«Αυτή η κίνηση δε βγήκε από πλαίσια φοιτητικών συλλόγων. Βγήκε από φοιτητές και σπουδαστές που ενώθηκαν. Τα αιτήματά μας έχουν να κάνουν με το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, με το ΠΔ 85, με το νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στα πανεπιστήμια» αναφέρει αρχικά η Δανάη κι εξηγεί γιατί επέλεξαν το μέσο της κατάληψης για να εκφράσουν τις ανησυχίες τους. «Έχουμε επιλέξει το μέσο της κατάληψης γιατί θεωρούμε ότι με αυτό τον τρόπο μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα κέντρο αγώνα, το οποίο μπορεί να ανοίξει και στην κοινωνία -να μαζευτούμε, να κάνουμε τις συνελεύσεις μας, να γνωριστούμε και από κει και πέρα να ξεκινήσουμε τον αγώνα μας. Φυσικά είναι κι ένα μέσο πίεσης».

«Βρισκόμαστε σε ένα καθεστώς πολιορκίας, γιατί από την πρώτη μέρα μας ανέφεραν αστυνομικοί ότι μπορούμε να αποχωρήσουμε αλλά δεν επιτρέπεται κανένας να ξαναμπεί» είπε από την κατειλημμένη Πρυτανεία ο Παναγιώτης, που βρέθηκε τηλεφωνικά στην εκπομπή. Οι αστυνομικοί δεν επιτρέπουν σε πολίτες να δώσουν τρόφιμα στα παιδιά της κατάληψης, ενώ έχουμε δει πως έχει επιστρατευτεί και η βία για να εμποδιστεί κάθε προσπάθεια αλληλεγγύης. Μάλιστα, όπως υπογράμμισε και η Δανάη, στην κατάληψη υπάρχει ένας αλληλέγγυος, ο οποίος έχει πρόβλημα υγείας με την καρδιά του και ήρθαν άνθρωποι απέξω να του φέρουν φάρμακα και η αστυνομία είχε την ίδια αντιμετώπιση, ότι “αν θέλεις να πάρεις τα φάρμακα σου, τότε πρέπει να βγεις από το κτίριο”».

«Ο κόσμος δε φοβάται. Έρχεται να μας φέρει τρόφιμα κι ας φάει προσαγωγή» λέει η Δανάη.

«Ο κόσμος που ήθελε να μας φέρει τρόφιμα και τον εμπόδιζαν, δε φοβήθηκε και βρήκε τρόπους με τους οποίους κάπως, κάποια τρόφιμα πλέον περνάνε. Η αλληλεγγύη του κόσμου είναι τεράστια» περιγράφει ο Παναγιώτης και μοιράζεται τις δικές του ανησυχίες. «Εμείς αυτή την κίνηση την κάναμε ως σπουδαστές και φοιτητές γιατί θέλουμε να ενώσουμε τους αγώνες μας. Αναρωτιόμασταν πού είναι το φοιτητικό κίνημα. Παρατηρήσαμε μία προσπάθεια των φοιτητικών συλλόγων και των διοικήσεων να μη θέλουν να μπουν στον αγώνα με τους όρους των σπουδαστών αλλά με διαφορετικούς και με έναν τρόπο αγώνα που θα ήθελαν να οριοθετήσουν εκείνοι, ενώ ουσιαστικά τον αγώνα ξεκίνησαν οι σπουδαστές. Και γι’ αυτό αποφασίσαμε ότι εμείς, φοιτητές και φοιτήτριες, θα κάνουμε κοινό αγώνα μαζί με τους σπουδαστές και εμείς θα ακολουθήσουμε αυτούς» λέει ο Παναγιώτης.