Ένα από τα θέματα που καταπιαστήκαμε και στο πανεπιστήμιο είχαν να κάνουν με τη συμμετοχή των πολιτών σε διάφορα θέματα. Δημοσιογραφία των πολιτών (ακόμα δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο τι ακριβώς είναι αυτό το θέμα), crowdfunding, crowdsourcing και όλα αυτά σε διάφορους τομείς. Οι πολίτες, τα άτομα, οι ομάδες, όπως θέλετε πείτε το, έχουν άποψη για όλα (και σωστά), μπορούν να την εκφράσουν (και σωστά), μπορούν να επηρεάσουν αποφάσεις (αυτό ακόμα παίζεται, αλλά ιδανικά έχουν την δυνατότητα αυτή). Ωραία όλα αυτά. Οκ όμως, κάτι το λένε πολλοί, πώς εμείς είμαστε σίγουροι ότι είναι και σωστό;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Wikipedia. Παρένθεση-Δεν την χρησιμοποιούμε ποτέ σαν ακαδημαϊκό reference, εσείς οι φοιτητές με προσοχή!-Κλείνει η παρένθεση. Το νόημα λοιπόν είναι ότι η κοινότητα αυτορρυθμίζεται και αυτοδιορθώνεται και αυτή είναι η ασφάλεια που σου προσφέρει ως προς το περιεχόμενο. Αν μαζευτούν όμως 5-10-100 τρελοί, μπορούν να γράψουν και να φυλάξουν κάτι τρελό χωρίς να μπορεί κάποιος να τους το αλλάξει. Αν αναλάβει δράση κάποιος «φύλακας της πληροφορίας» θα πούμε ότι πάντα κάποιος πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις και αυτός είναι ένας ή έστω λίγοι αλλά εκεί έχουμε το θέμα ότι δεν κερδίζουν πλέον οι πολλοί αλλά πάλι ο ένας ή οι λίγοι.
Είναι πολλά τα παραδείγματα κατά καιρούς. Αυτές τις μέρες είχαμε το θέμα της θεατρικής παράστασης για παράδειγμα. Έχουμε το θέμα της πρότασης να είναι υποψήφιοι οι νησιώτες για το Νόμπελ. Ανάλογα με τα πιστεύω μας και τις εμπειρίες μας είτε ταυτιζόμαστε είτε προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να αποδείξουμε το αντίθετο. Κάποιοι από μας πάνε τόσο μακριά που ψάχνουν μέχρι και αντικειμενικά επιχειρήματα (είτε από την επιστήμη, είτε από την ιστορία κλπ κλπ) για να αντικρούσουν αυτό που γίνεται. Όσο περισσότεροι είναι αυτοί που υποστηρίζουν κάτι, τόσο θεωρούμε ότι και σωστό. Τόσοι άνθρωποι το λένε, λάθος θα κάνουν;;
Σήμερα το πρωί διάβασα το status ενός φίλου μου στο facebook και έλεγε με λίγα λόγια ότι το internet και η όλη ελευθερία έκφρασης μας έχει οδηγήσει στο να θεωρούμε ότι αν αποφασίσουν κάτι πολλοί, τότε πρέπει να γίνει, και αυτό είναι η δημοκρατία. Το αν αυτοί είναι άκυροι, τρελοί, άρρωστοι, έχουν συμφέροντα, μοιράζονται συγκεκριμένες ιδεολογίες, έχουν πάρει ναρκωτικά δεν φαίνεται να μας ενδιαφέρει. Αφού υπάρχει η «ποσότητα» τότε είμαστε οκ. Κανείς δεν φαίνεται να αναρωτιέται τι γίνεται με την ποιότητα.
Έχουμε προφανώς περάσει στην εποχή που αμφισβητούμε όλους τους κανόνες και τα πρέπει που έχουν μπει κατά καιρούς. Είναι καλό να υπάρχει συνεχής μάχη για το δίκαιο και τα δικαιώματα αρκεί να έχουμε στο μυαλό μας ότι αφενός το δίκαιο το δικό μας είναι το άδικο κάποιου άλλου σε πολλές περιπτώσεις, αφετέρου ότι τα δικαιώματά μας σταματούν ένα βήμα πριν τα δικαιώματα κάποιων άλλων. Το να έρθουμε να ανατρέψουμε κάποια πράγματα που έχουν γίνει θεσμοί κατά το παρελθόν ( πχ ότι ειδικοί πρέπει να παίρνουν αποφάσεις για ειδικά θέματα…) είναι θεμιτό αρκεί να πάρουμε μια ανάσα πριν τον «αγώνα» και να αναλογιστούμε γιατί μπήκαν αυτοί οι κανόνες και τι έχουν αυτοί οι ειδικοί που δεν έχει ο… λαός.
Τα βήματα προς την αλλαγή καλό θα ήταν να είναι μικρά και σχεδιασμένα. Να υπάρχουν προστατευτικά για να μην φάμε τα μούτρα μας όταν πάμε να πάρουμε το…Τεπελένι και λίγο πριν την τελική μάχη σκοντάψουμε σε λακκούβα. Το ότι ο λαός έχει χάσει την ευκαιρία να συμμετέχει ενεργά (ή δεν έχει μπορέσει να την κατακτήσει ακόμα) θα πρέπει να μας αναγκάσει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αναλογιστούμε τι στο καλό κάνουμε λάθος.