Ρεπορτάζ: Γεωργία Κριεμπάρδη, Νεκταρία Ψαράκη

Αποστολή στις Βρυξέλλες 

Ο 25χρονος Χάμιντ Καλιλιζάντ, πρόσφυγας από το Αφγανιστάν, παραβρέθηκε στις Βρυξέλλες, στη διεθνή εκστρατεία για τους πρόσφυγες που καταδικάζονται συνοπτικά, χωρίς νομική υποστήριξη και συχνά χωρίς μετάφραση σε ποινές που φτάνουν τα 142 χρόνια φυλακή. Μ’ έναν λόγο που μας έκανε όλους να σηκωθούμε όρθιοι, να τον χειροκροτάμε και να τον ευχαριστούμε που υπάρχει, που επιδεικνύει τόση δύναμη, μας θύμισε τι σημαίνει να αγωνίζεσαι, να υψώνεις το κεφάλι κι όταν πέφτεις, να σηκώνεσαι, κι όταν σε σπρώχνουν, να μιλάς, να φωνάζεις για ανθρωπιά σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο.

Ο Χάμιντ, γιος δασκάλου από παιδί αγαπούσε τα γράμματα. Τέλειωσε το σχολείο και μπήκε στο Πανεπιστήμιο. Ο πόλεμος, όμως, τον ανάγκασε να φύγει. Μετά από μακρύ ταξίδι, έφτασε το 2017 στη Λέσβο. Ο Χάμιντ κυνηγήθηκε από τις αρχές με κατηγορία για αντίσταση κατά των αρχών, κατά αστυνομικών υπαλλήλων και σύσταση συμμορίας. Όλα αυτά μετά από έναν διαπληκτισμό μεταξύ των προσφύγων στο ΚΥΤ της Μόριας.

Βίωσε το δύσκολο ταξίδι της προσφυγιάς, της βάρκας που σε βγάζει υποτίθεται σε μια πιο ασφαλή στεριά. Βίωσε βασανιστήρια, φυλάκιση. Άντεξε κι είναι εδώ και βροντοφωνάζει την ιστορία του, να φτάσει παντού η πραγματικότητα που οι πρόσφυγες βιώνουν.

«Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Βασικά πρόκειται για την επιβίωσή μου, που ζητούσα ελευθερία και βασικά θεμελιώδη δικαιώματα. Ελπίζω το μήνυμά μου να φτάσει σε εσάς.

Ο Χάμιντ γεννήθηκε στο Αφγανιστάν, κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Ο Χάμιντ αποφοίτησε από το λύκειο κι έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο κι ενώ ήταν φοιτητής έγινε πιο έντονη η κατάσταση στη χώρα του κι ο κίνδυνος προχωρούσε προς την πόρτα του.

Η μεσαία τάξη διαλύθηκε.

Στενοί φίλοι τραυματίστηκαν από βόμβες.

Ο Χάμιντ άφησε όλους κι όσα αγαπούσε πίσω στον κατεστραμμένο τόπο γέννησής του αναζητώντας ένα ειρηνικό μέρος για να ζήσει, όπου θα μπορούσε να επωφεληθεί από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα να συνεχίσει τις σπουδές του και να αποκτήσει περισσότερες ικανότητες με σκοπό να ζήσει μία ασφαλή, φυσιολογική ζωή.

Έχετε σίγουρα ακούσει για το ταξίδι του Χάμιντ και άλλων εκατομμυρίων ανθρώπων σαν και εκείνον, που αφήνουν τις χώρες τους για να φτάσουν σε ασφαλή εδάφη. Και επίσης, είστε σίγουρα πλήρως ενημερωμένοι για τις “επιχειρήσεις” διακίνησης ανθρώπων τους κινδύνους και τις φρίκες που αντιμετωπίζουν οι οποίοι πρέπει να καταπολεμηθούν.

Οι άνθρωποι αναγκάζονται να μπουν σε λέμβους με άλλους 50 απελπισμένους συνανθρώπους τους.

Ο Χαμίντ ήταν μαζί τους. Υπήρξε μάρτυρας ενός διαφορετικού είδους φόβου και φρίκης.

Το τίμημα ενός παιδιού που κούρνιαζε στο στήθος της μητέρας του αναζητώντας ασφάλεια Τον πόνο ενός πατέρα που τα μάτια του πρόδιδαν ότι αισθάνεται αδύναμος, αβοήθητος, αλλά ελπίζει.

Όλοι οι ταξιδιώτες πάτησαν γη στη Λέσβο, τον Οκτώβριο του 2017. Όλοι μεταφέρθηκαν στο camp της Μόριας ένα μέρος που είχε δυνατότητα φιλοξενίας 2,500 άτομα, αλλά στην πραγματικότητα δέχτηκε περισσότερους από δέκα χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους Όχι. Αυτή εν τέλει δεν ήταν η Γη της Ειρήνης Μάθαμε ότι δεν είχαμε καν βασικές παροχές υγιεινής Στη Μόρια οι άνθρωποι καλούνται να επιβιώσουν κάθε μέρα Δεν έχουν χρόνο να σκεφτούν το μέλλον, ή αναμνήσεις του παρελθόντος. Η ζωή για όλους εκεί, ήταν απλώς το να περνάει η μία ώρα μετά την άλλη.

Ο κόσμος εκεί καυγάδιζε επειδή αναζητούσε απλώς νερό, φαγητό, ρούχα, ένα ήσυχο μέρος να αναπνεύσει, ή για παλιές χαζές εθνικές ιστορίες από τις οποίες οι άνθρωποι είχαν δραπετεύσει, αλλά δεν μπορούσαν να αφήσουν πίσω.

Οι φωνές και ο θάνατος έγιναν καθημερινά περιστατικά Κάποιος, δεν τα κατάφερε, απέτυχε, διότι βρέθηκε τη λάθος ώρα στο λάθος μέρος Κυρίες και Κύριοι, αυτή η ατυχία έγινε μία νέα πραγματικότητα, η οποία βούλιαξε τον Χάμιντ και του λήστεψε περισσότερα από 4 χρόνια της ζωής του. Ναι, ξαφνικά βρέθηκε σε μία φυλακή, να περιμένει σε ένα κελί. Περίμενε μέρες, μήνες χρόνια, ώστε η αστυνομία να επιβεβαιώσει αν είχε κάποια ανάμειξη σε αυτόν τον μοιραίο καυγά, για τον οποίο ήξερε ελάχιστα, αλλά εξαιτίας του οποίου συνεχίζει να υποφέρει. Η αβεβαιότητα, το άγνωστο, οι ατελείωτες εμφανίσεις του στα δικαστήρια, οι αναβολές.

Ο φόβος του να κατηγορηθεί για κάτι που δεν έκανε ποτέ, ήταν ένας καθημερινός αργός θάνατος. Το τραγελαφικό της υπόθεσης, είναι ότι όταν η αστυνομία ανακάλυψε ότι ο Χάμιντ έμαθε μόνος του την ελληνική γλώσσα στο κελί, τον καλούσαν ακόμη και για να τους εξυπηρετήσει μεταφράζοντας στα δικαστήρια ή σε άλλα ιδρύματα. Αυτό γινόταν ένα χρόνο, τσάμπα φυσικά.

Μία φοβερή εμπειρία όμως που άνοιξε τα μάτια του, αφού βοήθησε στο να σταματήσουν οι αδικίες, ως μεταφραστής.

Κυρίες και κύριοι, το άτομο που κάθεται μπροστά σας είναι ο Χάμιντ.

Εγώ είμαι ο Χάμιντ. Ναι, είμαι κορόιδο. Κορόιδο των ονείρων μου.

Και φιλοδοξώ να σταματήσουν όλες οι αδικίες που έχω δει και έχω βιώσει. Ακόμη προσδοκώ την ελευθερία, την εκπαίδευσή μου, και αισιοδοξώ ότι υπάρχουν καλύτερες ημέρες μπροστά μου.

Έχω ελπίδα μέσα μου. Διότι η ελπίδα ήταν ο μοναδικός αληθινός φίλος μου τα τελευταία χρόνια.

Σίγουρα, δεν είμαι γαλανομάτης χριστιανός που ξέφυγε από χώρα που είναι σε πόλεμο, αλλά είμαι άνθρωπος, όπως οι Ουκρανοί αδελφοί και αδελφές μου. Και ελπίζω ότι τα πιο αγαθά, τα πιο λογικά μυαλά, θα επικρατήσουν, και θα δουν τους πραγματικούς σκοπούς του ταξιδιού μου.

Χθες, όπως περπατούσα στους δρόμους των Βρυξελλών, ένιωσα λες και βρίσκομαι σε άλλον πλανήτη. Δοκίμασα γλυκά, που δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να γευτώ τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ευρώπη.

Ξέρω ότι ανήκω σε μία φυλή. Την ανθρώπινη φυλή. Κοίταξε με, για αυτό που είμαι. Παραχωρήστε μου τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Σας ευχαριστώ».