-γράφει η Μίκα Αγραφιώτου
Τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο δεν τον ψήφισα. Επίσης, ούτε τον λυπάμαι, ούτε τον θαυμάζω. Γιατί δεν θαυμάζω τις πολιτικές θέσεις τις οποίες πρεσβεύει, οι οποίες είναι κατά κόρον υπεύθυνες για τα περισσότερα δεινά που βιώνουν καθημερινά οι υπόλοιποι συμπολίτες μας με αναπηρίες. Δεινά που βιώνουν από τη γέννησή τους και σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, όπως ο αέναος ρατσισμός και η καθημερινή απαξίωση, αλλά κυρίως ο συνεχής εμπαιγμός τους από τους εκάστοτε κυβερνώντες που, ενώ υπόσχονται καλύτερες δομές, τελικά αυτές δεν αναπτύσσονταιή δεν βελτιώνονται ποτέ. Ρατσισμό είχε αντιμετωπίσει και ο ίδιος ο Κυμπουρόπουλος πριν από πολλά χρόνια, όταν ως μαθητής λυκείου και αριστούχος του σχολείου του,διεκδικούσε να κρατήσει τη σημαία στην ετήσια παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Το 1999 ο Κυμπουρόπουλος ήρθε αντιμέτωπος με έναν απαράδεκτο νόμο της χούντας, ο οποίος και απέκλειε τα άτομα με ‘’σωματικά ελαττώματα’’ να παρελάσουν ως σημαιοφόροι. Ήταν η αλληλεγγύη του σχολείου του, των συμμαθητών του αλλά και πολλών συμπολιτών του, που οδήγησαν στην ανανέωση εκείνου του απάνθρωπου νόμου που προωθούσε σχεδόν ναζιστικές διακρίσεις μεταξύ ανθρώπων.
Και αυτήν την απαξίωση θα συναντήσει και ως φοιτητής ιατρικής, με τις ανύπαρκτες μπάρεςγια αναπηρικά αμαξίδια, τα μονίμως χαλασμένα ασανσέρ που απαγόρευαν τη διέλευση μεταξύορόφων, τα αμέτρητα εμπόδια που απέκοβαν την εύκολη μετακίνηση στους χώρους του πανεπιστημίου και πάει λέγοντας. Και είναι πραγματικά τιμητικό το γεγονός ότι ο κύριος Κυμπουρόπουλος αποφάσισε να δράσει πολιτικά ώστε να παλέψει για μια κάπως πιο υποφερτή ζωή για τους αναπήρους της χώρας. Είναι πραγματικά τιμητικό που επιτέλους δόθηκε μια φωνή και σε αυτή τη μερίδα των πολιτών, αόρατοι και προσπελάσιμοι για δεκαετίες. Αυτό που δεν είναι τιμητικό είναι ότι συμπορεύτηκε με ένα κόμμα που έχει αποδείξει επανειλημμέναότι δεν δίνει δεκάρα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, με πρόσφατο παράδειγμα τις τραγικές ελλείψεις μέτρων προστασίας στα σχολεία Ειδικής Αγωγής και τις συστηματικές καθυστερήσεις σε εμβολιασμούς διδακτικού προσωπικού και μαθητών σε αυτά τα ιδρύματα.
Όπως και στην περίπτωση του ομοφυλόφιλου υφυπουργού Νικόλαου Γιατρομανωλάκη, έτσι και στην περίπτωση του Ευρωβουλευτή Στέλιου Κυμπουρόπουλου, η συμπόρευση της ΝΔ με άτομα που προέρχονται από τις συνήθεις αποκλεισμένες κοινότητες πολιτών αποτελεί απλά έναν ψηφοθηρικό μανδύα προοδευτισμού ενός,κατά τ’ άλλα, βαθύτατα συντηρητικού και πατριαρχικού συστήματος. Και οι δύο ακολουθούν κατά γράμμα τις συστάσεις τη ΝΔ, που ανέχεται τη διαφορετικότητα αρκεί αυτή να ‘’μην προκαλεί’’ γενικά και αόριστα, δηλαδή να μη διεκδικεί δικαιώματα και να συνεχίζει ακάθεκτη την πολιτική του αποκλεισμού προς τις όποιες ‘’κατώτερες’’ κοινωνικά και ταξικά ομάδες.
Μια πολιτική που προωθεί συστηματικά τον αποκλεισμό όσων δεν έχουν να επιδείξουν μια καλοστημένη ‘’αριστεία’’, όσων επιλέγουν να κοινωνικοποιούνται πολιτικά λίγο παραπέρα από την στεγανή κοινωνική τους περίμετρο. Κοινώς, μια πολιτική που αφήνει στην απέξω όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, εκτός από τους ίδιους από τη στιγμή που αποδέχτηκαν την πλήρη συμμόρφωση στα δόγματα και στις πολιτικές θέσεις της ΝΔ.
Τα τελευταία 24ωρα έχει ξεσπάσει σάλος σχετικά με την θετική ψήφο του ευρωβουλευτή Κυμπουρόπουλου σε ψήφισμα που κατέθεσαν οι οργανώσεις της άκρας δεξιάς του Ευρωκοινοβουλίου. Μεταξύ άλλων, το εν λόγω ψήφισμα τασσόταν υπέρ της θέσης ότι «η ανθρώπινη ζωή πρέπει να προστατεύεται από τη σύλληψη». Με την υποσημείωση μάλιστα ότι η γυναίκα δεν θα έπρεπε να μπορεί να επιλέγει για το σώμα της. Ο Κυμπουρόπουλος δικαιολόγησε έπειτα την θετική ψήφο του υποστηρίζοντας ότι:«η ανθρώπινη ζωή ενός παιδιού πρέπει πάντα να προστατεύεται, ξεκινώντας από τη στιγμή της σύλληψης». Στη συνέχεια, ως Νεοδημοκράτης που σέβεται τον εαυτό του, κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για σπέκουλα εις βάρος του, αφού παρερμήνευσε την θέση του καθώς ο ίδιος ήταν πάντα υπέρ της αυτοδιάθεσης των γυναικών και του δικαιώματος της έκτρωσης.
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, ο Κυμπουρόπουλος συντάχθηκε με τα κόμματα της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς -κάτι που αποτελεί και κομματική γραμμή της ΝΔ- που εδώ και χρόνια έχει υποστηρίξει ανοιχτά το συντηρητικό αντιδραστισμό του κινήματος των pro–lifers. Το συγκεκριμένο κίνημα στέκεται απέναντι στο, εδώ και δεκαετίες, κατοχυρωμένο δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, ακολουθώντας νόρμες σχετικά με δικαιώματα των εμβρύων από την αρχή της σύλληψης. Πρόκειται για μια συντηρητική τάση που απορρίπτει την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος και κατηγορεί αναίσχυντα τις γυναίκες που επιλέγουν την άμβλωση ως δολοφόνους. Προφανώς, ισχυρές πλάτες πίσω από αυτό το συντηρητικό κίνημα βάζει η Εκκλησία, τόσο η Καθολική όσο και η Ορθόδοξη. Στην Ελλάδα αυτό το κίνημα παρουσιάστηκε πιο ενεργά με τις γνωστές αφίσες στο ΜΕΤΡΟ της Αθήνας, έπειτα από ημερίδα που έλαβε χώρα τον προηγούμενο διάστημα με συμμετέχοντες από όλο το αναχρονιστικό και συντηρητικό φάσμα (μεταξύ τους και ο υπόδικος βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Παναγιώταρος).
Οπότε, ο κύριος Κυμπουρόπουλος ήξερε πολύ καλά τι ψήφιζε, εκτός και αν είναι εξίσου ‘’τσαπατσούλης’’ όπως ο κύριος Ζαγοράκης που πάτησε κατά λάθος το κουμπί.Κρίνοντας, όμως, από το πόσο εύγλωττα υποστήριξε την ψήφο του, μάλλον ισχύει το πρώτο. Να υπενθυμίσουμε ότι ο ίδιος βουλευτής ήταν απών στην ψηφοφορία που τέθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο σχετικά με την Ευρωπαϊκή καταδίκη στη νομοθεσία οριστικής απαγόρευσης των αμβλώσεων στην Πολωνία. Για την ιστορία, οι νόμοιτου 1993 σχετικά με την άμβλωση στην Πολωνίαήταν ήδη ασφυκτικά περιοριστικοί και αναχρονιστικοί, καθώς η διαδικασία παύσης της κύησης επιτρεπόταν μόνο σε περιπτώσεις δυσμορφίας ή ασθένειας του εμβρύου. Το φθινόπωρο του 2020 η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ματέους Μοραβιέτσκι μαζί με τις πλάτες της Καθολικής Εκκλησίας εισηγήθηκε στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Πολωνίας ώστε να αποφασιστούνκαι επικυρωθούν ακόμα χειρότεροι όροισχετικά με τη διακοπή της κύησης. Οι αποφάσεις αλλαγής της συνταγματικής νομοθεσίας περιλαμβάνουν τη δυνατότητα μιας γυναίκας να προβεί σε άμβλωση μόνοεφόσον η κύηση είναι αποτέλεσμα βιασμού, αιμομιξίας ή διατρέχει η ίδια κίνδυνο ζωής.
Στις μαζικές διαδηλώσεις που ξέσπασαν για τη διεκδίκησητης πλήρους αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος και την κατάργηση της νομοθεσίας, ο Μοραβιέτσκι εννοείται πως κατηγόρησε τους διαδηλωτές για διασπορά του κορονοϊού. Να σημειωθεί ότι οι περισσότερες γυναίκες στην Πολωνία αναγκάζονται να κάνουν αμβλώσεις στη Γερμανία ή σε άλλες γειτονικές χώρες, ή ακόμη και παράνομα εντός της Πολωνίας, λόγω του ασφυκτικού νομικού καθεστώτος. Οι παράνομες αμβλώσεις έχουν οδηγήσει σε θανάτους ή χρόνια γυναικολογικά προβλήματα, ακριβώς λόγω της έλλειψης ιατρικής φροντίδας.
Αντίστοιχα, στη Βόρεια Ιρλανδία οι αμβλώσεις ήταν παράνομες μέχρι το 2018, όπου και επισημοποιήθηκαν μέσω δημοψηφίσματος. Ο δρακόντειος νόμος εναντίον των αμβλώσεων όριζε, μεταξύ άλλων, την τιμωρία με 14 χρόνια φυλάκιση σε γυναίκες που επέλεγαν την παράνομη άμβλωση. Η πλειονότητα των Ιρλανδών (66,40%) ψήφισαν υπέρ της αποποινικοποίησης των αμβλώσεων στην χώρα, αλλά και στο δικαίωμα το γάμου μεταξύ των ομοφυλόφιλων ζευγαριών παρά τις έντονες αντιδράσεις της εκκλησίας και των συντηρητικών κομμάτων.
Στην Ελλάδα, μόλις το 1986 ψηφίστηκε με τον νόμο 1609/1986 η νομιμοποίηση των αμβλώσεων, με τη Νέα Δημοκρατία να στρέφεται εναντίον τους και να καταψηφίζειτη νομοθεσία, παρά τα όσα ψευδώς αναγγέλλει αυτές τις ημέρες περί διαχρονικής στάσης του κόμματος υπέρ των αμβλώσεων. Όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος Κώστας Μανιάτης σε πρόσφατο άρθρο του ‘’ενδιαφέρον προκαλεί η τοποθέτηση του Ιωάννη Παλαιοκρασσά της ΝΔ, ο οποίος δήλωσε μεταξύ άλλων:
“Tο νομοσχέδιο θίγει ανεπανόρθωτα την ιδέα του Έθνους που επιβίωσε και αναγεννήθηκε χάρη στην Εκκλησία μας, που δικαίως αποκαλείται κιβωτός του. (…) επιτρέπει χωρίς κανένα σοβαρό λόγο το φόνο όλων των εμβρύων κάτω από τους 3 μήνες με μόνη την απόφαση της εγκύου; Μα αυτή η νοοτροπία δεν είναι στη βάση κάθε δικτατορίας, ότι κάποιος άλλος αποφασίζει για τη ζωή μου;” για να συνεχίσει τονίζοντας ότι “γιατί δεν νομιμοποιεί η κυβέρνηση και τις κλοπές και τους βιασμούς και τα ναρκωτικά”; (πηγή Oneman.gr)
Η δήλωση του Παλαιοκρασσά χαρακτηρίζει εν πολλοίς και όλη τη στάση της συντηρητικής μερίδας των πολιτών, από 1986 έως σήμερα. Η Ελλάδα, παρά τις εκλάμψεις δημοκρατίας που βιώνει κατά καιρούς λόγω των προοδευτικών πολιτικών και αγωνιστών, παραμένει μια βαθιά συντηρητική και πατριαρχική χώρα όσον αφορά τον μέσο όρο των πολιτών. Το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα προσέκρουε συνεχώς στις ακρότητες του συντηρητισμού, ο οποίος προερχόταν πολλές φορές από όλες τις πολιτικές θέσεις, όχι αποκλειστικά μόνο από τη δεξιά και τους φανατισμένους θρησκόληπτους. Τα φεμινιστικά κινήματα των ‘70ς και των ‘80ς λοιδορήθηκαν από παντού και με κάθε τρόπο, με τη δημιουργία ακόμα και μιας παραμορφωτικήςκαρικατούρας της γυναίκας φεμινίστριας που αναπαράγονταν σε έντυπα μέσα και στην τηλεόραση (πρόσφατο παράδειγμα ο χαρακτήρας ‘’Ρόζα’’ του πλέον συντηρητικού Αρκά).Ο σεξισμός και η έμφυλη ανισότητα προβλήθηκαν-και προβάλλονται- όσο τίποτα άλλο σε όλο το φάσμα του ελληνικού κινηματογράφου, στην τηλεόραση, στο θέατρο, σε ραδιοφωνικές εκπομπές. Μόνο με το ξέσπασμα του ελληνικού #metoo ξύθηκε λίγο η επιφάνεια της χρόνιας κακοποίησης όλων των βαθμίδων που βιώνουν οι γυναίκες εδώ και χρόνια, και ακόμα και τώρα που μιλάμε τα θύματα λοιδορούνται και εκμηδενίζονται ακόμα σε κάποια μέσα.
Ταυτόχρονα, παρά τα δικαιώματα των γυναικών στην Ελλάδα -που κατακτήθηκαν με αίμα και κόπο-, η ελληνική πολιτεία της κρίσης δεν προσφέρει σχεδόν καμία προστασία στη μητρότητα που τόσο ευαγγελίζεται ως αγαθό. Καταγγελίες για απολύσεις εγκύων γυναικών, για μη δοθείσες άδειες και επιδόματα εγκυμοσύνης, για εργοδότες που αναγκάζουν τις γυναίκες εργαζόμενες να υπογράφουν στις συμβάσεις εργασίας τους ότι δεν θα κυοφορήσουν ώστε να προσληφθούν, όλα αυτά είναι καθημερινές καταστάσεις. Αντίστοιχα, οι μονογονεϊκές οικογένειες δεν προστατεύονται από πουθενά, ενώ υπάρχει και συνεχής απειλή ότι το παιδί θα παρθεί από την κοινωνική πρόνοια.
Για ποια αυτοδιάθεση μιλάμε, επιτέλους, όταν αυτή καταργείται καθημερινά ούτως ή άλλως;Όταν ζούμε σε ένα αυταρχικό και αναχρονιστικό σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για τη διάσωση εμβρύων αλλά όσον αφορά τα γεννημένα παιδιά δεν δίνει απολύτως καμία σημασία; Όταν ακόμα και η κυοφορία γίνεται ένα ζήτημα ταξικό και θρησκευτικό, με την αστική τάξη να έχει σαφέστατα το προβάδισμα; Όταν, παρά τους φόβους του Κυμπουρόπουλου περί ευγονικής, υπάρχει ήδη κάποιου είδους ταξική ευγονική, από τη στιγμή που χιλιάδες γυναίκες των κατώτερων στρωμάτων δεν έχουν τους βασικούς πόρους για να επιβιώσουν, πόσο μάλλον για να γεννήσουν, ακόμα και όταν το επιθυμούν;
Και επειδή το δικαίωμα στην άμβλωση μέσα στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό δεν είναι έτσι χαριστικά δοσμένο, τί γίνεται στις περιπτώσεις όπου η ίδια η αυτοδιάθεση των γυναικών καταστρατηγείται σε χώρες όπως η Κίνα ή η Ινδία -αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, μη γελιόμαστε-, όπου λαμβάνουν χώρα αμβλώσεις όταν το φύλο του παιδιού είναι θηλυκό ή στην περίπτωση πουγυναίκες εξαναγκάζονται σε άμβλωση λόγω οικογενειακών ή εργασιακών απειλών;
Αντίστοιχα, τα δικαιώματα των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες σε μια ισόνομη διαβίωση στην Ελλάδα αποτελεί οριακά ανέκδοτο. Δεν υπάρχει κανένα οικονομικό και ψυχολογικό υποστηρικτικό πλαίσιο στην Ελλάδα που να βοηθάει τις γυναίκες που επιλέγουν να φέρουν στον κόσμο παιδιά με ειδικές ανάγκες. Η κυβέρνηση της ΝΔ πετσόκοψε τα αναπηρικά και προνοιακά επιδόματα ήδη από την αρχή της πανδημίας, με τον Κυμπουρόπουλο να μην κάνει καμία δήλωση για το θέμα.
Οπότε,δεν είναι θέμα αστερίσκων το δικαίωμα στην άμβλωση, αλλά μιας μακράς συζήτησης που οφείλουμε να ανοίξουμε σχετικά με την αυτοδιάθεση των θηλυκοτήτων αλλά και της πραγματικής προστασίας της μητρότητας. Το δικαίωμα στην άμβλωση είναι κατοχυρωμένο και εκεί οφείλει να παραμείνει, και κανένας πολιτικός δεν θα μας το στερήσει για κανέναν υποτιθέμενο λόγο ευγονικής. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των σωμάτων όμως δεν έχει επέλθει οριστικά και αμετάκλητα ακόμα και σήμερα. Το δικαίωμα σε μια υποφερτή ζωή σε ανθρώπους με αναπηρίες δεν συζητιέται καν, απλά υπενθυμίζεται ως υποσημείωση κάθε εκλογές.
Ας μη κοροϊδευόμαστε. Στην χώρα όπου βιώσαμε την τραυματική πρόσφατη περίπτωση του 45χρονου άνδρα με αυτισμό από την Καβάλα, που έζησε επί δύο ημέρες δίπλα στη νεκρή από κορονοϊό μητέρα του, οποιαδήποτε κουβέντα περί δικαιωμάτων των εμβρύων είναι παραπλανητική και ψηφοθηρική. Είναι ανερυθρίαστα υποκριτική, κίβδηλη και προκλητική. Γιατί αν το δικαίωμα όχι μόνο σε μια ζωή με βιοτικό επίπεδο, αλλά στη ζωή γενικά πηγαίνει αγκαζέ με την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει ο καθένας και τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, τότε είμαστε πολύ, πολύ πίσω.
Για να κλείσω λίγο ευχάριστα, θυμήθηκα το τραγουδάκι των Monty Python από την ταινία τους ‘’The Meaning of Life’’, το οποίο μου έχει κολλήσει εδώ και δύο ημέρες. Το συγκεκριμένο σκετς αποτελούσε μέρος της σάτιρας των Monty Python στην Καθολική Εκκλησία που κατηχούσε εναντίον του αυνανισμού, της αντισύλληψης και της άμβλωσης.Ένας καθολικός εργάτης από το Yorkshire (ο Michael Palin) με 63 παιδιά μας εξηγεί τους λόγους που θα πουλήσει τα παιδιά του για επιστημονικά πειράματα από τη στιγμή που δεν μπορεί να τα συντηρήσει, ενώ τα παιδιά του απορούν γιατί τα έφερε στον κόσμο. Η απάντηση είναι, γιατί σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία, Every Sperm is Sacred (κάθε σπέρμα είναι ιερό):