του Θάνου Καμήλαλη
Μέσα λοιπόν από μία ακόμα αστυνομική επιδρομή και απρόκλητη βία στη Νέα Σμύρνη που για μία ακόμα φορά θύμισε συμμορία κατά πολιτών, χωρίς καμία αμφιβολία για το αν υπήρχαν «επεισόδια» (οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό στο μυαλό του μέσου Δεξιού) είδαμε:
1)Την αστυνομική βία στο «σαλόνι μας», σε μία πλατεία μίας περιοχής που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε, σε έναν χρόνο «προαυλισμού» που θα μπορούσε να είναι οποτεδήποτε, να ξυλοκοπείται από τα λυμένη χέρια του εκτελεστικού μηχανισμού των Μητσοτάκη – Χρυσοχοϊδη.
2)Δεκάδες φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ να αναπαράγουν αυτούσια το κρατικό «ρεπορτάζ», αυτήν τη φορά από την Ασφάλεια, όπως συμβαίνει αντιδημοκρατικά συχνά με πηγή μόνο την κυβέρνηση. Έγραψαν για «επίθεση από 30 άτομα», για «ενέδρα», για «μάχες σώμα με σώμα». Χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τη δεοντολογία, τη διασταύρωση και γενικά την είδηση, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τα βίντεο, τις μαρτυρίες, ακόμα και τις άμεσες αντιδράσεις χιλιάδων πολιτών με σχόλια στις αναρτήσεις τους. Δεν διόρθωσαν επί ώρες τις αρχικές αναρτήσεις, γιατί δεν τους ένοιαζε να τις διορθώσουν. Άλλωστε, δεν λογοδοτούν στους αναγνώστες.
3)Το πώς η κρατική εξουσία παραβιάζει εδώ και καιρό ασύστολα τους (παρανοϊκούς και αυταρχικούς) κανόνες που η ίδια θέτει. Έβαλαν απαγόρευση κυκλοφορίας μέχρι το απόγευμα και μετά, στην τελευταία παράταση του lockdown στην κοινωνική ζωή, έβαλαν χιλιομετρική απόσταση. Ο κόσμος συγκεντρώθηκε στην πλατεία της περιοχής του και όπως αναμενόταν, καθώς είναι Κυριακή, ήταν πολύς. Ε η αστυνομία πήγε να τους κόψει πρόστιμα κατά το δοκούν και τελικά να τους δείρει που έκαναν ό,τι τους είπε η κυβερνηση.
Κι αυτό είναι το μήνυμα της ημέρας νομίζω, σε ένα γεγονός που συμπύκνωσε όλη τη συνεχιζόμενη και κλιμακούμενη διολίσθηση σε κάτι άλλο, ελαττωματικό, καχεκτικό, καθεστωτικό. Ο οποιοσδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε μπορεί να βρεθεί στα χέρια μίας όλο και πιο αυταρχικής και «κάνω ο,τι γουστάρω» μηχανής. Το ίδιο που γίνεται (και θα γίνει απείρως περισσότερο) στην οικονομία, το βλέπουμε στην κοινωνία, μέρα με τη μέρα, τόσο πριν την πανδημία, όσο και κατά τη διάρκειά της. Δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι όλο αυτό απλώς θα σταματήσει, έτσι από μόνο του.
Είναι εύκολο να πιστεύεις ότι τίποτα δεν σε αγγίζει, ότι σε πορείες δεν πηγαίνεις, ότι κανένας νόμος δεν θα παραβιαστεί από την ίδια την Πολιτεία για εσένα, ότι μετά την πανδημία απλά θα τελειώσει ένα κακό όνειρο και θα συνεχίσουμε όπως ήμασταν, όλοι το ίδιο χαρούμενοι, όλοι το ίδιο ελεύθεροι και όλοι με την ίδια οικονομική στήριξη, δυνατότητα και ευκαιρίες να τα βγάλουμε πέρα.
Η πραγματικότητα όμως που ζούμε είναι πολύ σκληρή.