του Θάνου Καμήλαλη
Έχει περάσει αρκετός χρόνος για να καταλάβουμε τι σημαίνει στην πράξη το δόγμα «Νόμος και Τάξη» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση. Για να μην επεκταθούμε στα δεκάδες πλέον περιστατικά, σημαίνει αυτό που είπε ο (μη αρμόδιος αλλά κατά κάποιον τρόπο αρμόδιος) υπουργός, Μάκης Βορίδης. «Αναγκαστικό», ξύλο. Είτε φυσικό, με την αστυνομική βία, είτε λεκτικό, με προπαγάνδα και κατασυκοφάντηση των «αντιφρονούντων».
Σημαίνει επίσης, φόβο: Για τον πρόσφυγα, τον αλληλέγγυο, τα Εξάρχεια, τον φοιτητή. Η καλύτερα, τον «εγκληματία – εισβολέα», τον «τεμπέλη που τα παίρνει κιόλας», το «άβατο», τον «μπαχαλάκη». Δεν αντιλέγω, είναι μία κατάσταση βολική για την κυβέρνηση. Κατασκευάζει εχθρούς, την ώρα που εξυπηρετεί φίλους, «επενδυτές» και ολιγάρχες. Την ώρα επίσης, που παραβιάζει ή και αφαιρεί ανθρώπινα δικαιώματα (βλ.προσφυγικό, παρακολουθήσεις). Δημιουργεί μία εναλλακτική πραγματικότητα και παράλληλα, επιδιώκει να δυναμιτίσει το κλίμα, προκειμένου στη συνέχεια να εμφανιστεί δικαιωμένη, σαν σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. «Κάποιοι θέλουν έναν νέο Γρηγορόπουλο», τόλμησε να πει ο υπουργός Stratego, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης και λίγες μέρες μετά, ανακοίνωσε, για μία σειρά από λόγους, ένα τελεσίγραφο 15 ημερών για την εκκένωση καταλήψεων, που εκπνέει ακριβώς στην επέτειο της δολοφονίας.
Το κλίμα του φόβου χτίζεται, σκόπιμα κι επιμελώς, την ώρα που η «ανομία» ζει και βασιλεύει, σε ανώτερα κοινωνικά κλιμάκια. Χωρίς κραυγές και υπερβολές, χωρίς να γίνεται κανείς ο βοσκός που φωνάζει συνέχεια «λύκος», αυτή η επιδεινούμενη κατάσταση πρέπει να καταγραφεί και να καταγράφεται. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, εκφράζεται ήδη μία αντίδραση, γεγονός που επίσης πρέπει να σημειωθεί. Η συναυλία ενάντια στην καταστολή, το βράδυ του Σαββάτου, στο κέντρο της Αθήνας, ήταν τουλάχιστον το τρίτο τέτοιο περιστατικό αντισυσπείρωσης.
Το πρώτο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ήταν η αντίδραση των φοιτητών μετά την επίθεση των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, πριν λίγες εβδομάδες. Την ώρα που, σε ένα κρούσμα αλαζονείας, η κυβέρνηση είχε στείλει κλούβες για να «μαζέψουν» τους περίπου 150 φοιτητές που ζητούσαν να ανοίξει η σχολή τους, με παρέμβαση τόσο της αντιπολίτευσης, όσο και των φοιτητών που μαζεύτηκαν στην Πατησίων, αυτή η εντολή ακυρώθηκε. Ήταν μία μικρή ήττα, μια μικρή νίκη. Ακολούθησε μάλιστα την ίδια μέρα, μία πορεία χιλιάδων φοιτητών στο κέντρο της Αθήνας, που είχε ανακοινωθεί μόλις λίγες ώρες πριν, την ώρα που η κυβέρνηση τους χαρακτήριζε «μπαχαλάκηδες» και «μειοψηφίες». Το δεύτερο, ήταν η πορεία του Πολυτεχνείου, με δεκάδες χιλιάδες κόσμου, στη μαζικότερη κινητοποίηση των τελευταίων ετών.
Γεγονότα, σκόρπια, πρώιμα, αλλά γεγονότα. Απαντήσεις που δείχνουν τον τρόπο, ενόψει της 6ης Δεκέμβρη και της συνέχειας. Απέναντι στον φοβο, η μαζικότητα. Απέναντι στο «κοίτα τη δουλειά σου», η αλληλεγγύη. Απέναντι στις προκλήσεις, αστυνομικές και πολιτικές, η ψυχραιμία. Κι απέναντι σε κάθε είδους χυδαιότητα, θρασύτητα, τοξικότητα, που εκπορεύεται από τον μικρομεγαλισμό της απόκτησης εξουσίας, το ήθος στον δημόσιο διάλογο, στην κοινωνία.
Γιατί μπορεί, ακόμα και σύμφωνα με τις «μετρήσεις της κοινής γνώμης», το εκκρεμές να κινείται μονίμως δεξιότερα, αλλά παραμένει εκκρεμές. Η ιστορία δεν κινείται ποτέ γραμμικά. Κινείται όμως από όσους θέλουν να την κινήσουν, από όσους δημιουργούν τα γεγονότα, αντί απλά να τα παρατηρούν. Είναι σαν ένα σχοινί που μονίμως κάποιοι το τραβάνε από τη μία και κάποιοι από την άλλη. Δεν είναι κακό να πούμε ότι τώρα χάνουμε, είναι κακό να μην κοιτάμε μονίμως τι συμβαίνει γύρω μας και να μην αντιδράμε, με τον τρόπο μας, όπως πρέπει.
Και γιατί πολλές φορές, το μόνο που μας φοβίζει είναι ο φόβος.