*το παρόν αποτελεί αναδημοσίευση από το «Στο Νησί» 

Διαφωνώ πέρα για πέρα με τη δημιουργία οποιαδήποτε κλειστής δομής «φιλοξενίας» στη Λέσβο ή σε άλλο νησί.

Ειδικά αν κάνουν αυτήν που προανήγγειλαν, θα είναι μέγα σφάλμα σε κάθε επίπεδο: πρακτικό, ηθικό, νομικό, ανθρωπιστικό.

Επίσης χρόνια τώρα διατρανώνω μαζί με τόσους άλλους πολίτες της Λέσβου την αξίωση να κλείσει το κέντρο στη Μόρια ως έχει. Δυστυχώς απλές λύσεις, πέρα από αυτές τις θέσεις, δεν υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και ο,τι και να γίνει τοπικά, θα υστερεί.

Το δόγμα του «αβίωτου βίου» είναι επιλογή, μια επιλογή κουτσή και στραβή που τελικά αντανακλά στο εσωτερικό της Ευρώπης περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει τάχα κρατώντας «απέξω» τους κατατρεγμένους.

Εννοείται κανείς δε θέλει να υιοθετήσει το μόνο βιώσιμο μοντέλο στο σύγχρονο προσφυγικό: τον προσανατολισμό δηλαδή όλων των δυνάμεων, κοινωνικών και πολιτικών προς την κατεύθυνση της εξάλειψης της παγκόσμιας φτώχειας, της νεοαποικιοκρατίας και το φρένο στην κλιματική αλλαγή.

Σε πιο πρακτικό επίπεδο, την δημιουργία πολλών προσφυγικών μικρό-δομών τοπικά που θα δίνουν ζωή σε ερημωμένες πόλεις, στην ύπαιθρο και όπου η ζωή εκεί θα είναι τόσο καταφύγιο για τον ξένο (και το παιδί του που θα μεγαλώσει ως δικό μας παιδί) όσο και για τον ντόπιο που θα δει πράγματα που έχουν νεκρώσει (σχολεία περιφερειακά, χωράφια, ελαιώνες, κτηνοτροφία κτλ) να παίρνουν ξανά ζωή.

Πλέον όποιος τα λέει αυτά μπορεί και να βαφτιστεί προδότης, τι και αν υπάρχουν μελέτες, τι κι αν υπάρχει βιβλιογραφία και παραδείγματα… Το μόνο που φαίνεται να έχουμε σαν επιλογή είναι είτε να τους πετάξουμε «στη θάλασσα» είτε σε κάποια άθλια φυλακή. Και αυτό στη χώρα του Ξένιου Δία, στη χώρα του χριστιανισμού, της θρησκείας της αγάπης του Άλλου, της Δημοκρατίας όπου στο Σύνταγμα κάθε κατατρεγμένος δούλος έχει κατοχυρωμένο δικαίωμα μόλις πατήσει στο χώμα της να μην μπορεί κανείς να τον πειράξει.

Λυπάμαι ιδιαίτερα που αυτά τα πράγματα στις αμέσως επόμενες κινητοποιήσεις στη Λέσβο ξανά δε θα ακουστούν. Λυπάμαι γιατί χωρίς να καταλάβουμε πόσο τεράστιο πρόβλημα είναι η προσφυγιά στη Νέα Νομαδική Εποχή που έχει ανατείλει θα προτάξουμε πάλι το τοπικό έναντι στο παγκόσμιο σαν έναν άνθρωπο που θέλει να νικήσει με μια ομπρέλα ένα τσουνάμι.

Και λυπάμαι γιατί όσο γενναίοι και να είμαστε, πάλι θα ξεσηκωθούμε όχι εναντίων αυτών των πραγμάτων που φτιάχνουν πρόσφυγες αλλά εναντίον των ίδιων των προσφύγων. Συνανθρώπων μας που δε θέλουν να είναι εδώ, που δε θέλησαν ποτέ να είναι μακριά από τα σπίτια τους, κλωτσοσκούφια και περιφρονημένοι. Πάλι όπως λένε στη Λέσβο «αντί για το γάιδαρο, θα βαράμε το σαμάρι».

Θα αρχίσουμε πάλι να αναμασάμε όχι επιχειρήματα της επιστήμης, μα αστικούς θρύλους, συνωμοσιολογίες, «ξέρω εγώ τι γίνεται, φταίει ο Σόρος», ισλαμοποιήσεις και άλλα τόσα έωλα και λυπηρά και αβάσιμα. Και αυτό στη χώρα που καυχάται ότι γέννησε την επιστήμη μα πλέον οι πολίτες της δεν την έχουν ανάγκη… διδάσκονται πλέον από δημοσιογράφους και φυλλάδες και site της κακιάς ώρας.

Και λυπάμαι γιατί θα εμπλακούν σε αυτό και τα σχολεία και μέσα τους αντί τα παιδιά να μάθουν τι πραγματικά συμβαίνει φοβάμαι πως απλά θα φτιάξουν ακόμα έναν δαίμονα και η κατάσταση απλά θα δώσει χώρο ξανά στο μίσος… Αν μπορούσαμε για μια μικρή στιγμή να καταλαβαίναμε τι δύναμη θα είχαμε, ντόπιοι και ξένοι αν ενώναμε τη φωνή μας και τη στρέφαμε εναντίων των πραγματικών προβλημάτων… Δυστυχώς κάτι τέτοιο δε θα γίνει.

Θέλει τρομερή ειλικρίνεια και θέλει όλα αυτά τα πνευματικά και ηθικά εφόδια που συλλογικά στερούμαστε. Με δομές ή χωρίς, με Μόρια ή χωρίς, με πρόσφυγες ή «λαθρομετανάστες» ή δίχως κανέναν ξένο στο νησί, να μου το θυμηθείτε, ο εχθρός είναι ήδη εντός των πυλών. Είναι κάπου μέσα μας. Ίσως αυτόν φοβόμαστε τόσο και αντιδρούμε έτσι – να μη μας νοιάζει ο συνάνθρωπος ή άσπρος είναι αυτός ή μαύρος ζει ή πεθαίνει.

Διαβάστε για τις κινητοποιήσεις της 22ας Ιανουαρίου στο Βόρειο Αιγαίο:

Αντιπροσφυγικό «παιδομάζωμα» των μαθητικών συμβουλίων Μυτιλήνης από τον Περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου