Του Γιώργου Μυζάλη
Η λίστα ατελείωτη, αλλά και αποτελεσματική: δεν έβρεξε τελικά χθες το βράδυ στο θέατρο Βράχων. Προς τέρψη και ικανοποίηση των πολλών θαρραλέων που ανηφόρησαν για να ακούσουν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τη Ματούλα Ζαμάνη και τη γνώριμη φαντεζί ορχήστρα που εντυπωσιάζει ακόμα.
Τη βραδιά άνοιξε η Εύα Ατματζίδου με δεξιοτεχνικά ορχηστρικά στην κιθάρα, αλλά και ένα δικό της τραγούδι, την ώρα που έπεφταν ακόμα μερικές ψιχάλες. Οι μουσικές της Ατματζίδου, φαίνεται, ξόρκισαν για τα καλά τη βροχή και άνοιξαν το δρόμο για την εμφάνιση του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Κι εκείνος, με τη βοήθεια των συνεργατών του, έκανε για ακόμα μία φορά αυτό που ξέρει να κάνει τόσο καλά: δημιούργησε ακόμα μια βραδιά που θα θυμόμαστε. Γιατί έτσι είναι ταlive του Παπακωνσταντίνου. Στη δική μου συνείδηση είναι ο ορισμός της συναυλίας.
Ταυτόχρονα διασκεδάζει, ψυχαγωγεί (κι ας ακούγεται κλισέ), ενημερώνει, αφυπνίζει, επιμορφώνει και αυτή είναι άλλη μια λίστα που μπορεί να συνεχιστεί με πολλά ακόμα ρήματα. Και εξηγούμαι: στους στίχους και τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου συναντιούνται ποιητές (Λόρκα, Παζ, κ.α.), αγωνιστές (Τσε, Βελουχιώτης, Φορτίνο Σαμάνο κ.α.), ξεχωριστές ιστορίες (βλ. Ουρά του αλόγου, Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ κ.α.) και λεξιλόγιο ιδιαίτερο. Όλα αυτά, μπορούν ταυτόχρονα να ξεσηκώνουν σε χορό εικοσάχρονα παιδιά και σαραντάροπενηντάρηδες μεσήλικες, ενδεχομένως όμως να τους οδηγούν και στους υπολογιστές τους την επόμενη μέρα για να αναζητήσουν ποιητές, αγωνιστές και ιστορίες. Και αυτό από μόνο του είναι καταπληκτικό.
Στους Βράχους είχε εμφανιστεί και στην αρχή του καλοκαιριού με το ίδιο σχήμα. Και αν δει κανείς το playlist, εκείνο σε σχέση με το χθεσινοβραδινό, θα εντοπίσει περισσότερες ομοιότητες, παρά διαφορές. Ωστόσο, οι δυο συναυλίες ήταν ταυτόχρονα ίδιες και διαφορετικές. Στην πρώτη καλωσορίζαμε την αγαπημένη εποχή και στη δεύτερη (τρεις και παραπάνω μήνες μετά) την αποχαιρετούσαμε. Την αποχαιρετούσαμε με τον καλύτερο τρόπο. Κι ας μου φάνηκαν εμένα όλοι οι συντελεστές λιγάκι κουρασμένοι ή μελαγχολικοί (ίσως και εξαιτίας του αποχαιρετισμού). Μελαγχολία και κούραση απουσίαζαν κάτω από τη σκηνή. Ο χορός και το μεθύσι, που κλιμακώνονταν για τρεις ώρες, έφτασαν να απογειωθούν και να μετουσιωθούν σε ένα διονυσιακό γλέντι με υπερβολικό και αναμενόμενο τρόπο (βλέπετε, η συναυλία του Ιουνίου είχε δημιουργήσει «προηγούμενο») στον Πεχλιβάνη, στο τέλος. Γιατί οι παραδόσεις είναι για να σπάνε, αλλά και για να διατηρούνται.
Υ.Γ. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δεν θα εμφανιστεί κάπου το χειμώνα, όπως μας είπε από σκηνής χθες βράδυ. Μια ακόμα ευκαιρία θα έχουν όσοι θέλουν να τον ακούσουν ζωντανά φέτος στις 3 Οκτωβρίου στον Άγιο Δημήτριο σε μια συναυλία χωρίς εισιτήριο.
Γιώργος Μυζάλης