Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου εις βάρος λαών ως αποκλειστικό τους κεκτημένο δικαίωμα, για το οποίο κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει να λογοδοτήσουν. Μαζί με τους δυτικούς συμμάχους τους Μόνον αυτές και οι σύμμαχοί τους από τη Δύση θέλουν να αποφασίσουν για την ίδρυση νέων κρατών ή για την μονομερή αναγνώρισή τους και τον ορισμό των πρωτευουσών των κρατών, όπως είχαν λ.χ., αποφασίσει για το Κοσσυφοπέδιο, που τώρα το καλούν να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, και όπως έπραξαν με καθεστώς της Ιερουσαλήμ, που το αναγνώρισαν ως πρωτεύουσα του κράτους που επιβάλλει την κατοχή, παρ’ όλο που η θέση τους αντιτίθεται σε Συνθήκες και Διεθνές Δίκαιο. Και επιθυμούν, μέσω του ΝΑΤΟ, στρατιωτικές βάσεις του οποίου απλώνονται σε όλην την Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στη Νοτιοανατολική Ασία, να διατηρήσουν την κατοχή και τον εποικισμό στην Παλαιστίνη και σε άλλες χώρες, μισό αιώνα τώρα, ατιμώρητες, χωρίς μποϊκοτάζ ή κυρώσεις αντίστοιχες των πράξεών τους.
Η εξάπλωση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και τον Αραβικό Κόσμο θεωρείται «κεκτημένο δικαίωμα» από την Ουάσιγκτον, δικαίωμα που οι άλλοι δεν έχουν, γιατί γι’ αυτούς τους άλλους θεωρείται αυτόματα επιθετικότητα και παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου.
Η Δύση ασχολήθηκε και με την παρουσία ρωσικών στρατευμάτων στη Συρία, αν και αυτό πήγαν εκεί κατόπιν αιτήματος της ίδιας της Συρίας, όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα, με την παρουσία ρωσικών ειρηνευτικών δυνάμεων σε δύο νέες δημοκρατίες τις οποίες η Ρωσία αναγνώρισε θεμελιώνοντάς το σύμφωνα με το δικαίωμα της αναγνώρισης στο Διεθνές Δίκαιο, στο πλαίσιο των προσπαθειών της να προστατεύσει τα σύνορά της και την εθνική της ασφάλεια, αντιμέτωπη με την προσπάθεια της Δύσης να συμπεριλάβει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, ώστε να πολιορκήσει και να απομονώσει τη Ρωσία και να απλώσει την ηγεμονία στην καρδιά της Ευρασίας, όπως έχω εξηγήσει και σε προηγούμενο άρθρο μου.
Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της δυτικής ηγεμονίας, η οποία κλιμακώθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και σε μεγαλύτερο βαθμό στη μονοπολική περίοδο του παγκόσμιου συστήματος, που βασικό χαρακτηριστικό της είναι τα δύο μέτρα και δύο σταθμά έναντι του Διεθνούς δικαίου και του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Η καταστροφή της σταθερότητας ολόκληρων κρατών και η αντίθεση στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης ολόκληρων λαών συνεχίστηκε και ήταν ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ για δεκαετίες, ενάντια στην Παλαιστίνη, την Κούβα, τη Συρία, το Ιράκ, τη Βενεζουέλα, το Ιράν και πολλές αφρικανικές χώρες: οι μονομερείς κυρώσεις των ΗΠΑ εφαρμόζονται σήμερα σε περισσότερες από σαράντα χώρες σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά απέναντι στην πολιτική της αμερικανικής ηγεμονίας και του μονοπωλίου της στη μονοπολικότητα της παγκόσμιας τάξης, τα οποία ξεκίνησαν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό το μονοπολικό σύστημα που τώρα έχει καταρρεύσει ή καταρρέει μπροστά στην άνοδο των νέων δυνάμεων έχει επιβάλει νέες παραμέτρους, τις παραμέτρους μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης, που θα εγκαθιδρύσει νέα πολιτική και οικονομική λογική στα περισσότερα πεδία παγκοσμίως.
Αυτές οι αναδυόμενες δυνάμεις, που κατόρθωσαν να ξεπεράσουν πολλές κρίσεις τους, σύντομα θα μπορούν να αποτελέσουν απειλή για την αμερικανική και δυτική ηγεμονία ανά τον κόσμο, κι εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε την αποκατάσταση του στρατιωτικού κύρους και της ισχύος της Ρωσίας καθώς και της οικονομικής ισχύος της Κίνας, και μάλιστα υπό το φως των διαπλεκόμενων διαφορών μεταξύ των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε πολλά θέματα, χώρες που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον κύκλο του αμερικανικού ελέγχου και να αναζητήσουν προοπτική πολιτικής ανεξαρτησίας, με την διερεύνηση της οικονομικής σταθερότητας και προόδου τους σε ένα πλαίσιο συνεργασίας με την Κίνα και τη Ρωσία.
Αυτές οι τρέχουσες και επιταχυνόμενες εξελίξεις ανοίγουν μεγάλες ευκαιρίες ώστε να ξεφύγουμε από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των ΗΠΑ, πράγμα που θα οδηγήσει σε νέους πολιτικούς μετασχηματισμούς ανά τον κόσμο και την ανάδυση νέων περιφερειακών δυνάμεων και συμμαχιών, έτσι ώστε να μην συνεχιστεί η συγκεκριμένη [ΝΑΤΟική] οπτική σε όσα έχουν προέκυψει από το παρελθόν, ειδικά στην περιοχή μας της Μέσης Ανατολής.
Πιστεύω ότι οφείλουμε να ανοίξουμε απέναντι στις εξελίξεις και τις μεταβλητές της τρέχουσας παγκόσμιας τάξης και να επενδύσουμε στην ανάδυση αυτής της πολυπολικής παγκόσμιας τάξης, γιατί και εμείς οι Παλαιστίνιοι και οι λαοί της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, έχουμε πληρώσει βαρύ το τίμημα της μονοπολικότητας, η οποία υπήρξε βασικός πυλώνας τόσο της συνέχισης της αποικιοκρατίας όσο και της ανωτερότητας του Ισραήλ και άλλων κρατών στην περιοχή, που προέκυψε όχι μόνον λόγω της πρόσφατης κατάστασης αλλά και ως αποτέλεσμα της διάλυσης και της αποδυνάμωσης του εθνικού κράτους στον αραβικό κόσμο, που οι ΗΠΑ εφάρμοσαν βάσει της εξωτερικής τους πολιτικής, ώστε να υπηρετήσουν το Ισραήλ και να ελέγξουν τους ενεργειακούς πόρους της ευρύτερης περιοχής μας.
Η ιδεολογία της αποικιοκρατικής Δύσης, μέσω του ΝΑΤΟ, που βασίζεται σε καινοτόμες φονταμενταλιστικές θρησκευτικές ερμηνείες και στην ηγεμονική νοοτροπία, παίζει ρόλο στην ανάφλεξη αποτρόπαιων πολέμων και στην εχθρότητας ενάντια στην παγκόσμια ειρήνη, με στόχο τη διατήρηση της μονομερούς ηγεμονίας της, την εκμετάλλευση των δυνατοτήτων της λαών, ερχόμενη σε αντιπαράθεση με τα δικαιώματά τους.
Σε κάθε περίπτωση, εμείς οφείλουμε να εργαστούμε για ένα καλύτερο μέλλον, για την διεθνή ειρήνη στην οποία οι λαοί θα απολαμβάνουν των δικαιωμάτων τους στην αυτοδιάθεση, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, βαδίζοντας προς έναν κόσμο χωρίς αποικιοκρατία, χωρίς πολέμους και χωρίς ρατσισμό.