του Θάνου Καμήλαλη

Όταν ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, κλήθηκε να απαντήσει για το ζήτημα της εισβολής της αστυνομίας σε κινηματογράφους για να απαγορεύσουν σε ανήλικους να παρακολουθήσουν την ταινία Τζόκερ, υποστήριξε ότι «ίσως είναι και μια ένδειξη επιστροφής στην κανονικότητα το γεγονός ότι αφιερώνουμε τόση ενέργεια για να συζητήσουμε ένα θέμα ήσσονος σημασίας». Η αλήθεια πάντως είναι ότι η «κανονικότητα» της κυβέρνησης Μητσοτάκη μας δίνει απλόχερα, σοβαρά θέματα για να συζητήσουμε (όσοι τα συζητάμε).

Στα τέλη Αυγούστου, είχαμε κάνει ένα μικρό απολογισμό των προβληματικών διαδικασιών που ακολουθεί η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, τόσο σε τροπολογίες που έρχονται από το παράθυρο σε άσχετα νομοσχέδια, όσο και στην αντιπαράθεση αλλά και τις διαδικασίες στη Βουλή. Τότε, χωρίς καν να έχουν συμπληρωθεί δύο μήνες διακυβέρνησης, είχαμε τα παρακάτω προβλήματα:

  • Τις φωτογραφικές, αντεργατικές τροπολογίες Βρούτση, που κατατέθηκαν στο νομοσχέδιο για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου
  • Τον διορισμό του Παναγιώτη Κοντολέοντα στην ηγεσία της ΕΥΠ, χωρίς τα απαραίτητα προσόντα και με αλλαγή του νόμου εκ των υστέρων
  • Το γεγονός ότι πέντε στα πέντε πρώτα νομοσχέδια της κυβέρνησης κατατέθηκαν με διαδικασίες γρηγορότερες του κανονικού: Τρία κατεπείγοντα (μεταξύ των οποίων ένα του υπουργείου Μεταφορών για τα διπλώματα), ένα επείγον κι ένα, το «Επιτελικό κράτος», με διαδικασίες γρηγορότερες του απλού «κανονικού».
  • Λίγο νωρίτερα, τον διορισμό του διευθυντή του Γραφείου Τύπου της ΝΔ, Κωνσταντίνου Ζούλα, στην προεδρία της ΕΡΤ, μια εβδομάδα μάλιστα πριν δημοσιευτεί στην Διαύγεια η προκήρυξη για τον «ανοιχτό διαγωνισμό» για τη θέση.

Λίγο πριν το τέλος του πρώτου τετραμήνου της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, τα φαινόμενα κακής διακυβέρνησης, υπέρ των λίγων και εκλεκτών, έχουν πολλαπλασιαστεί. To απόγειο αυτής της πρακτικής (μέχρι σήμερα) ήταν το περίφημο «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο. Ένα νομοσχέδιο που ξεκίνησε με 88 άρθρα όταν δόθηκε στη διαβούλευση τον Σεπτέμβριο, κατέληξε να κατατεθεί με 213 στη Βουλή και στη συνέχεια να προστεθούν σε αυτό περίπου 20 τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, φτάνοντας συνολικά στις περίπου 1.000 σελίδες. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Απαλλαγή ιδιοκτητών ΜΜΕ από την υποχρέωση υποβολής πόθεν έσχες

Η κυβέρνηση αποφάσισε να επιτρέπει τη συμμετοχή «Οργανισμών Συλλογικών Επενδύσεων» (μτφρ. funds) σε ΜΜΕ χωρίς την υποχρέωση ονομαστικοποίησης των μετοχών τους. Αυτό σημαίνει ότι οποιοδήποτε ΜΜΕ (κανάλι, εφημερίδα, πρακτορείο διανομής, ψηφιακή πλατφόρμα) δεν έχει πλέον την υποχρέωση να εμφανίζει όλους τους μετόχους – ιδιοκτήτες του, ενώ παράλληλα και κατά συνέπεια αυτοί εξαιρούνται από την υποχρέωση να καταθέτουν «πόθεν έσχες». Να δικαιολογούν δηλαδή, τα ποσά που «επενδύουν» στα ΜΜΕ και το πώς τα απέκτησαν.  Το συγκεκριμένο άρθρο δεν υπήρχε στη δημόσια διαβούλευση.

Χρυσή φωτογραφική διάταξη για τα POS και τις «κινεζικές» Golden Visa

Φωτογραφική τροπολογία που αφορά τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας αγοροπωλησίας ακινήτων μέσω POS για την απόκτηση Golden Visa, στέλνοντας στις καλένδες την υπόθεση των POS που χρησιμοποιούσε ο πρώην νο2 των Jumbo για τη χορήγηση Golden Visa σε Κινέζους επενδυτές.

Νομιμοποίηση εξόδων Πατούλη

«Μαυρίζονται» χιλιάδες ευρώ εξόδων των συλλογικών αυτοδιοικητικών οργάνων. Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), Ενωση Περιφερειών Ελλάδας (ΕΝΠΕ) και Περιφερειακές Ενώσεις Δήμων (ΠΕΔ) θα δουν έξοδα κίνησης αιρετών και προσωπικού έως το τέλος του προηγούμενου έτους να νομιμοποιούνται, σε μια διάταξη που θεωρείται εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, και δη του πρώην επικεφαλής της ΚΕΔΕ και νυν περιφερειάρχη Αττικής, Γιώργου Πατούλη.

Αυξήσεις μισθών και για τους επικεφαλής των μεγάλων ΔΕΚΟ

Εκτός από τους μετακλητούς υπάλληλους της κυβέρνησης, τον δρόμο για την αύξηση των αποζημιώσεων θα πάρουν και στελέχη των μεγάλων ΔΕΚΟ. Ένα άρθρο του σχεδίου νόμου εξαιρεί τις ΔΕΚΟ που είτε έχουν έσοδα άνω των 100 εκατ. ευρώ είτε απασχολούν πάνω από 3.000 εργαζομένους από τη διάταξη που θέτει ως ανώτατο πλαφόν αμοιβών για τα στελέχη τους τις αμοιβές που λαμβάνει ο γενικός γραμματέας ενός υπουργείου.

Μάλιστα, τις ίδιες ημέρες η κυβέρνηση πέρασε στα κρυφά ακόμα ένα δωράκι στους αφερέγγυους εκδότες ΜΜΕ. Με Υπουργική Απόφαση του Στέλιου Πέτσα, δίνεται η δυνατότητα στους ασυνεπείς ιδιοκτήτες εφημερίδων, με οφειλές σε εργαζόμενους και ασφαλιστικά ταμεία που δεν έχουν ρυθμιστεί, να ενταχθούν στο πρόγραμμα κρατικής ενίσχυσης του Τύπου, που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, μειώθηκε το όριο λειτουργίας μιας εφημερίδας ώστε να δικαιούται κρατική ενίσχυση, από τους 24 στους 18 μήνες, με τις υποψίες να κινούνται προς την εφημερίδα «Φιλελεύθερος».

Φυσικά, έξω από τον χορό δεν θα μπορούσαν να μείνουν οι τραπεζίτες. Στο πλαίσιο των αλλαγών στον Ποινικό Κώδικα, η κυβέρνηση έχει συμπεριλάβει διάταξη που καταργεί την αυτεπάγγελτη δίωξη τραπεζικών στελεχών για το αδίκημα της απιστίας. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν εμφανώς η τράπεζα έχει ζημιωθεί, π.χ. από αναδιαρθρώσεις θαλασσοδανείων, θα πρέπει η ίδια να υποβάλλει τη μήνυση σε βάρος του στελέχους της. Η αλλαγή αυτή μάλιστα επηρεάζει και υποθέσεις που έχουν ήδη ανοίξει, καθώς απαιτείται να υποβληθούν μηνύσεις από τις τράπεζες εντός τεσσάρων μηνών. Αυτό το τελευταίο, αν τελικά προχωρήσει η ρύθμιση, σημαίνει ότι μπαίνει ένα σοβαρό εμπόδιο σε δικαστικές έρευνες για θαλασσοδάνεια ΜΜΕ και ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και οδεύουν προς τις καλένδες.

Τέλος, είχαμε το ζήτημα με την fast track διαβούλευση λίγων ημερών για το ογκώδες νομοσχέδιο για το άσυλο σε πρόσφυγες, με τη διαδικασία να προκαλεί την οργή των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Σε έναν νόμο που, όπως μας ανέλυσε εκτενώς ο διευθυντής του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, συγκρίνεται με αυτό της Ουγγαρίας του Όρμπαν, κινείται στα όρια ή και κάτω από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο ενώ παρεμποδίζει με μια σειρά προβληματικών διατάξεων την πρόσβαση στο άσυλο, οι οργανώσεις που γνωρίζουν καλά την κατάσταση και προσπαθούν να προστατεύσουν τα δικαιώματα των ανθρώπων που θίγονται, δεν είχαν τη δυνατότητα να συζητήσουν με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Τι δείχνουν όλα αυτά; Μια κυβέρνηση που νομοθετεί συχνά αυταρχικά, χωρίς να τηρεί το θεσμικό πλαίσιο και συχνά επίσης, χωρίς αιδώ. Με εξυπηρετήσεις στα «δικά μας παιδιά», με μέριμνα για τους υποτιθέμενους «Άριστους» και με περιφρόνηση σε στοιχειώδη δικαιώματα. Και δυστυχώς, φαίνεται ότι αυτή η «Δημοκρατία των Αρίστων» είναι ακόμα στην αρχή.