Σε μία ιστορική συγκυρία όπου εξαιτίας της πανδημίας, αλλά και της παρατεταμένης βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε (και που ο καπιταλισμός, ανεξαρτήτως του πώς βαφτίζεται κάθε φορά, δίνει απάντηση στα οικονομικά και κοινωνικά του αδιέξοδα με αυτό που ξέρει καλύτερα να κάνει, δηλαδή, πόλεμο), και ενώ τα προβλήματα ψυχικής υγείας και ο ψυχικός πόνος βρίσκονται σε κορύφωση και αντιμετωπίζονται αποκομμένα από το κοινωνικό γίγνεσθαι ενώ σκόπιμα αγνοούνται τα κοινωνικά τους αίτια, καλυμμένα πίσω από διαγνώσεις, τείχη, κλειδωμένες πόρτες, ψυχιατρική φαρμακολαγνεία και αποκλεισμούς, είναι ζωτικής σημασίας ότι ενώνονται οι φωνές όλων όσων αναγνωρίζουμε αυτά τα αδιέξοδα “από τα κάτω”, και τα βιώνουμε στα σπίτια μας και στις γειτονιές μας.
Η πανδημία, άλλωστε, ήταν μόνο η αφορμή για ν΄ αναδειχτεί αυτή η συστηματική υποβάθμιση της υγείας και ψυχικής υγείας όχι μόνο ως δημόσιων συστημάτων υπηρεσιών (με την δραματική υποστελέχωσή τους, την επικρεμάμενη απόλυση του προσωπικού που είναι σε αναστολή και την πλήρη ιδιωτικοποίηση όλων των υπηρεσιών Υγείας που είναι σε εξέλιξη), αλλά ως ανθρώπινων καταστάσεων που, ενώ αποτελούν ζωτικές ανάγκες, απαιτούν ευρύτερες κοινωνικές ανατροπές για να έλθουν στο επίκεντρο και να απαντηθούν.
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν»: ο στίχος του Μανώλη Ρασούλη μιλά για μια πραγματικότητα που διαχρονικά δεν αλλάζει. Αυτή η πραγματικότητα επικρατεί και στις ψυχιατρικές δομές της χώρας. Τι έχει αλλάξει από τη μαύρη περίοδο βασανιστηρίων στη Λέρο; «Επί της ουσίας, πρακτικά, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Στην Ελλάδα, το αίτημα για μεταρρύθμιση δεν υπήρξε ποτέ. Ήρθαν απ’ έξω χρηματοδοτήσεις για να αλλάξει αυτή η συνθήκη μέσω προγραμμάτων, αλλά η Ελλάδα επέμεινε σε άρνηση της απορρόφησή τους. Άλλαξε μόνο η εξωτερική εικόνα» είχε αναφέρει στο TPP ο ψυχίατρος, Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου. Στοιβαγμένοι ασθενείς, δωμάτια απομόνωσης, κλειδαριές, ακινητοποίηση, λογική του φαρμάκου, όχι κοινοτική δουλειά, μηχανικές καθηλώσεις, μονόδρομος το ψυχοφάρμακο: είναι η εικόνα των συνθηκών στα ψυχιατρεία. «Σε άλλες χώρες, η νοσηλεία είναι η έσχατη λύση. Στην Ελλάδα αυτό δεν ισχύει κι αυτό φαίνεται από τον αριθμό των ακούσιων νοσηλειών, όπου το 65% των εισαγωγών είναι ακούσιες» συμπλήρωσε.
Συμμετείχαν και στήριξαν την κινητοποίηση οι συλλογικότητες «Pasamontana», «Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου», «Παπουτσάδικο», το «Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ιλίου», η «Εργατική Συμμαχία στα Δυτικά», η «Πρωτοβουλία για την συγκρότηση Ανοιχτής Συνέλευσης στο Χαϊδάρι», το «Δίκτυο Ανθρώπων που ακούνε Φωνές Αθήνας», η «Ταξική Αντεπίθεση Αθήνας», καθώς και «Σύλλογοι Οικογενειών και Φίλων Ψυχικής Υγείας» (Κορυδαλλού και ΒΑ Αττικής), αλλά και εργαζόμενες/οι στο ΨΝΑ. Έγιναν σύντομες τοποθετήσεις από μέλη της Πρωτοβουλίας, εκπροσώπους του Σωματείου εργαζομένων του ΨΝΑ, των ΣΟΦΨΥ, μοιράστηκαν κείμενα σε εργαζόμενους και διερχόμενους, ακούστηκαν και γράφτηκαν συνθήματα όπως “Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΊΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ, ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ” , “Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ” κλπ.