Ανταπόκριση από τη Μυτιλήνη
της Γεωργίας Κριεμπάρδη

Ήταν διασώστης  στη Λέσβο από το 2016 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2017. Έφτασε ως εθελοντής στις 5 Ιανουάριου 2016. Εδώ και τεσσεράμισι χρόνια η ελληνική Δικαιοσύνη τον κυνηγά, μαζί με άλλους 23 εθελοντές, με ένα σαθρό, ασαφές, αόριστο κατηγορητήριο επειδή …βοήθησαν πρόσφυγες, δίνοντάς τους νερό, κουβέρτες και πρώτες βοήθειες. Το ΤΡΡ βρέθηκε στη Μυτιλήνη για την κάλυψη της δίκης και μετά το πέρας της, ο Νάσος Καρακίτσος μίλησε στην κάμερά μας.

«Είχα γνώσεις από το πολεμικό ναυτικό που υπηρέτησα και ως σεκιούριτι σε εμπορικά πλοία, είμαι και δύτης και είπα ας μια φορά στη ζωή μου να βοηθήσω ανθρώπους» λέει. Είχε φτάσει στο νησί σκοπεύοντας να μείνει για 15 ημέρες. Οι 15 έγιναν άλλες 15 και έμεινε τελικά μέχρι τα τέλη του 2017. «Αποφάσισα, δυστυχώς, μεγάλος, στα 35 μου, να βοηθήσω, αλλά από τότε έχω μείνει σ’ αυτό το πεδίο» θα πει και δε μετανιώνει που η βοήθεια που προσέφερε τον έφερε αντιμέτωπο με μια τεράστια ταλαιπωρία. «Ακόμα και τώρα να πήγαινα τον χρόνο πίσω, και να ήξερα ότι θα περνούσα όλα αυτά απλά και μόνο επειδή βοήθησα, πάλι το ίδιο θα έκανα, δε θα άλλαζα τίποτα η ζυγαριά γέρνει προς το θετικό κατά πολύ».

Ξεκίνησε ως διασώστης στη Λέσβο στην οργάνωση ERCI. Τότε ήταν μόνο δύο άτομα στην Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Η εμπειρία του από εκείνες τις μέρες θα του μείνει αξέχαστη. Όσα είδε, λίγοι άνθρωποι τα έχουν δει. «Είδα πολλούς ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο να είναι εδώ, χωρίς κανένα όφελος, κι απλά να βοηθούσαν ανθρώπους που έρχονταν με τις βάρκες, ανθρώπους που πραγματικά είχαν ανάγκη. Η κατάσταση τότε ήταν χαοτική. Δεν υπήρχε οργάνωση, ήταν τεράστιος ο αριθμός των ανθρώπων που έρχονταν και υπήρχαν απλώς άνθρωποι που ήθελαν να βοηθήσουν και έτρεχαν από βάρκα σε βάρκα -και πολλοί ντόπιοι κυρίως. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν άνθρωπο που είχε ένα μικρό, κόκκινο αυτοκινητάκι γεμάτο με κρουασάν, νερά, ρούχα παιχνίδια κι ερχόταν όποτε μπορούσε κι άδειαζε το αυτοκίνητο του. Και από το λιμενικό, πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι γίνονταν κάποιες προσπάθειες να βοηθήσουν όπως μπορούσαν και με ό,τι μέσα διέθεταν τους ανθρώπους που έρχονταν. Η αστυνομία δεν υπήρχε πουθενά».

Από τις επιχειρήσεις διάσωσης, στη φυλακή 

Το 2017 εξουθενωμένος ψυχικά και σωματικά από όσα προσέφερε έφυγε από το νησί. Τέλη Ιουλίου τον καλούν από την Ασφάλεια της αστυνομίας, προκειμένου να πάει στο αστυνομικό τμήμα να πάρει «ένα χαρτί που τον αφορούσε», όπως χαρακτηριστικά του είπαν.  «Βλέπω ένα κατηγορητήριο που δεν κατάλαβα καν τι ήταν. Ρώτησα τους αστυνομικούς τι σημαίνουν όσα αναγράφονταν και μου είπαν πως θα ήταν καλύτερα να βρω έναν δικηγόρο, γιατί τα πράγματα ήταν σοβαρά. Έπεσα από τα σύννεφα. Κλονίστηκα» περιγράφει.

Βρέθηκε στη φυλακή της Χίου για 106 ημέρες. Στο ίδιο κελί με τον Seán Binder, εκπαιδευμένο δύτη διάσωσης, που είναι ένας επίσης από τους κατηγορούμενους. Αξίζει να σημειωθεί πως ανάμεσα στους κατηγορούμενους είναι και η Sarah Mardini (έμεινε επίσης στη φυλακή για 106 μέρες, στο κατάστημα κράτησης του Κορυδαλλού), Σύρια προσφύγισσα και ακτιβίστρια, η ιστορία της οποίας ενέπνευσε την ταινία του Netflix Οι κολυμβήτριες. Πρόκειται για την πρώτη προσφύγισσα που κατηγορείται για κάτι τέτοιο. «Ακόμη ξυπνάω μετά από τεσσεράμισι χρόνια με εφιάλτες» περιγράφει ο Νάσος, ο οποίος κάθε μέρα στη φυλακή προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς είχε κάνει, για ποιο πράγμα κατηγορούταν.

«Έψαχναν εξιλαστήρια θύματα»

Δίνει τη δική του εξήγηση για όλη αυτή την δικαστική υπόθεση-παρωδία. Μετά από αρκετούς μήνες με τεράστιες ροές προσφύγων προς την Ελλάδα και το κράτος απροετοίμαστο να χειριστεί αυτή την κατάσταση, με τους ανθρώπους να αρχίζουν να ανησυχούν για το τι θα γίνει, «ήθελαν να βγάλουν εξιλαστήριο θύμα, κάποιος να φταίει δηλαδή για την κατάσταση αυτή, για τον υπερπληθυσμό των προσφύγων. Κατηγορήσαν την αστυνομία ότι δεν κάνει κάτι γι’ αυτήν την κατάσταση, ότι οι εθελοντές φταίνε για τις ροές, ότι εκείνοι τους φέρνουν. Δε θέλουν αφτιά και μάτια να βλέπουν όσα δε θέλουν να βγουν στη δημοσιότητα, δε θέλουν στόματα να μιλούν γι’ αυτά. Οι εθελοντές είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος».

Ο ίδιος φύσει αισιόδοξος πιστεύει πως θα έρθει η Δικαιοσύνη. «Είναι απίστευτο πώς η ζωή κάποιου βρίσκεται στα χέρια κάποιων άλλων», θα πει για τους δικαστές. «Πάντα ελπίζω ότι υπάρχουν κάποιοι που εργάζονται προς τη σωστή κατεύθυνση», καταλήγει, παρά τη γενικότερη σήψη ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αξιών και Δημοκρατίας που περνάμε.