα χωρίς επιστημοσυνη να ρίχνει τα ταρώ για το αν θα κλείσουν τα κομμωτήρια και σε ένα μάδημα της μαργαρίτας για το πότε θα έρθουν τα εμβόλια.

Πολιτισμός – Ψυχαγωγία; Τι είναι αυτό; Σε τι μας χρειάζεται; Ο πολιτισμός φέρνει φως και σκέψη, εμείς δεν είμαστε σε κατάσταση να διαχειριστούμε κάτι τέτοιο. Τι να το κάνεις το φως όταν ο ζόφος που σε παγιδεύει βασιλεύει και βολεύει; Ένας ηθοποιός ποιεί τα ήθη, τα ήθη τους προκαλούν απέχθεια. Στην τελική, οι άνθρωποί του Πολιτισμού να βρούνε μία κανονική δουλειά να κάνουνε.Ο άλλος κάθεται και χορεύει αντί να δουλεύει ρε. Άκου εκεί. Γενικά στην ψυχαχωγία κάναμε κανονικό lockdown. Απαγορεύεται μέχρι νεοτέρας.

Οικονομία – Εργασία – Ασφάλιση; Όποιος μικρός δεν προσαρμόζεται πεθαίνει. Όποιος μεγάλος δεν μπορεί να προσαρμοστεί θα τον βοηθήσουμε εμείς. Η ιδιωτική, ιδιωτικοποιημένη μάλιστα Aegean είναι ο «εθνικός μας αερομεταφορέας». Τη στηρίζουμε γιατί και τα (ουσιαστικά) μονοπώλια έχουν τις δυσκολίες τους στην «ελεύθερη αγορά». Όταν η Eldorado υποσχέθηκε οτι θα κάνει «επένδυση» με συγκεκριμένους όρους, δεν γνωρίζαμε καν τον όρο «μνημόνια». Της αλλάζουν τη σύμβαση. Όποιος δεν μπορεί να παίξει στον καζινοκαπιταλισμό με τα λεφτά του ίδιου του καζίνο, είναι απλά ένα βάρος. Θα χάσει και μετά θα τον βρίζουμε κιόλας. Η Εργασία γιατί τυπικά είναι στο 8ωρο ακόμα; Τα δεκάωρα και βάλε των αρχών του 1900 δεν είναι μεταρρύθμιση; Η σύνταξη γιατί να είναι τόσο δεδομένη; Κι όσοι θέλουν να τζογάρουν με τις κρατήσεις από τον μισθό του εργαζόμενου τι θα απογίνουν;

Δημοκρατία; Την Παρασκευή ο Χαρδαλιάς ανακοίνωσε μέτρα για το Σάββατο και το Σάββατο τα μέτρα δεν βγήκαν σε ΦΕΚ. Η Επιτροπή Προστασίας Δημόσιας Υγείας δεν εισηγήθηκε ποτέ απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 3 ατόμων στο Πολυτεχνείο.Τα νομοσχέδια περνάνε με το δικαίωμα του συνέρχεσθαι στα χέρια του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. Νόμος είναι η βούληση του επιφανειακά ημίγυμνου, στην ουσία γυμνού, οικογενειακώ Δικαίω αυτοκράτορα. Ας μην τα λένε καν στις ενημερώσεις τα νέα αντίμετρα, να παρακολουθούμε περισσότερο το Instagram του επαγγελματία ανέμελου Ηγεμόνα μας, που μας φτύνει στα μούτρα μας. Τα ρούχα του τα υφαίνουν καθημερινά τα ΜΜΕ, πλένουν, πλέκουν, σιδερώνουν, μετά μακιγιάρουν και παρουσιάζουν. Με το αζημίωτο των συνεχών προκλητικών χρηματοδοτήσεων. Τα όρια των τεσσάρων εξουσιών διαπλέκονται και συχνά καταλήγουν μία. Παρανοϊκή και προσεκτικά μελετημένη ταυτόχρονα.

Έχουν αναλάβει να διαχειριστούν μία κρίση δημόσιας Υγείας και την έχουν μεγενθύνει ή  επεκτείνει σε οικονομική, κοινωνική, ψυχική, πολιτειακή. Έχουν εκμεταλλευτεί την πανδημία για να προωθήσουν την πιο ανελεύθερη και μισάνθρωπη ατζέντα των τελευταίων 45 χρόνων. Ο θάνατος και ο φόβος δεν είναι εχθροί τους, αλλά σύμμαχοι και συμπολεμιστές. Τους καλωσορίζουν και τους φιλεύουν σαν τον δήμιο πριν την εκτέλεση, με μία κοινωνία στο απόσπασμα, στην γκιλοτίνα, σαν έναν ιδιότυπο νεκροθάφτη ψυχών, σαν τον Ερμή – βαρκάρη που τις μεταφέρει σε ένα κενό.

Τη μία εβδομάδα παραδέχονται ότι η ευρωπαϊκά αποτυχημένη απαγόρευση κυκλοφορίας από το απόγευμα θα δημιουργήσει συνωστισμό. Την άλλη την εφαρμόζουν. Μετά βγάζουν 3 ανακοινώσεις για το αν θα μπορεί ο κόσμος να πάρει καφέ και φαγητό με take away. Aνίκανοι. Στο μεταξύ περνούν από τη Βουλή με απαράμιλλο θράσος και προσήλωση το σχέδιο για την Παιδεία. Ικανοί για όλα.

Με όλα αυτά να συμβαίνουν, με 11 μήνες πανδημίας, με ένα υποτιθέμενο lockdown, το lockdown στον ελεύθερο χρόνο και μόνο, μέσα σε lockdown, συνέχεια του προηγούμενου lockdown, δένεται ένας κόμπος. Απόγνωση, οργή, αγανάκτηση, νεύρα και απάθεια. Ένα «τι θα απογίνουμε;», ένα «θα τα καταφέρουμε;», κραυγές πίσω από κλειστές πόρτες και κλειστά στόματα.

Κάπου εδώ είναι το σημείο του «τι να κάνουμε». Δεν έχω ιδέα. Προφανώς δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, προφανώς η πανδημία θα είναι εδώ για αρκετό καιρό. Η κρατική ευθύνη που περιμέναμε από τον Μάρτιο δεν ήρθε ποτέ. Έμεινε η ατομική ευθύνη, που ό,τι και να λένε κυριάρχησε.

Και, μη γελάσετε, η λύση που μένει είναι η «ατομική ευθύνη». Αλλά όχι μόνο υγειονομικά.

Μία ατομική ευθύνη που δεν θα ξεχάσει κάθε παραλογισμό, κάθε χυδαιότητα, κάθε εγκληματική αδιαφορία που εκτοξεύεται εναντίον μας. Που θα θυμάται και θα κρατάει μέσα της κάθε θυσία που έχουμε κάνει, κάθε αγαπημένο μας πρόσωπο που δεν είδαμε, κάθε φορά που νιώσαμε ότι πνιγόμασταν ενώ ο «αυτοκράτορας» και οι αυλοκόλακες πόζαραν ανέμελοι και χαριεντιζόντουσαν μπροστά μας. Που θα κρατάει σαν φυλαχτό κάθε ψέμα που μας είπαν, κάθε ελευθερία που παραδώσαμε μπροστά στο κοινό καλό για να την τσαλαπατήσουν.

Μία ατομική ευθύνη που που θα θυμάται ότι ο άνθρωπος είναι μέρος μίας κοινωνίας και όχι ένα άτομο που κοιτάει μόνο την πάρτη του και τους κολλητούς του, σαν αυτούς. Που παρατηρεί αυτήν την κατάσταση και καταλαβαίνει, τι είναι η κοινωνία χωρίς ένα στιβαρό σύστημα Υγείας, τι είναι και πόσο χειρότερα θα μπορούσε να είναι με λιγότερη δημόσια Παιδεία και χρηματοδότηση της Έρευνας, με ευτελισμένη στα μάτια πολλών επιστήμη, με τεμαχισμένα δικαιώματα και ελευθερίες, με χωρίς όρια οικονομική ανασφάλεια, με ασυγκράτητη λύσσα για περιορισμό του ελεύθερου χρόνου και καταστολή, παράλληλα με προκλητική ασυδοσία και αδιαφορία για τις συνθήκες την ώρα της εργασίας.

Μια ατομική ευθύνη που θα πράττει έχοντας στο νου όλα τα παραπάνω μαζί, στοχευμένα, με προτάσεις και αιτήματα, έχοντας αντίληψη της κρισιμότητας της περιόδου όχι μόνο υγειονομικά,αλλά πολιτικά και ιστορικά. Δεν θέλουμε να πεθάνουμε, αλλά δεν θέλουμε και απλά να επιβιώνουμε μέσα στη βία, την ώρα που άλλοι παρτάρουν ρουφώντας τις ψυχές μας. Θέλουμε να διατηρούμε για όσο αντέχουμε, για εμάς, τους γύρω μας και τους επόμενους, το δικαίωμά μας να αναπνέουμε. Έστω και για ένα διάστημα κάτω από μία μάσκα. Θα αντέξουμε, θα τα καταφέρουμε και θα αναπνεύσουμε.