Toυ Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ, στο Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων
Ας δούμε και τη λογική του επιχειρήματος: «Μα πρόκειται για έρευνα προς το παρόν…δηλαδή να μην ξέρουμε αν τυχόν υπάρχουν και πόσο μεγάλα μπορεί να είναι τα αποθέματα υδρογονανθράκων στην Ήπειρο; Γιατί να μην το ξέρουμε αυτό και μετά, εδώ είμαστε, αποφασίζουμε για το αν ή όχι αξίζει και συμφωνούμε ή όχι να προχωρήσουμε σε εξόρυξή τους».
Θα ήταν ίσως λογικό αυτό το επιχείρημα αν υπήρχε διαχωρισμός και ανεξάρτητη αδειοδότηση των σταδίων έρευνας και εκμετάλλευσης. Αν δηλαδή υπήρχε δυνατότητα άρνησης της εκμετάλλευσης σε περίπτωση που διαπιστωθεί η ύπαρξη τέτοιων απολήψιμων αποθεμάτων. Τέτοιος όμως διαχωρισμός και τέτοια δυνατότητα καθόλου δεν υπάρχει με βάση την υπογραφείσα σύμβαση. Στην κοινοπραξία δόθηκε πακέτο αδιάσπαστο η άδεια έρευνας και εκμετάλλευσης, όπως όλοι πια ξέρουν και κανένας δεν μπορεί να αμφισβητεί.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο σημαντικό που αφορά τις τρεις μόνες ενδεχόμενες καταλήξεις της έρευνας: Ας πούμε λοιπόν πως το στάδιο έρευνας καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχουν άξια λόγου αποθέματα υδρογονανθράκων στην Ήπειρο. Τότε η έρευνα που θα έχει γίνει θα αποδειχθεί πως ήταν πρακτικά άχρηστη. Ας δούμε το άλλο ενδεχόμενο: οτι η έρευνα θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως αποθέματα υδρογονανθράκων υπάρχουν μεν αλλά δεν είναι αξιόλογα ή εύκολα απολήψιμα. Στην περίπτωση αυτή οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως για τέτοια μη σημαντικά αποθέματα ασφαλώς και δεν αξίζει να τεθεί υπό διακινδύνευση η μοναδική φυσιογνωμία του τόπου και να πληγούν οι άλλες υπάρχουσες παραγωγικές δυνατότητές του, η δε εταιρεία πιθανότατα θα εγκαταλείψει τα σχέδιά της και θα φύγει. Άρα πάλι το στάδιο της έρευνας θα αποδειχθεί πως ήταν πρακτικά άχρηστο.
Ας δούμε τέλος το τρίτο ενδεχόμενο: εκείνο κατά το οποίο οι έρευνες θα καταλήξουν πως υπάρχουν μεγάλα αξιοποιήσιμα αποθέματα υδρογονανθράκων στην Ήπειρο. Τότε, στην περίπτωση αυτή και μόνο, θα αποδειχθεί πως οι έρευνες «άξιζαν τον κόπο και το κόστος» για την εταιρεία βέβαια, αλλά απ’ την άλλη είναι αυτές που θα οδηγήσουν στην ριζική αλλαγή της φυσιογνωμίας της Ηπείρου, με την αναπόφευκτη στην περίπτωση αυτή πραγματοποίηση εκτεταμένων γεωτρητικών εργασιών, πολύχρονων αντλήσεων, εγκατάστασης αγωγών μεταφοράς και μονάδων αποθήκευσης, μεταμόρφωσης λιμανιών για τη εξυπηρέτηση δεξαμενόπλοιων, μαζί με τους επικρεμάμενους σε κάθε βήμα κινδύνους σοβαρών ατυχημάτων.
Οι προηγούμενες τρείς λοιπόν είναι οι πιθανές καταλήξεις της έρευνας. Και το ερώτημα που εγείρεται είναι αν αποδέχονται οι Ηπειρώτες, τώρα και όχι αργότερα μετά το πέρας του ερευνητικού σταδίου, την πιθανότητα κατάληξης στο τρίτο παραπάνω ενδεχόμενο με τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται. Και αν δεν το αποδέχονται σήμερα, τι στ’αλήθεια εξυπηρετεί η αποδοχή πραγματοποίησης του σταδίου της έρευνας; Γιατί η έρευνα αυτή δεν αφορά την προσπάθεια επίλυσης ενός θεωρητικού ή επιστημονικού προβλήματος. Αφορά μπίζνες, και χοντρές μάλιστα. Μπίζνες από τις οποίες ελάχιστα πρόκειται να αποκομίσουν, ενώ πολλά μπορεί να χάσουν οι κάτοικοι της Ηπείρου. Με πρώτη την ταυτότητα του τόπου τους.
Η εικόνα είναι του WWF Greece.