του Θάνου Καμήλαλη

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μία αναφορά κατά την ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη ελέγχου των «αρμών της εξουσίας» και ξεσήκωσε σάλο. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, πάντα ψύχραιμος και καίριος, άρχισε να φωνάζει για περιγραφή χούντας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στέλιος Πέτσας έκανε λόγο για «ανατριχιαστική», δήλωση και δεξιοί αρθρογράφοι και σχολιαστές θυμήθηκαν τον Στάλιν, τον Μαδούρο και την ανάγκη προστασίας των «θεσμών».

Ίσως η δήλωση να ήταν πολιτικά άστοχη και αχρείαστη, αλλά μέχρι εκεί. Εξάλλου, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην απέφυγε πολλά από τα κακώς κείμενα προηγούμενων κυβερνήσεων σε ζητήματα «πελατειακού κράτους», ωστόσο  σίγουρα, δεν ξέφυγε από τις συνηθισμένες πρακτικές ενός κόμματος που αναλαμβάνει την εξουσία. Είναι προφανές επίσης, ότι δέχθηκε πόλεμο από στελέχη του κρατικού μηχανισμού ή «ανεξάρτητων αρχών» που ενεργούσαν με ξεκάθαρα κομματικό πρόσημο. Η περίπτωση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδα, Γιάννη Στουρνάρα, που έκανε ανοιχτή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, ξεχνώντας πολλές φορές τον ρόλο του, είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Ο Στουρνάρας είχε φτάσει στο σημείο, το 2014, ενόψει της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, να προβλέψει «πρόβλημα ρευστότητας» δήλωση που όταν γίνεται από τον κεντρικό τραπεζίτη εύκολα μετατρέπεται σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Επίσης, ενδεικτικά πάντα, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης έχει αναφέρει πολλές φορές ότι ουσιαστικά την περίοδο της διαπραγμάτευσης δεν μπορούσε να ελέγξει το υπουργεί του, καθώς πολλά στελέχη και τομείς, όπως για παράδειγμα η τότε Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, ήταν υπό τον έλεγχο της τρόικας.

Την ώρα όμως που ο Πορτοσάλτε στο ραδιόφωνο βάζει τον ύμνο της χούντας απαντώντας στον Τσίπρα, η Νέα Δημοκρατία λέει μονίμως ένα «δική μου είναι η μπάλα, δικοί μου και οι κανόνες». Είναι ήδη αρκετά υποκριτικό και σουρεαλιστικό το ότι ο θόρυβος για «τους αρμούς της εξουσίας» ήρθε τις ίδιες μέρες που έγινε γνωστό ότι η ΝΔ σχεδιάζει να περιορίσει κινητοποιήσεις και μάλιστα να κάνει ιδιώνυμο αδίκημα με ποινές μέχρι φυλάκιση ενός έτους για όποιον και όποια συμμετέχει σε διαδηλώσεις «απαγορευμένες» από την ΕΛ.ΑΣ.

Τελευταίο κρούσμα είναι η προσπάθεια της πλειοψηφίας της Προανακριτικής Επιτροπή, ή έστω μέρους αυτής, να αφήσει τους προστατευόμενους μάρτυρες απροστάτευτους κατά τις καταθέσεις τους. Η εξέταση του «Μάξιμου Σαράφη» και της «Αικατερίνης Κελέση» έχει μετατραπεί σε μπάχαλο από ΝΔ – ΚΙΝΑΛ και Ελληνική Λύση παρά το γεγονός ότι υπάρχει αποκαλυπτικό έγγραφο του Τμήματος Προστασίας Μαρτύρων της ΕΛ.ΑΣ με ξεκάθαρες οδηγίες για τον τρόπο εξέτασης, αλλά και εμπιστευτικές επιστολές των δύο μαρτύρων που αναφέρουν το πώς κατέθεσαν στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Εισηγητής μάλιστα της Νέας Δημοκρατίας στην Επιτροπή είναι ο βουλευτής, Θάνος Πλεύρης, για τον οποίο υπάρχει ζήτημα σύγκρουσης συμφερόντων, καθώς παράλληλα εκπροσώπησε τον πρώην Πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά σε μήνυσή του κατά του Κώστα Βαξεβάνη για διαδικτυακή ανάρτηση που έκανε.

Γενικότερα, η συγκεκριμένη Προανακριτική, που θέμα δεν έχει τη Novartis, αλλά την «σκευωρία» και τις πιθανές ευθύνες του πρώην αναπληρωτή υπουργός Δικαιοσύνης, Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, είναι ένα μπάχαλο. Αυτό που συμβαίνει κατά κόρον είναι ότι, καθώς δεν βγαίνουν επίσημα πρακτικά, η ΝΔ εκμεταλλεύεται τη μιντιακή της υπεροπλία και με στοχευμένες διαρροές συνεχίζει ανενόχλητη να πλάθει το αφήγημά της. Παράλληλα, φανερώνεται και ένα δικαστικό χάος, με φακέλους να παραμένουν σε συρτάρια, δικαστικούς λειτουργούς να κατηγορούν ο ένας τον άλλον για υποθέσεις, πρόσωπα όπως αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ιωάννης Αγγελής να ξεχνάνε και μετά να θυμούνται σχέδια για στημένες προφυλακίσεις υπόπτων και άλλα πολλά. Έχει προηγηθεί όμως, μία τεράστια προσπάθεια συκοφάντησης, αλλεπάλληλων επιθέσεων και στοχοποίησης των μαρτύρων και της Εισαγγελίας Διαφθοράς, Ελένης Τουλουπάκη, που ερευνά την υπόθεση, από εμπλεκόμενα πρόσωπα όπως ο Αντώνης Σαμαράς. Για παράδειγμα, πέρα από εμπρηστικές και απειλητικές δηλώσεις, Σαμαράς Γεωργιάδης και Λοβέρδος είχαν κάνει μήνυση κατά της Τουλουπάκη, δείχνοντας τον σεβασμό τους στους θεσμούς, ενώ υπήρξε και μία προσπάθεια στην Προανακριτική η Εισαγγελέας Διαφθοράς να καταθέσει ως «ύποπτη».

Φυσικά δεν είναι όμως μόνο η Προανακριτική. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από το «τσου» του Προέδρου της Βουλής, Κώστα Τασούλα, στην προσπάθεια Βαρουφάκη να καταθέσει επίσημα τις ηχογραφήσεις των Eurogroup του 2015.     Μία απόφαση μόνο με πολιτικά κριτήρια, χωρίς καμία αναφορά σε Κανονισμό, αλλά και σύμφωνα με την πρώην Πρόεδρο της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, παράνομη. Δεν έχουν περάσει επίσης πολλές εβδομάδες από την fast track τροπολογία της ΝΔ για τις ποινές της πολυϊδιοκτήσία στο ποδόσφαιρο, που επιχειρεί να αλλάξει άρδην τους κανόνες, καταργώντας το αυτοδιοίκητο (ανεξάρτητα με το αν ο ΠΑΟΚ και η Ξάνθη έχουν διαπράξει το συγκεκριμένο αδίκημα, κάτι το οποίο ελέγχεται ακόμα).

Είναι επίσης η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που δημιουργεί το «επιτελικό κράτος» ημετέρων, που προκάλεσε σάλο με τις επιλογές των διοικητών στα νοσοκομεία (παίρνοντας πίσω μόνο την ακραία περίπτωση του 80χρονου πολιτευτή που συζητούσε προεκλογικά προσωπικά με τον Μητσοτάκη), που διόρισε πρόεδρο της ΕΡΤ τον πρώην επικεφαλής του γραφείου Τύπου του κόμματος, Κωνσταντίνο Ζούλα (για τον πλουραλισμό και την πολυφωνία, βεβαίως βεβαίως), που με το που ανέλαβε ξήλωσε την Επιτροπή Ανταγωνισμού, που προανήγγειλε μέσω Πρωθυπουργού την αλλαγή σχεδίων για το Μετρό Θεσσαλονίκης και τις αρχαιότητες στον σταθμό Βενιζέλου, πριν συνεδριάσει το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο το οποίο ενέκρινε το σχέδιο χωρίς μελέτη. Στη συνέχεια μάλιστα η υπουργός Πολιτισμού, Μενδώνη, ξήλωσε τον προϊστάμενο που τόλμησε να διαφωνήσει. Η ίδια κυβέρνηση που πολύ συχνά νομοθετεί με διαδικασίες fast track, βάζοντας νομοσχέδια στη διαβούλευση όπως το «αναπτυξιακό» με συγκεκριμένα άρθρα και εμφανίζοντας τα στη Βουλή με πολλαπλάσια, που κατέθεσε το νόμο για το άσυλο σε πρόσφυγες χωρίς διαβούλευση με ανθρωπιστικές οργανώσεις και φέρνει τροπολογίες την τελευταία στιγμή, όπως αυτές του Βρούτση για εργασιακά πέντε λεπτά πριν τελειώσει η τριήμερη συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο, που πρώτα διάλεξε τον διοικητή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και μετά άλλαξε τον νόμο για χάρη του.

Δικιά μας η μπάλα, δικοί μας οι κανόνες, δικό μας το παιχνίδι, είναι το μόνιμο μήνυμα. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για παιδικούς καβγάδες, αλλά για τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Καλό είναι να σεβόμαστε, να ακούμε και να ενημερώνουμε και τα άλλα παιδάκια, αντί να ντυνόμαστε Λουδοβίκοι 14οι σε μια ιδιότυπη «δημοκρατία των αρίστων». Καλό είναι επίσης τα άλλα παιδάκια να φωνάζουν για το δίκιο τους. Γιατί τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν είναι παιχνίδι.